
Είναι μια σαφής κι εκφραστική φωτογραφία της φίλης μου Κικής, προερχόμενη από το καλό της Ιστολόγιο. Αποδίδει με δύναμη και δημοσιογραφική συναίσθηση, το τί ακριβώς ζήσαμε και στη Ζάκυνθο χθες το απόβραδο, μεταξύ 35 και 41 βαθμών Καύσωνα, μεταξύ ενός ολοκαιόμενου ήλιου και -αλίμονο- ψυχρότατων καρδιών.
Γιατί το λέω αυτό; Διότι -δυστυχώς- αυτοκτονούμε ολοένα, οι πανηλίθιοι, δίχως πια ελπίδα επιστροφής. Ό,τι αισιόδοξο και αν βαλθούμε να σκεφτούμε, ετούτη η παράνοια που βιώνουμε φέτος, μαζί με μπόλικη καπνιά και ασφυκτική πνιγηρότητα δεν μάς επιτρέπουν σκέψεις θετικές κι ελπιδοφόρες...
Σήμερα πάλι φλέγεται η Ελλάδα από την μια άκρη της έως την άλλη... Πένθος διαρκές, με μακροπρόθεσμες συνέπειες... Αλίμονο, αλίμονο...
1 σχόλιο:
Όταν είδα αυτή την εικόνα χτες, με έπιασε απελπισία μα την αλήθεια...
Δημοσίευση σχολίου