Οποία καταστροφή... Η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων στην πατρίδα μας, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Από μεγαλύτερη σε μεγαλύτερη πάμε, ώσπου να φτάσουμε αυτοθέλητα στο τέρμα, στο μη περαιτέρω.Κι εδώ στη Ζάκυνθο, την "ωραία και μόνη", κατά τον ποιητή, την πολύλοφη και ολοπράσινη, την δασωμένη και ποθεινή, όλα τα καταπίνει η μανία της πυράς.
Χθες καταστράφηκε ο πράσινος πλούτος της περιοχής του Αγαλά και της Βολίμας. Σήμερα το κακό συνεχίζεται. Τα φλόγινα στόματα σπαράσσουν ολοένα κάθε σπιθαμή Ομορφιάς .
Ήδη αυτή τη στιγμή που συντάσσω το σημείωμα ετούτο, η ατμόσφαιρα έξω είναι άκρως πνιχτική, καφτρίλες παντού, ο καύσωνας των 38,5 βαθμών Κελσίου μεσουρανεί, παρότι σε λίγο βραδιάζει και βρισκόμαστε όλοι, νομίζω, οι ευαισθητοποιημένοι τουλάχιστον, σε πλήρη απόγνωση και οργή...
Πού να γυρέψουμε ευθύνες; Ποιους απαίσιους σχετικοάσχετους να μουτζώσουμε; Γιατί έχω την επιθυμία να φτύσω κάποιους; Μαζεύω ήδη σάλιο... Τι κακός που γίνομαι, όσο μεγαλώνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου