Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Αλίευσα την δημοσιευόμενη εδώ σκληρή φωτογραφία από το Διαδίκτυο. Ανήκει στον φωτογράφο Ιάκωβο Χατζησταύρου (γεν. 1966), τον οποίον δεν γνωρίζω. Παρά τον αρχικό ενδοιασμό μου να την αναδημοσιεύσω, το πράττω τελικά, διότι πιστεύω, ότι πρέπει και να βλέπουμε κατάματα και να γνωρίζουμε εις βάθος, παρά την σκληράδα και το αποτρόπαιο του όποιου εικονιζόμενου. Στην προκειμένη περίπτωση, ένα κακόμοιρο ελάφι τυμπανιαίο και ολόψητο, σήμα κατατεθέν της συλλογικής μας παρακμής και κατάντιας.
Φρικτότατη, μα και ρεαλιστική η μετα-εικόνα της Πάρνηθας μετά τον Χαλασμό των τελευταίων ημερών του Ιουνίου 2007. Τίποτα δεν είναι όπως χθες και προχθές. Ετούτη η οικολογική καταστροφή θα πληρωθεί ακριβά απ’ τους Έλληνες και μάλιστα απ’ τους κατοίκους του λεκανοπεδίου της Αττικής γης. Ο πανεύοσμος εκείνος δρυμός, τώρα στάχτη και αποκαΐδια, αντικαθρεφτίζει τη σύγχρονη παράνοια και τις παραλυμένες μας αντιστάσεις έναντι οτιδήποτε καταστροφικού επαπειλεί εμάς και τα παιδιά μας.
Σύμφωνα με τα εγχειρίδια προστασίας του Περιβάλλοντος, Εθνικοί Δρυμοί «Είναι προστατευόμενες περιοχές με ειδικό καθεστώς προστασίας. Αποτελούν ίσως το πι σημαντικό μέτρο για την προστασία και διατήρηση της φυσικής κληρονομιάς, που είναι η άγρια ζωή και οι βιότοποι που την υποστηρίζουν.» [Αλέξανδρου Γεωργόπουλου, Γη ένας μικρός και εύθραυστος πλανήτης, εκδ. Gutemberg Εκπαίδευση και Περιβάλλον, Αθήνα 2004, σ. 267]. Τότε, τι συνέβη στην Πάρνηθα πριν από λίγες ημέρες; Γιατί συνέβη; Η χλωρίδα και η πανίδα της, γιατί λεηλατήθηκε τόσο βάναυσα;
Από διάφορους τονίζεται κατά καιρούς, ότι η καταστροφή του οικοσυστήματος είναι πρόβλημα είτε πολιτικό, είτε πνευματικό. Ανάλογα, βέβαια, από ποια οπτική προσεγγίζουν την κατάσταση. Κι εγώ μάλιστα μέχρι πρότινος έκλινα προς την πλευρά τού ότι πρόκειται για πρόβλημα πνευματικό. Μετά την καταστροφή της Πάρνηθας όμως, σπεύδω ν’ ανασκευάσω και να καταλήξω στη βεβαιότητα, ότι το πρόβλημα είναι και πολιτικό και πνευματικό. Όλοι φταίνε και φταίμε για όλα:
Αν οι πολιτικοί βουλεύονταν σωστά, ορθολογιστικά και ρεαλιστικά για την ολοένα επιδεινούμενη κατάσταση του φυσικού μας περιβάλλοντος, στο επίκεντρο του οποίου εμείς οι ίδιοι εντέλει ψυχορραγούμε, αν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας το ναι ήταν ναι και το όχι, όχι, αν μάλιστα ο πολίτης χρησιμοποιούσε αξιολογικά και αξιοκρατικά την ψήφο κατά την ημέρα της κρίσεως πολιτικών ή πολιτικάντηδων, τότε θα ήταν όλα διαφορετικότερα απ’ ό,τι -φευ!-συμβαίνει σήμερα.
Απ’ την άλλη, αν οι πνευματικοί ταγοί (εκκλησιαστικοί, πανεπιστημιακοί, ακαδημαϊκοί, μαθητές από το Νηπιαγωγείο έως ψηλά), μα και κάθε υποψιασμένος πνευματικός άνθρωπος κατέβαιναν στον δρόμο κατά καταχραστών και των κάθε λογής βιαστών της γης μας και των δικαίων της, μπορούσαν –θεωρώ- να πραγματώσουν το θαύμα της ευαισθητοποίησης του σκεπτόμενου (αποχαυνωμένου κάποτε) λαού, αλλά και να μπλοκάρουν με τον ευθύβολο λόγο και τρόπο τους κάθε επίδοξο «δράκο», ο οποίος θα σκεπτόταν καν ν’ ασελγήσει επί του ταλαίπωρου σώματος του οικοσυστήματος.
Πολιτικοί και πνευματικοί, λοιπόν, ευθύνονται πρώτα απ’ όλους. Και αμέσως μετά ο καθένας από εμάς. Διότι, είναι πια ανάγκη να ορθώνουμε φωνή, έστω κι αν δεν ακουγόμαστε. Να κραυγάζουμε μέχρι σκασμού, έστω κι αν νομίζουμε ότι απομείναμε ολόμονοι. Η πείρα αιώνων διδάσκει, ότι στο αδυσώπητο διάβα των ιστορικών χρόνων και γεγονότων, ένας κούκος έφερνε πάντα την άνοιξη.
[Εφημερίδα ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΝΘΟΣ, 4.7.2007, φ. 3082, σ. 17]
1 σχόλιο:
Υβ Μπονφουά
ΤΟΠΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΑΦΙΟΥ
Το έσχατο ελάφι που χάθηκε
Ανάμεσα στα δέντρα,
Η άμμος θ' αντηχήσει τα βήματα
Των σκοτεινών ερχομών.
Μέσα στο σπίτι που χώρισε
Απ' τους θορύβους της κραυγής
Το αλκοόλ της ημέρας που χάνεται
Θ' απλώσει στο πλακόστρωτο.
Το ελάφι που νομίσαμε πως χάθηκε
Δραπέτευσε ξαφνικά.
Υποψιάζομαι αυτή η μέρα να
Έκανε κάθε κυνήγι μάταιο.
(Μετάφραση: Δημήτρης Άναλις)
Δημοσίευση σχολίου