© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Άγραφα (6) Αμερική (25) Αφιερώματα (6) Γιώργος Καρρής (10) Γρεβενά (1) Έδεσσα (1) Ειδήσεις για το Περιβάλλον (28) Εκδόσεις (23) Εκπαίδευση (2) Ελαιο-σώματα (13) Επικαιρότητα (28) Ζάκυνθος και Περιβάλλον (233) Ζωές εφήμερες (μικρά videos π. Π. Κ.) (10) Θρησκεία και Περιβάλλον (348) Κείμενα π. Παναγιώτη Καποδίστρια (42) Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (23) Κερκίνη (1) Κορινθία (1) Κρίσεις για τα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" (7) Λίμνη Πλαστήρα (6) Λογοτεχνία (2) ΜάνηNatura (1) Μοναχισμός και Περιβάλλον (9) Μουσεία Φύσης (16) Μουσική (2) Οικολογικά Συνέδρια (58) Οικολογικές δράσεις Βατικανού (5) Πρωτοβουλίες Οικουμενικού Πατριάρχη (268) Πυρκαγιές 2007 (13) Πυρκαγιές 2009 (6) Πυρκαγιές 2017 (10) Πυρκαγιές 2018 (9) Πυρκαγιές 2019 (1) Σεισμοί (2) Στίγματα (62) Στροφάδια (20) Ταινίες οικολογικές (14) ΤΕΙ Ζακύνθου (10) Το Η΄ Οικολογικό Συμπόσιο στον Μισισιπή (22) Υμνολογία Οικολογική (3) Φύση Ιορδανίας (6) Φύση Κιέβου (4) ΦωτοNatura (209) Ώρα της Γης (9) AfricaNatura (23) Covid-19 (7) Editorial (1) Greener Attica 2018 (9) Halki Summit 2012 (6) Halki Summit 2015 (5) Halki Summit 2019 (5) Halki Summit 2021 (1) Halki Summit 2022 (1) Halki Summit 2024 (3) Holy Land Άγιοι Τόποι (1)

8.1.08

Στον πλωτό παράδεισο των Στροφάδων Νήσων


Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Τα Στροφάδια είναι τόπος ονειρικός. Συνδυάζει άπλετο μυστήριο και ξυπνά συν-αισθήσεις παραθεωρημένες. Είναι η κορύφωση της απλοϊκής (και γι' αυτό μεγαλοπρεπούς) Ομορφιάς και η αποθέωση της Μοναχικότητας.Ταξίδεψα εκεί με το σκάφος του Λιμενικού στις 8 Μαγιού μαζί με λιγοστούς φίλους για δουλειές της ιδιοκτήτριας Μονής και, παρότι επρόκειτο να παραμείνουμε μια μόνον ώρα, λόγω των ισχυρών ανέμων που εν τω μεταξύ φούντωσαν, οι ώρες έγιναν τριάντα. Τι μεγάλη χαρά και χάρη, να βρίσκομαι μακρυσμένος από τον θόρυβο της αφιλόξενης πόλης μας, να μπορώ να περιφέρομαι στον ιερότατο αυτόν τόπο,
ανάμεσα στ' αγκάθια και τους κέδρους,
τα καλάμια-μάρτυρες αψευδείς δρώμενων ανεπανάληπτων εδώ,
τα περίεργα πουλιά (τις αρτίνες) με το πένθιμο κρώξιμο,
τα τρυγονάκια φιλικότατα στο μονοπάτι πλάι μου, μη κινδυνεύοντας πλέον από τις ορδές βάρβαρων οπλοφόρων,
τό Καστρομονάστηρο του 13ου αιώνα πολυτραυματία μα υπερήφανο ν' αντέχει ακόμη ολόρθο,
τα δυο Κανόνια στην πύλη του σιωπηλά-σιωπηλότατα,
τον ασκητή παπα Γρηγόρη στενοχωρημένον και ψιλοβλαστημώντας για την παρουσία μας στην επικράτειά του,
τόν Πάρη - τον σκύλο συνασκητή του ακρίτα ιερομόναχου,
τους ανέμους κυρίαρχους και λαξευτές βράχων, δέντρων, ίσως και ψυχών
τη μυρουδιά φρέσκου τυριού έντονα θελκτική,
τα πρόβατα έκπληκτα τριγύρω,
τις κάρες των αρχαίων μοναστών κατάντικρυ στο αχανές του πελάγου,
τον παλαιό φάρο αυτοματοποιημένον πια κι ετοιμόρροπο,
το παμπάλαιο λαντρόβερ ν' αναστενάζει,
τα πηγάδια στέρφα εφέτος-στόματα ορθάνοιχτα της αβύσσου,
θεόγυμνα κλαδιά-χέρια ικετευτικά προς το απαράβατο γαλάζιο,
το απόλυτο ψύχος μέσ' στη Σπηλιά του Αγίου,
τον αγουροξυπνημένο πανΉλιο του άλλου πρωινού!!!





ΠΑΠΑ ΓΡΗΓΟΡΗΣ,
Ο ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΣ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ ΤΩΝ ΣΤΡΟΦΑΔΩΝ


Για περίπου τριάντα χρόνια ο Ιερομόναχος Γρηγόριος Κλάδης, αποτελεί την ψυχή των Στροφάδων Νήσων, όπου υφίσταται τραυματισμένο απ' τους σεισμούς του 1997 το Πυργομονάστηρο του 13ου αιώνα, χτισμένο απ' τους Παλαιολόγους. Ο Ζακυνθινός αυτός Μοναχός επέλεξε, όχι τη βουή του Μοναστηριού στη Χώρα του Τζάντε, αλλά την απέραντη γαλανή ερημία της παλαιάς έδρας της Μονής του, σαράντα ναυτικά μίλια μακριά. Εκεί όπου κάθε πέτρα, κάθε πουρνάρι, κάθε κέδρος και κυρίως ο αρχηγέτης Άνεμος διηγούνται ολοένα μεγαλεία παρελθόντα, αλλεπάλληλες επιδρομές πειρατών και Αγαρηνών, αγώνες, αγωνίες, κρουνούς αιμάτων από τους σφαγιασμένους Πατέρες, που διέλαμψαν στον χώρο στο διάβα των αιώνων.
Αυτό είναι το περιβάλλον του παπα Γρηγόρη, του ολόμονου και απόμακρου Στροφαδινού ασκητή, ο οποίος, με την ολόθυμη και μόνιμη αφιέρωσή του, κράτησε ανοιχτή την Πύλη της Μονής του στο μεταίχμιο του Εικοστού και Εικοστού Πρώτου Αιώνα, καταφέρνοντας έτσι να παραμείνει αδιάσπαστη η μακρά άλυσος της μοναστικής Παράδοσης του τόπου και μάλιστα σε καιρούς, που χαρακτηρίζεται από μύρια όσα αντι- σε όλες μας τις εκφάνσεις. Εκείνος όμως ακόμη αντέχει, κατέχοντας την διάλεκτο της Μοναξιάς απέξω κι ανακατωτά, με μόνη του παρηγορητική παρέα τον σκύλο του τον Πάρη, τα πρόβατά του και την Παναγία την Παντοχαρά, υπέρμαχο αδιαμφισβήτητη των Πουλιών και των Αέρηδων, που ευδοκιμούν κάτω εκεί.
Ο μονήρης Μοναχός Γρηγόριος ουδόλως ευχαριστιέται με τις επισκέψεις. Το αντίθετο μάλιστα. Στενοχωριέται κι εξαφανίζεται. Έχει τον δικό του "θεό", θα έλεγε όποιος τον πρωτογνωρίζει. Αλλά, στην πραγματικότητα μοιάζει μ΄ ένα μικρό παιδί. Αθώος, ανεξίκακος, έκπληκτος και συμμαζεμένος μπροστά σε όσους τελευταία τον επισκέπτονται. Προτιμάει να συνομιλεί με τα ζωντανά του, να ζυμώνει, να πήζει τυρί, να διαβάζει τα ιερά του βιβλία στο ταπεινότατο κατάλυμά του και από το παρεθύρι του, που το τσακίζουν συνήθως οι Άνεμοι, να θεάται μακριά το βαθύτατο γαλάζιο και, σε πρώτο πλάνο, το Κοιμητήρι των μακάριων συναδελφών του, όπου τού μέλλει...
Ο παπα Γρηγόρης είναι δέσμιος του αγαπημένου του νησιού στην απεραντοσύνη του Πουθενά...΄Η, μάλλον, απολύτως ελεύθερος στην άπλα του Παντός...



ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ


Πριν από κάμποσα χρόνια, έφτασα προσκυνητής σε μιαν άλλη περιώνυμη Μονή, αυτήν του Προδρόμου στην Κεντρική Πελοπόννησο, η οποία βρίσκεται κυριολεκτικά κρεμασμένη πάνω από τον μυστηριώδη Λούσιο Ποταμό. Όπως συμβαίνει συνήθως, ήθελα να δω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα και να ξεναγηθώ στη θρησκευτική τέχνη και την ιστορία του ιερού εκείνου χώρου, όπου άνθρωποι αφιερωμένοι δαπανούσαν τον βίο και την κάθε τους ικμάδα. Ο Αρχοντάρης (δηλ. ο επί της υποδοχής και ξενάγησης εντεταλμένος Μοναχός) με οδήγησε παντού: Στον σπηλαιώδη ναό, στο αρχονταρίκι, στα παρεκκλήσια, στα πέτρινα πεζούλια, στα μπαλκόνια πάνω από το Ποτάμι που καταπίνει παιδιά… Λίγο πριν την αναχώρηση με προσκάλεσε ν’ ανέβω μια μικρή ξύλινη σκάλα σ’ ένα άλλο επίπεδο, όπου υπήρχε μια χαμηλή πόρτα, η οποία προφανώς οδηγούσε κάπου.
Αμέσως ο φιλόξενος Μοναχός, μού ανήγγειλε διευκρινιστικά:
- Είναι το δωμάτιο με τους Καθρέφτες.
Απόρησα, μα δεν είχα τον χρόνο να σκεφτώ περισσότερο, διότι είχα ήδη ανοίξει την πόρτα, αναμένοντας να δω τριγύρω μου Καθρέφτες.Όμως νά!... Τριγύρω ράφια, πάμπολλα ράφια, όπου, αντί για καθρέφτες και καθρεφτίσματα, συνωστίζονταν κάρες, πολλές δεκάδες κάρες από λείψανα προαπελθόντων Πατέρων και Αδελφών της Μονής, οι περισσότερες των οποίων έφεραν στο κούτελο γραμμένο τ’ όνομα του κεκοιμημένου. Αυτό ήταν το δωμάτιο με τους Καθρέφτες!...
Κοίταζες τις κάρες κι έβλεπες τον αύριο εαυτό σου. Ήσουν ενώπιος ενωπίω μ’ Eσένα!...
Αυτό ακριβώς το απροσδόκητο και άκρως υπαινικτικό γεγονός αναθυμήθηκα στα παραδείσια νησιά των Στροφάδων, εκεί στην απόλυτη σιγαλιά του βαθέως Ιονίου.
Λίγο πριν ο ήλιος δύσει, μαζί με άλλους φίλους, βρεθήκαμε να εξερευνούμε ένα περίεργο παράσπιτο πίσω από τον ναΐσκο του Προδρόμου. Η στέγη του παράσπιτου έχασκε και, ανεβαίνοντας σ’ ένα αγκωνάρι, τα είδα όλα: Έν’ ακόμη δωμάτιο με Καθρέφτες. Πολλές δεκάδες κάρες και εκατοντάδες οστών των Στροφαδιτών Πατέρων!... Όλα ήρεμα, ήσυχα, συνωστισμένα στην πολυκοσμία της ερημιάς τους, αιώνες τώρα εκεί, στ’ Οστεοφυλάκιο των Στροφάδων.
Για μιαν ακόμη φορά, λοιπόν, ενώπιος ενωπίω μ’ Εμένα!... Εκεί, στο Δωμάτιο με τους άλλους Καθρέφτες, απ’ όπου και η σημερινή φωτογραφία.



ΠΡΩΤΕΣ ΠΡΩΙΝΕΣ ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΡΟΦΑΔΙΑ


Ωραίες ώρες βιώνονται στα δυο μικρά νησιά των Στροφάδων κάθε πρωί, καθώς ο Ήλιος αναδύεται απ' τη νύχτα του δειλά, σιγανά μα βέβαιος για την οριστική του επικράτηση, χαρίζοντας θωπείες εξαιρετικές στα πλωτά αυτά νησάκια. Υπέροχα παιχνιδίσματα, παρηγορητικά αγγίγματα στον βυζαντινό Πύργο, αγαπητικά κρυφτούλια πίσω από τα φυλλώματα, πολλά υποσχόμενες λάμψεις στους καθρέφτες της θάλασσας, νωχελικά ξυπνήματα νερών πάνω στα φύκια.
Οι αυγινές μιλιές του ήλιου πάνω από τα Στροφάδια είναι απαράμιλλες! Γοητεύουν κι αιχμαλωτίζουν, ανακαλύπτοντας αισθήσεις αγεωγράφητες, νεότερες πατρίδες του Ονείρου και της διασώζουσας Σιωπής!!!


ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΚΕΔΡΩΝ


Το δάσος από κέδρους στο μεγάλο νησί των Στροφάδων είναι μια άλλη υπέροχη γωνιά του επίγειου αυτού παραδείσου. Πυκνότατη βλάστηση, μεγαλοπρεπή δέντρα εντυπωσιακά σε μέγεθος (Juniporus Phoenica), επικυρίαρχα σήμερα του τόπου, καθυποβάλλουν με την επίμονη αντοχή τους στους Αέρηδες και τη μυστικιστική τους διάθεση να κλείνουν τον δρόμο στους αμύητους. Θα έλεγε κανείς, ότι -όπως και ο παπα Γρηγόρης- κι αυτά δεν επιθυμούν επισκέπτες στην επικράτειά τους. Αν μπορούσαν μάλιστα να επιταχύνουν με κινηματογραφικό τρόπο τον Χρόνο, θα μάς απέκλειαν ασφαλώς τις προσβάσεις.
Το δάσος των κέδρων και ο αφιλόξενος λόγγος οδηγούν έως την αχαλίνωτη θάλασσα, όπου οι Αέρηδες έχουν κυριολεκτικά ξυρίσει τα δέντρα, δημιουργώντας μια παράδοξη αίσθηση land art, αλλά και θαυμασμού, λόγω του διαρκούς αυτού και σκληρού παιχνιδιού άγριας φύσης και πανάγριων νερών.


Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΣΤΑ ΣΤΡΟΦΑΔΙΑ


Οι εικόνες αυτής της ενότητας από τον παραδείσιο εκείνο τόπο είναι ξεχωριστές, διότι παρουσιάζουν στιγμές λατρείας του Θείου και μάλιστα σε μιαν εξέχουσα γιορτή της Ορθοδοξίας, αυτήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα, στις 6 Αυγούστου.
Οι αναγνώστες μας πρέπει εκ προοιμίου να λάβουν υπ' όψιν, ότι κατά τους Ιερούς Κανόνες, εάν ένας ιερέας βρεθεί εντελώς μόνος, δεν έχει το δικαίωμα να τελέσει τη Θεία Λειτουργία, παρά μόνον τις άλλες ακολουθίες, π.χ. Εσπερινό, Όρθρο, Απόδειπνο κλπ. Η Λειτουργία όμως (ως έργο για τον λαό, όπως μαρτυρά η ετυμολογία της λέξης) προαπαιτεί την παρουσία κόσμου, έστω κι ενός.
Ο παπα Γρηγόρης, λοιπόν, στα Στροφάδια είναι συνήθως (και κατά προτίμησιν) μόνος... Μόνος προς Μόνον. Οπότε, δεν έχει το δικαίωμα να τελέσει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο ενυπάρχει στη Θ. Λειτουργία.Φέτος όμως, τα πράγματα ήταν βολικότερα. Κατά τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία βρέθηκαν περιοδικά κάτω εκεί στα ολόμονα νησάκια μας, εκτός από τον Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο και τον Διάκονο Σεραφείμ, μια ομάδα από Καθηγητές και φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών, οι οποίοι πραγματοποιούσαν την αποτύπωση και μελέτη για την αποκατάσταση του Πύργου των Παλαιολόγων, μήπως και σωθεί το ιστορικό εκείνο Μνημείο. Να σημειώσουμε επίσης, ότι στις 6 Αυγούστου πανηγυρίζει η Μονή.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, πραγματοποιήθηκε μια επισημότατη στην άκρα της απλότητα Εορτή. Αποβραδίς τελέστηκε ο Εσπερινός της Μεταμορφώσεως και πολύ νωρίς της κυριώνυμης ημέρας, πολύ πριν ο ήλιος παντεπόπτης αναδυθεί απ' τα νερά του, ο παπα Γρηγόρης, ο Διάκονος Σεραφείμ και οι Φοιτητές μαζεύτηκαν στο μικρό ναΐδριο του Τάφου του Αγίου Διονυσίου, όπου "ο εν τω όρει τω Θαβώρ μεταμορφωθείς εν δόξη" Χριστός παρέστη ξανά με το Σώμα Του και το Αίμα Του, μεταμορφώνοντας επί τα βελτίω πρόσωπα και ανάσες, κτίρια και αυλές, θάλασσα και στεριά, πουλιά και άπαντα τα γύρωθεν ζωντανά!!! Στιγμές θαυμάτων, που μόνο βιώνονται. Δεν περιγράφονται, μήτε καταγράφονται από τον φωτογραφικό φακό. Άλλωστε το Θαύμα, ανέκαθεν έτσι και μόνον έτσι προσεγγιζόταν. Βιωματικά και με νου απλό, σιωπές έως αίματος και απόταξη έως απογύμνωσης όλων μας των Εγώ!
Αχ, αυτές οι μεταμορφώσεις εαυτών και αλλήλων... Τη μία και ουσιώδη χρειαζόμαστε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι συνεπέστεροι Αναγνώστες μας

Related Posts with Thumbnails