Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αξίζει ν' αποτυπωθεί φωτογραφικά η γλυκύτατη αυτή συνεύρεση, έστω και με το ζουμ του φακού, για να μην ενοχληθούν οι εραστές.
26.1.08
Μια ιστορία αγάπης στον Περιστεριώνα
Ετικέτες
Ζάκυνθος και Περιβάλλον,
ΦωτοNatura
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
:) Με γεια και το νέο άβαταρ!
Ηλιογράφε,
είδες τι όμορφες στιγμές;
Αντίρροπες, θέλω να πιστεύω, στις ροζγκρίζες άλλες που διάγει -ως μη έπρεπε- η πατρίδα μας!...
Καλό σου βράδυ!
Καλημέρα!Καταπληκτική η φωτοιστορία που διηγείται ο φακός σου.Σε αντίθεση με τα ¨νοήμονα όντα¨ που έχουν μετατρέψει τις προσωπικές στιγμές τους σε αντικείμενα δημιουργίας dvd, τα δυο πτηνά των φωτο, αναλαμβάνουν για μια ακόμη φορά να μας αποδείξουν σε ποιούς αξίζει περισσότερο ο χαρακτηρισμός ¨ζώα¨, σε αυτά ή σε εμάς...
Ας περιστεριοποιηθούμε, λοιπόν κι εμείς!
Τα περιστεράκια δεν αντέχουν να ζουν μόνα. Ζουν με ταίρι και πεθαίνουν έτσι και πάθει κάτι το ταίρι τους. Τι γλυκά που είναι...
Ωωω, τα πιτσουνάκια μου!!!!!!!!!!
Είχες δεν είχες έγινες και συ βινεοκομιστής!
Άξιζε όμως το κόπο....
@ Δημήτρη,
Άσε να μη σού πω τι σκέφτομαι ακριβώς για τη ζωώδη μας διάσταση... Έχεις δίκιο...
None, Ονειρομαγειρέματα, Πορφύρη,
Μυρίζουν όντως ζωή! Σ' αυτές τις φωτογραφίες όλα είναι ιδανικά και ειδυλλιακά!!! Όμως λίγο πιο έξω, τι γίνεται;
Χωραΐτη,
χαίρομαι πολύ που μού δόθηκε η ευκαιρία να σάς κομίσω αυτές τις εράσμιες εικόνες. Καλημέρα πάντα, κάθε μέρα!
Δημοσίευση σχολίου