© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Άγραφα (6) Αμερική (25) Αφιερώματα (6) Γιώργος Καρρής (10) Γρεβενά (1) Έδεσσα (1) Ειδήσεις για το Περιβάλλον (28) Εκδόσεις (23) Εκπαίδευση (2) Ελαιο-σώματα (13) Επικαιρότητα (28) Ζάκυνθος και Περιβάλλον (233) Ζωές εφήμερες (μικρά videos π. Π. Κ.) (10) Θρησκεία και Περιβάλλον (335) Κείμενα π. Παναγιώτη Καποδίστρια (41) Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (23) Κερκίνη (1) Κορινθία (1) Κρίσεις για τα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" (7) Λίμνη Πλαστήρα (6) Λογοτεχνία (2) ΜάνηNatura (1) Μοναχισμός και Περιβάλλον (9) Μουσεία Φύσης (16) Μουσική (2) Οικολογικά Συνέδρια (51) Οικολογικές δράσεις Βατικανού (5) Πρωτοβουλίες Οικουμενικού Πατριάρχη (255) Πυρκαγιές 2007 (13) Πυρκαγιές 2009 (6) Πυρκαγιές 2017 (10) Πυρκαγιές 2018 (9) Πυρκαγιές 2019 (1) Σεισμοί (2) Στίγματα (62) Στροφάδια (20) Ταινίες οικολογικές (14) ΤΕΙ Ζακύνθου (10) Το Η΄ Οικολογικό Συμπόσιο στον Μισισιπή (22) Υμνολογία Οικολογική (3) Φύση Ιορδανίας (6) Φύση Κιέβου (4) ΦωτοNatura (209) Ώρα της Γης (9) AfricaNatura (23) Covid-19 (7) Editorial (1) Greener Attica 2018 (9) Halki Summit 2012 (6) Halki Summit 2015 (5) Halki Summit 2019 (5) Halki Summit 2021 (1) Halki Summit 2022 (1) Holy Land Άγιοι Τόποι (1)

30.6.08

Bartholomew I [The 2008 TIME 100]

By Archbishop Rowan Williams

The Ecumenical Patriarch of Constantinople enjoys a resonant historical title but, unlike the Pope in the Roman Catholic context, has little direct executive power in the world of Eastern Orthodoxy. Patriarchs have had to earn their authority on the world stage, and, in fact, not many Patriarchs in recent centuries have done much more than maintain the form of their historic dignities.
Patriarch Bartholomew, however, has turned the relative political weakness of the office into a strength, grasping the fact that it allows him to stake out a clear moral and spiritual vision that is not tangled up in negotiation and balances of power. And this vision is dominated by his concern for the environment.
In a way that is profoundly loyal to the traditions of worship and reflection in the Eastern Orthodox Church, he has insisted that ecological questions are essentially spiritual ones. He has stressed that a world in which God the Creator uses the material stuff of the universe to communicate who he is and what he wants is one that demands reverence from human beings. Probably more than any other religious leader from any faith, Patriarch Bartholomew, 68, has kept open this spiritual dimension of environmentalism.
The title Ecumenical Patriarch historically refers to the Patriarch's pastoral responsibility for "the whole inhabited world." This brave and visionary pastor has given a completely new sense to the ancient honorific; his work puts squarely on our agenda the question of how we express spiritual responsibility for the world we live in.

[Williams is Archbishop of Canterbury, head of the Anglican Churc]

28.6.08

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προλογίζοντας το βιβλίο "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" του π. Παναγιώτη Καποδίστρια

(...) Ιδιαιτέραν ησθάνθημεν όμως χαράν επί τη πληροφορία ότι ο παρά τη υμετέρα Ιερότητι διακονών ως Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος κ. Παναγιώτης Καποδίστριας εξεπόνησε διατριβήν υπό τον τίτλον "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος", αφορώσαν εις την μεταξύ αυτών ουσιαστικήν σχέσιν. Σημειούμεν μετ' ιδιαιτέρας ικανοποιήσεως ότι το εν θέματι πόνημα θα αποτελέση εγχειρίδιον δια τους φοιτητάς και φοιτητρίας του Τμήματος Οικολογίας και Περιβάλλοντος του Α.Τ.Ε.Ι. Ιονίων Νήσων - Παραρτήματος Ζακύνθου, εν τω οποίω ο Αιδεσιμολογιώτατος συγγραφεύς διδάσκει το επιλεγόμενον μάθημα "Θρησκεία και Περιβάλλον", και εκφράζομεν την βεβαιότητα ότι η μελέτη του θα καταστήση τους φοιτητάς λίαν ευαισθήτους έναντι της Δημιουργίας, πολλαπλασιάζουσα ούτω τας φωνάς υπέρ της σωτηρίας του πλανήτου μας.

Ανήκει εις την πνευματικήν ευθύνην πάντων ημών να διεγείρωμεν το ενδιαφέρον και την ευαισθησίαν των πιστών, ιδία δε των νέων, έναντι των επιβλαβών δια τον άνθρωπον επιπτώσεων εκ των εις βάρος του περιβάλλοντος ανθρωπίνων παρεμβάσεων.

Η αγάπη του Θεού εχάρισεν εις πάντας ημάς, των αυτονόμως και αυτοβούλως πορευομένων μη εξαιρουμένων, την φύσιν, την γην, τον σύμπαντα κόσμον, καλά λίαν, ίνα εξ αυτών ποριζώμεθα τα προς το ζην, ελλόγως όμως και μετ' ευχαριστίας προς τον Δημιουργόν. Διότι η καταχρηστική χρήσις στρέφεται τελικώς εναντίον του ιδίου του ανθρώπου, δηλαδή της κορωνίδος της Δημιουργίας, και καταστρέφει την αρμονίαν των φυσικών λειτουργιών, εφ' όσον η φύσις και μετά την πτώσιν εξακολουθεί λειτουργούσα συμφώνως προς το θείον σχέδιον και τους εν αυτή ισχύοντας θείους νόμους.

Η Εκκλησία, ούσα εκ φύσεως προστάτις της Δημιουργίας, εύχεται αδιαλείπτως υπέρ ευοδόσεως όλων των αγαθών έργων των ανθρώπων, υπέρ της κατά το θείον θέλημα λειτουργίας των νόμων της φύσεως, θαυμάζουσα μετά του Ψαλμωδού τον κόσμον του Θεού και παροτρύνουσα αδιαλείπτως τους πιστούς να σέβωνται απολύτως την υλικήν δημιουργίαν και να χρησιμοποιούν ταύτην ελλόγως και σωφρόνως και μετά δέους και άκρας ευαισθησίας, ώστε να πορίζωνται τροφήν και τέρψιν εις δόξαν του Ποιητού.

Συγχαίρομεν, λοιπόν, τω π. Παναγιώτη Καποδίστρια επί τη εκπονήσει τοιούτου σημαντικού έργου και ευχόμεθα να συντελέση τούτο εις αγαθήν εν ταις ψυχαίς των σπουδαστών σποράν. (...)
,βς΄ Μαρτίου γ΄

4.6.08

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου για την Ημέρα του Περιβάλλοντος (5η Ιουνίου 2008)

Το φυσικό περιβάλλον δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο οίκος του Θεού μέσα στον οποίο τοποθέτησε τον άνθρωπο, για να ζήσει και να διαχειρίζεται τα υλικά αγαθά που του προσφέρει. Για να απολαμβάνει αυτά τα αγαθά, πρέπει να ζει μία πνευματική ζωή, που ορίζεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (Στ´ 53) : «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς». Το ακούμε στη Θεία Λειτουργία όπου ο Ιερέας καλεί τους πιστούς για να κοινωνήσουν «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης».

Τι σημαίνει για να κοινωνήσουν; Σημαίνει ότι μετανοούν για την αλλοίωση της θείας εικόνας την οποία φέρουν, και προσπαθούν να ζήσουν αυτήν την πνευματική ζωή. Άλλωστε η μετάνοια, η εξομολόγηση και η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η προσέγγιση στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, που μας δίνεται δια του Σταυρικού Του Θανάτου, ώστε να ζούμε αυτή την ζωή. Το παράδειγμα τούτο της ζωής του Θεανθρώπου πρέπει να ακολουθεί ο άνθρωπος για να μπορεί να απολαμβάνει τα υλικά αγαθά του φυσικού περιβάλλοντος. Αν ζει κατά σάρκα, κατά επιθυμία σαρκός, τότε δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να ρυπαίνει το περιβάλλον, που καταλήγει έτσι σε ένα αυτοκαταστρεφόμενο σύστημα και για τον ίδιο τον άνθρωπο και για το περιβάλλον.

Κατά τη σημερινή ημέρα, αλλά και κάθε ημέρα, πρέπει να σκεπτόμαστε πως οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε έναντι του περιβάλλοντος ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και υπεύθυνοι πολίτες. Συνήθως μιλώντας για το περιβάλλον εννοούμε τους συνανθρώπους μας, την οικογένεια, τους φίλους, την κοινωνία. Είναι κι αυτό ένα σύμπτωμα της εποχής μας, να αγνοούμε το φυσικό περιβάλλον, να υποτιμάμε και να περιφρονούμε την αξία του, να θεωρούμε, ότι είναι όχι φιλικό προς εμάς, αν και όχι εχθρικό, ότι έχει δημιουργηθεί μόνο για να εξυπηρετεί τη βούλησή μας. Ότι δηλαδή είναι αντικείμενο το οποίο μας επιτρέπεται να το αλλοιώνουμε προκειμένου να το προσαρμόζουμε στις δικές μας ανεξέλεγκτες και ατέρμονες ανάγκες και επιθυμίες.

Με επικρατούσα τη λογική αυτή είναι επόμενο σε όλα τα επίπεδα της ζωής στον Πλανήτη μας, σε μάκρο– και μικροκλίμακα, να υπάρχει ανησυχητική επιβάρυνση του περιβάλλοντος και να αυξάνεται η σκληρότητα και η βαρβαρότητα στη ζωή μας. Τα μεγάλα και τα μικρά δάση καίγονται, οι θάλασσες ρυπαίνονται, ο αέρας μολύνεται, η ξηρά αλλοιώνεται από τεράστια έργα που εξυπηρετούν την οικονομική ανάπτυξη, οι πόλεις τσιμεντοποιούνται, η ύπαιθρος ερημώνεται από ανθρώπους, αφού αυτοί προτιμούν τον αστικό τρόπο ζωής, το πόσιμο νερό με δυσκολία εξυπηρετεί τις ανάγκες του συσσωρευόμενου στις πόλεις πληθυσμού.

Τις τελευταίες δεκαετίες και στον ελλαδικό χώρο ξεκίνησε να αναπτύσσεται ένας ευρύτερος προβληματισμός σχετικά με όλες τις επιβλαβείς συνέπειες που προκαλούν οι τοξικές ουσίες στο φυσικό περιβάλλον και κυρίως στους φυσικούς πόρους ζωής, όπως είναι το έδαφος, το νερό, η ατμόσφαιρα, τα οποία πρωτογενώς παρέχουν ζωή στον άνθρωπο, αλλά και στους διαφόρους οργανισμούς που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό.

Η αρχή την οποία πρέπει να εφαρμόσει ο άνθρωπος για να σεβασθεί το περιβάλλον, είναι η αρχή της αγάπης. Ο άνθρωπος σήμερα, που δε σέβεται αυτή την αρχή, ρυπαίνει το περιβάλλον. Ρυπαίνει το περιβάλον, διότι δεν σέβεται τον εαυτόν του, αλλά και τον συνάνθρωπό του.

Πού οδηγείται η κοινωνία σήμερα, αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό, το οποίο πρέπει να απαντηθεί από τον ίδιο τον άνθρωπο, γιατί η Εκκλησία διακηρύσσει «ζήσε την σωματική σου ζωή σύμφωνα με τους κανόνες και δεν έχεις τίποτε να φοβηθείς», μάλιστα δίνει και τα μέσα, όπως θα δούμε στην προς Ρωμαίους επιστολή (Στ´ 22) «Νυνί δε ελευθερωθέντες από της αμαρτίας, δουλωθέντες δε τω Θεώ, έχετε τον καρπόν υμών εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν αιώνιον». Αυτό σημαίνει ότι, αν ζούμε σαν πνευματικοί άνθρωποι θα έχουμε τον καρπόν εκείνον, ο οποίος προέρχεται από τον αγιασμό που οδηγεί στην αιώνιο ζωή.

† Ο Αθηνών ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος

Μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος (5 Ιουνίου 2008)

Ἡ σημερινή Παγκόσμιος Ἡμέρα Περιβάλλοντος εἶναι μία μοναδική εὐκαιρία ὥστε τό σύνολον τῆς ἀνθρωπότητος, ἕκαστος πολίτης τοῦ κόσμου προσωπικῶς, ἡ κοινωνία συνολικῶς, ἡ ἐπιχειρηματική κοινότης καί βεβαίως οἱ θρησκευτικοί καί πολιτικοί ἡγέται, νά ἀναλογισθοῦμε τάς δυσθεωρήτους πλέον διαστάσεις τῆς περιβαλλοντικῆς κρίσεως. Ἔχει ἔλθει ἡ στιγμή διά ἐκ βάθρων ἀναθεώρησιν τοῦ τρόπου σκέψεως καί λειτουργίας μας ἐντός αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ κόσμου, τόν ὁποῖον ὁ Παντοκράτωρ Θεός ἐκληροδότησεν εἰς τήν ἀνθρωπότητα μέ τήν ἐντολήν «ἐργάζεσθαι καί φυλάσσειν».
Ἡ ἀνθρωπότης πλέον δέν ἀρκεῖται εἰς τήν ἄντλησιν τῶν ἀπαραιτήτων πρός τό ζῆν ὑλῶν καί ὠφελειῶν ἐκ τοῦ φυσικοῦ κόσμου, ὥστε νά διατηρηθῇ εἰς τό ἀκέραιον ἡ δυνατότης ἀναγεννήσεως τῶν φυσικῶν οἰκοσυστημάτων καί ὁ ἐπανεμπλουτισμός τῶν φυσικῶν πόρων. Ἡ ἀνθρωπότης ἔχει δυστυχῶς πρό πολλοῦ ὑπερβῆ τήν θείαν ἐντολήν διά φροντίδα τῆς κτίσεως. Τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἄφρονος καί πλεονεκτικῆς συμπεριφορᾶς βιώνουμε σήμερον, παρακολουθοῦντες ὡς ἄβουλοι θεαταί τάς ἐπιπτώσεις τῆς καταστροφικῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, τήν ρύπανσιν τῶν ἐσωτερικῶν καί θαλασσίων ὑδάτων, τήν ὑπεραλίευσιν, τήν ἀπώλειαν τῆς βιοποικιλότητος, τήν ἐρημοποίησιν τῶν ἐδαφῶν, τήν καταστροφήν τῶν δασῶν ἀπό φονικές πυρκαϊές καί πολλές ἀκόμη ἐκφάνσεις αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς περιβαλλοντικῆς κρίσεως.
Τό Πατριαρχεῖον μας, τό ὁποῖον συμβολικῶς ἑορτάζει ὡς Ἡμέραν τῆς Κτίσεως τήν 1ην Σεπτεμβρίου, ἀπαρχήν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους, σήμερον ἑνώνει τήν φωνήν του μέ τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εὐαισθητοποιημένους καί περιβαλλοντικῶς δραστηριοποιημένους ἀνθρώπους καί φορεῖς, ἀσχέτως θρησκευτικοῦ ἤ πολιτικοῦ φρονήματος.
Ἄς καταβάλωμεν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ἕκαστος ἀπό τῆς θέσεώς του πᾶσαν προσπάθειαν ἀντιμετωπίσεως τῆς περιβαλλοντικῆς κρίσεως, ἀφήνοντας ὀπίσω τάς ὅποιας διαφοράς καί πάθη ἔχουν εἰς τήν διάρκειαν τῆς ἱστορίας χωρίσει λαούς καί ἔθνη. Ἰδιαιτέρως τά οἰκονομικῶς ἀνεπτυγμένα κράτη, ἄς περιβάλλουν μέ κατανόησιν καί ἄς προσφέρουν ἀφειδῶς καί ἀνιδιοτελῶς κάθε διαθέσιμον οἰκονομικήν καί ἐπιστημονικήν βοήθειαν πρός ἐκεῖνα τά ἔθνη τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν τήν πεῖναν καί σπαράζονται ἀπό ἐμφυλίους πολέμους. Ἄς ἐνθυμούμεθα ὅτι ὁ ὑποτιμητικῶς ἀποκαλούμενος «Τρίτος Κόσμος», δηλαδή ἐκεῖνα τά κράτη πού ὑστεροῦν εἰς οἰκονομικήν ἀνάπτυξιν, δέν διατηροῦν ἁπλῶς πολιτισμικόν, ἀλλά καί φυσικόν πλοῦτον, ὁ ὁποῖος εἶναι κρίσιμος διά τήν σωτηρίαν ὁλοκλήρου τοῦ πλανήτου μας.

3.6.08

Με ήθος άσκησης και ολιγάρκειας

Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

«εκ γαρ του ευλόγως ή παραλόγως τοις πράγμασι χρήσασθαι, ή ενάρετοι ή φαύλοι γινόμεθα»
Μάξιμος ο Ομολογητής


Είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε αναγκασμένοι, ενώπιον του κοινού κινδύνου, να συνυπάρχουμε και να συνεργαζόμαστε. Εννοώ τους κάθε λογής περιβαλλοντολόγους και θεολόγους. Ο κατ’ εξακολούθησιν βιασμός της Φύσης είναι απαραίτητο να μας συστρατεύσει άπαντες, δίχως παρωπίδες κι εκατέρωθεν αποκλεισμούς. Μέχρι σήμερα έχουν πολλοί και πολύτροπα ασχοληθεί με τον προβληματισμό περί Περιβάλλοντος, συστηματικά και γόνιμα ως ένα σημείο, μα συνήθως παραθεωρείται (για λόγους που δεν είναι της παρούσης ν’ αναφερθούν) η πολλά διδάσκουσα χριστιανική εκδοχή των πραγμάτων, η οποία μάλιστα έχει την δυναμική να δείξει δρόμους και λύσεις.

Η Γη μας έχει σώμα ή μάλλον, είναι κι αυτή ένα σώμα. Όταν πάσχει ένα μέρος ή μέλος του σώματος, οδυνάται συνήθως ολάκερο. Η Γη παρομοίως. Η κάθε πληγή που της προξενείται εδώ έχει αντίκτυπο και συνέπεια παραπέρα, δρώντας μάλιστα προσθετικά. Τα πολυτραύματά της, δηλαδή, συν τω χρόνω σωρεύονται, προστίθενται το ένα πάνω στο άλλο και κάποια στιγμή αναπόφευκτα επέρχεται η αντίδραση ως αυτοάμυνα ή προσπάθεια αυτοΐασης των θιγέντων στοιχείων του φυσικού μας περιβάλλοντος. Κι εμείς, ανισόρροποι θύτες, να παριστάνουμε ύστερα τα θύματα, μεμψιμοιρώντας μάλιστα ή κλαψουρίζοντας με δάκρυα κροκοδείλια… Παρ’ όλ’ αυτά, είμαστε θύματα. Θύματα όμως της ίδιας της βαναυσότητας και της λαιμαργίας μας, του αδιέξοδου ήδη τεχνικού πολιτισμού και της εν γένει υλοφροσύνης μας, του επεκτατισμού και της έπαρσής μας. Μ’ ένα λόγο, της Ύβρης μας… Λησμονούμε συνήθως το αυτονόητο, πως ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις. Άλλωστε, και οι Αρχαίοι μιλούσαν ευστοχότατα για το αλληλένδετο Ύβρης και Νέμεσης…Εκεί πλέον συναντάται –δυστυχώς- η ανθρωπότητα: Στον κοινό παρονομαστή, που λέγεται Νέμεση.

Η αναγκαιότητα της (δι)εξόδου από την όλη αυτή σχιζοφρένεια προϋποθέτει ουσιαστικά πέρασμα από το κατεστημένο μας ήδη «παρά φύσιν» στο «κατά φύσιν», στην πρωταρχική μας δηλαδή κατάσταση αθωότητας, προετοιμάζοντας -πάση θυσία- σωστική επάνοδο στο «καλά λίαν» της Γένεσης (1,31). Τίποτα δεν θα ωφεληθεί εντέλει ο άνθρωπος, αν δεν αλλάξει μυαλό, αν δεν προσδώσει στα όντα του περιβάλλοντος Κόσμου (και στον εαυτό του) την αυταξία που έχουν, ως κτίσματα ενός αγαπητικού Νου, ο οποίος, κατά τη χριστιανική πεποίθηση, είναι «ο ένας Θεός, πατέρας, παντοκράτορας, ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων». Ο ίδιος ο άνθρωπος, κοσμημένος από τον Δημιουργό του με τα υπέροχα δώρα του «κατ’ εικόνα», είναι πλέον κάτι περισσότερο από απαραίτητο, να ξαναγίνει ο φρόνιμος εκείνος διαχειριστής της κοινής μας «πολυκατοικίας», του πλανήτη μας, όσο είναι ακόμη καιρός. Εάν επιδείξει σεβασμό στην Κτίση, σέβεται και τιμά ταυτόχρονα τον Κτίσαντα, απολαμβάνοντας παράλληλα ο ίδιος, ό,τι καλό, ισορροπημένο, αρμονικό και ωραίο γεννά η Φύση, υποβοηθητικό ούτως ή άλλως της δικής του ύπαρξης, σύμφωνα με τη λεγόμενη «ανθρωπική αρχή». Βεβαίως, προαπαιτείται ήθος άσκησης και ολιγάρκειας. Να τίθενται όρια ασφαλείας στις ορέξεις και στον πειρασμό της πλεονεξίας, επίφοβες δηλαδή καταστάσεις, οι οποίες απανθρωπίζουν συνήθως τον άνθρωπο και τον απομακρύνουν από την αρετή, οδηγώντας τον στη φαυλότητα. Θυμάμαι εδώ τον απόλυτο τρόπο, με τον οποίο αποφαίνεται επ’ αυτού ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «Αποδεικνυόμαστε ενάρετοι ή φαύλοι από το αν χρησιμοποιούμε εύλογα ή παράλογα τα πράγματα» [PG 90, 981 Β].
Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός, στην αυθεντική του έκφραση, επί τόσες εκατοντάδες χρόνων συνεχούς και ανιδιοτελούς παρουσίας, αυτή την πολύτιμη ισορροπία πασχίζει καθημερινά να τηρεί: Θητεύει με αθώο λογισμό στο Λίγο, στο Ελάχιστο, κατακτώντας εντέλει το Πολύ. Διακονεί ταπεινότατα, σχεδόν ερωτικά, την τριγύρω του χλωρίδα και πανίδα, αποδίδοντας έτσι ευχαριστιακή τιμή στον Ποιητή τους.

Αυτή την άλλη διάσταση στον περί Οικολογίας προβληματισμό προβάλλει συνεχώς κατά την τελευταία εικοσαετία, με ιδιαίτερη μάλιστα έμφαση, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και με πρωτοστάτη τον δυναμικό Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο Α΄. Ετούτος ο φωτισμένος θρησκευτικός ηγέτης των Ορθοδόξων τονίζει ευκαίρως ακαίρως προς κάθε κατεύθυνση την απόλυτη (κι εκ των ων ουκ άνευ) χρεία επιστροφής στην Ανθρωπιά και στην Δικαιοσύνη, σε καταστάσεις δηλαδή, οι οποίες, εάν όντως ξαναϋπάρξουν μεταξύ των λαών και των κοινωνιών, θα ξαναθέσουν σε ισχύ και λειτουργία τις αρχαϊκές ισορροπίες του Κόσμου μας και το σκιασμένο κάλλος της Γης μας. Ήδη ο Πατριάρχης είχε την πρωτοβουλία της διοργάνωσης πολλών και σημαντικότατων διεθνών Συμποσίων και Σεμιναρίων, έχει κρούσει επανειλημμένως τον κώδωνα του εντός των θυρών μας κινδύνου σε fora επισημότατα κι ενώπιον των ισχυρών (και… δυναστών) του Κόσμου, καταφέρνοντας μάλιστα να συσπειρώσει στον κοινό υπέρ του Περιβάλλοντος αγώνα την κραταιά Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, μα και τους ηγέτες των άλλων Ομολογιών και Θρησκειών, κάτι το εξαιρετικά δύσκολο μέχρι πρότινος, υπό τις νεφελώδεις πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικές συγκυρίες της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Ας ελπίσουμε, οι συνετές προσπάθειες να ευδοκιμήσουν, τα τραύματα να γιατρευτούν, την δε αλαζονεία του σύγχρονου καταναλωτισμού και τη ληστρικότητα του πάσης φύσεως ιμπεριαλισμού να διαδεχθεί η «νήφουσα καρδία», προς την οποία δείχνει δρόμο ανά πάσα στιγμή η Ορθόδοξη Πνευματικότητα. Το οφείλουμε άλλωστε στις κοινωνίες του αύριο, στον κόσμο των παιδιών μας, που ήδη ανάτειλε.-

Οι συνεπέστεροι Αναγνώστες μας

Related Posts with Thumbnails