© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Άγραφα (6) Αμερική (25) Αφιερώματα (6) Γιώργος Καρρής (10) Γρεβενά (1) Έδεσσα (1) Ειδήσεις για το Περιβάλλον (28) Εκδόσεις (23) Εκπαίδευση (2) Ελαιο-σώματα (13) Επικαιρότητα (28) Ζάκυνθος και Περιβάλλον (233) Ζωές εφήμερες (μικρά videos π. Π. Κ.) (10) Θρησκεία και Περιβάλλον (348) Κείμενα π. Παναγιώτη Καποδίστρια (42) Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (23) Κερκίνη (1) Κορινθία (1) Κρίσεις για τα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" (7) Λίμνη Πλαστήρα (6) Λογοτεχνία (2) ΜάνηNatura (1) Μοναχισμός και Περιβάλλον (9) Μουσεία Φύσης (16) Μουσική (2) Οικολογικά Συνέδρια (58) Οικολογικές δράσεις Βατικανού (5) Πρωτοβουλίες Οικουμενικού Πατριάρχη (268) Πυρκαγιές 2007 (13) Πυρκαγιές 2009 (6) Πυρκαγιές 2017 (10) Πυρκαγιές 2018 (9) Πυρκαγιές 2019 (1) Σεισμοί (2) Στίγματα (62) Στροφάδια (20) Ταινίες οικολογικές (14) ΤΕΙ Ζακύνθου (10) Το Η΄ Οικολογικό Συμπόσιο στον Μισισιπή (22) Υμνολογία Οικολογική (3) Φύση Ιορδανίας (6) Φύση Κιέβου (4) ΦωτοNatura (209) Ώρα της Γης (9) AfricaNatura (23) Covid-19 (7) Editorial (1) Greener Attica 2018 (9) Halki Summit 2012 (6) Halki Summit 2015 (5) Halki Summit 2019 (5) Halki Summit 2021 (1) Halki Summit 2022 (1) Halki Summit 2024 (3) Holy Land Άγιοι Τόποι (1)

27.9.08

Τι είπε για την Οικολογία ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο επονομαζόμενος και "Πράσινος Πατριάρχης" βρέθηκε πριν λίγες μέρες, στις 24 Σεπτεμβρίου, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, όπου ομίλησε, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Έτους για τον Διαπολιτισμικό Διάλογο. Είπε πολλά και σημαντικά.

Από αυτή τη βαρυσήμαντη Ομιλία εμείς σταχυολογούμε παρακάτω ό,τι αφορά στις οικολογικές δραστηριότητες της Μητέρας Εκκλησίας.

Σε δεύτερο επίπεδο ο κ. Βαρθολομαίος εξηγεί τα των περιβαλλοντικών πρωτοβουλιών του στην ελληνική Ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αμέσως μετά την εν λόγω Ομιλία του.

Η είδηση είναι, ότι τα επόμενα Οικολογικά εν πλω Συμπόσια, τα οποία από το 1995 έχει καθιερώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, θα πραγματοποιηθούν στους ποταμούς Νείλο και Μισσισιπή.


Α΄

Thus it is that the Ecumenical Patriarchate – in keeping with our own sense of responsibility for the house, the oikos of the world and all who dwell therein, has for decades championed the cause of the environment, calling attention to ecological crises around the globe. And we engage this ministry without regard to self interest. As you know so well, our Patriarchate is not a “national” Church, but rather the fundamental canonical expression of the ecumenical dimensions of the Gospel message, and of its analogous responsibility within the life of the Church. This is the deeper reason that the Church Fathers and the Councils have given it the name, “Ecumenical.” The loving care of the Church of Constantinople exceeds any linguistic, cultural, ethnic and even religious definition, as She seeks to serve all peoples. Although firmly rooted in particular history – as any other institution is – the Ecumenical Patriarchate transcends historical categories in Her perennial mission of service.

In our service to the environment, we have to date sponsored seven scientific symposia that bring together a host of disciplines. The genesis of our initiative grew on the island that gave humanity the Apocalypse, Book of Revelation, the sacred island of Patmos in the Aegean Sea. And it was in the Aegean that we commenced, in 1995, an ambitious program of integrating current scientific knowledge about the oceans with the spiritual approach of the world's religions to water, particularly the world's oceans. Since Patmos we have traversed the Danube, the Adriatic Sea, the Baltic Sea, the Amazon, the Arctic Sea, and we are now making preparations to sail the Nile in Egypt and the Mississippi River in the United States next year.



Β΄

Σας έχουν αποκαλέσει "Πράσινο Πατριάρχη" για την στήριξή σας προς τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Γιατί υποστηρίζετε παρόμοιους στόχους;

Αυτό το ενδιαφέρον για την οικολογία το κληρονόμησα από τον προκάτοχό μου, τον αείμνηστο Πατριάρχη Δημήτριο, ο οποίος ξεκίνησε αυτή τη διαδικασία και καθιέρωσε την 1η Σεπτεμβρίου ως ημέρα προσευχών για την προστασία του περιβάλλοντος.

Η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί ένα φλέγον και κρίσιμο θέμα, σε όλες τις γωνίες του πλανήτη. Κάθε μέρα ακούμε για τις καταστροφές από τους τυφώνες, τις πλημμύρες και γενικά τις κλιματικές αλλαγές, που δημιουργούν χιλιάδες θύματα.

Πήγα στη Νέα Ορλεάνη και είδα την καταστροφή του Κατρίν. Το μέγεθος της καταστροφής είναι ασύλληπτο, αν δεν το δει κανείς με τα ίδια του τα μάτια. Η εκκλησία δεν μπορεί να μένει αμέτοχη. Αντίθετα, θα πρέπει να προσπαθεί να ευαισθητοποιεί τους ανθρώπους και ιδιαιτέρως τους νέους, διότι από αυτούς θα εξαρτηθεί το μέλλον του πλανήτη.

Πρόκειται για θέμα που αφορά όλους- χριστιανούς και μη- διότι ο πλανήτης είναι ο κοινός μας οίκος, το σπίτι μας. Η λέξη “οικολογία” προέρχεται άλλωστε από τη λέξη “οίκος”, το σπίτι: είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι επομένως και ή θα σωθούμε ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Όταν έρχεται ο τυφώνας, δεν κάνει διάκριση...

Διοργανώνουμε επίσης συμπόσια κατά μέσο όρο κάθε δύο χρόνια (όπως το όγδοο συμπόσιο που θα γίνει στο Νείλο, στην Αίγυπτο, τον ερχόμενο Απρίλιο), στα οποία καλούμε όχι μόνο χριστιανούς αλλά και ανθρώπους άλλων θρησκειών και διαφόρων ειδικοτήτων (βιολόγους, περιβαλλοντολόγους, κληρικούς, κλπ). Όλοι μαζί προσπαθούμε να κάνουμε ένα διάλογο θρησκείας και επιστήμης και έχουμε καταφέρει αρκετά πράγματα ως τώρα.

Έχουμε και πρακτικά αποτελέσματα: πχ όταν κάναμε το συμπόσιο στον Αμαζόνιο, είδαμε με τα μάτια μας πώς κόβουν εκεί τα δάση για να καλλιεργήσουν τη σόγια. Ένας αγγλικανός επίσκοπος από το Λίβερπουλ που ήταν εκεί συγκινήθηκε και θύμωσε μ' αυτό που γίνεται και, όταν επέστρεψε στην επισκοπή του στο Λίβερπουλ, επικοινώνησε με τις τοπικές αρχές, που πήραν την απόφαση να απαγορεύσουν στα πλοία που έρχονται φορτωμένα με σόγια από τη Βραζιλία να προσεγγίζουν το λιμάνι του Λίβερπουλ και να ξεφορτώνουν. Διότι τα δάση της Βραζιλίας δημιουργούν μεγάλες ποσότητες οξυγόνου και επηρεάζουν όχι μόνο τη Βραζιλία αλλά και όλο τον πλανήτη.

24.9.08

Τραγουδώντας για το Περιβάλλον

Μια καλή στιγμή συστράτευσης για το Περιβάλλον: Βράδυ 23ης Σεπτεμβρίου 2008 στο Καλλιμάρμαρο. Ο λαός τραγουδά, υποστηρίζοντας το φυσικό περιβάλλον, με πρωτοβουλία του ΣΚΑΪ.

Είναι κι αυτό ΚΑΤΙ, σε καιρό και τόπο πλήρους αδιαφορίας και ωχαδελφισμού!...

7.9.08

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου για την καταπάτηση του φυσικού περιβάλλοντος

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Είναι, ίσως, σε όλους γνωστό πως εδώ και αρκετά χρόνια η Εκκλησία της Κύπρου όρισε όπως την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου αναπέμπονται δεήσεις προς τον Θεόν «υπέρ του περιβάλλοντος ημάς στοιχείου και ευσταθείας πάσης της κτίσεως».

Παρακολουθώντας, πέραν του σοβαροτάτου εθνικού μας θέματος και των άλλων τοπικών προβλημάτων, την ανηλεή στις μέρες μας καταπάτηση και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, το οικολογικό πρόβλημα, όπως τούτο είναι γνωστό, επιθυμούμε να εκθέσουμε τη θέση της Εκκλησίας, με σκοπό την ευαισθητοποίηση όλων επί του θέματος αυτού:

Η φύση, κατά την πίστη της Εκκλησίας μας, είναι δημιούργημα του Θεού, αφού Αυτόν ομολογούμε ως «ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων». Και όπως κάθε έργο είναι δηλωτικό και χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του δημιουργού του, έτσι και η φύση, με το μεγαλείό της, διακηρύττει την «αΐδιον Αυτού δύναμιν και θειότητα». (Ρωμ. α΄ , 20).
Σε αντίθεση με τις ελληνικές–ειδωλολατρικές δοξασίες, σύμφωνα με τις οποίες η φύση συγκροτεί την πληρότητα του «είναι», χωρίς άλλο στόχο, παρά μόνο τον εαυτό της, κατά τη χριστιανική διδασκαλία, η φύση, ως έχουσα την αρχή της εκ του Θεού, έχει και προκαθορισμένο από Αυτόν σκοπό. Ο άνθρωπος, που κλήθηκε «εργάζεσθαι και φυλάσσειν» τον Παράδεισο, είναι επιφορτισμένος, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, να αναφέρει τη δημιουργία στο Δημιουργό, ώστε αυτή να σωθεί από τη φθορά και το θάνατο.

Παρόλο που ο άνθρωπος πήρε ευλογία για κυριαρχία πάνω στη γη, η κυριαρχία του αυτή φαίνεται, μέσα από την Αγία Γραφή, να έχει όρια. Μόνο ο Θεός έχει πλήρη κυριαρχία επί της όλης δημιουργίας και μόνο Αυτός είναι «Κύριος του ουρανού και της γης».

Ο άνθρωπος είναι εντεταλμένος αντιπρόσωπός Του, βοηθός Του στη διακυβέρνηση του κόσμου. Τίθενται σ’ αυτόν περιορισμοί για προστασία της φύσεως από τυχόν υπερβολές και καταχρήσεις του. Έτσι, δεν επιτρέπεται σ’ αυτόν να συλλαμβάνει ένα πτηνό, που προστατεύει τους νεοσσούς του (Δευτ. κβ΄, 6), ούτε και να φιμώνει ένα βόδι, που αλωνίζει (Δευτ. κε΄, 4). Ακόμη και η γη έχει το δικαίωμα κάθε επτά χρόνια να αναπαύεται (Λευϊτ. κε΄, 3-4).

Και η εντολή προς τον άνθρωπο, όπως, όταν χρησιμοποιεί τα ζώα για τροφή του, επιστρέφει το αίμά τους στο Θεό (Γεν. θ΄, 4-6), επισημαίνει το σεβασμό και το ευχαριστιακό πνεύμα, που θα πρέπει να επιδεικνύει ο άνθρωπος κατά τη χρήση της δημιουργίας.

Κατά τα τελευταία χρόνια ο άνθρωπος, δυστυχώς, έχασε την αίσθηση του μέτρου, ξεπέρασε τα όριά του και ενεργεί αυθαίρετα ως εξουσιαστής και καταπατητής της δημιουργίας του Θεού.

Δεν αρκέστηκε στη χρήση. Προχώρησε στην κατάχρηση. Παρατηρείται, έτσι, σήμερα ένας βιασμός της φύσεως για ικανοποίηση όχι βασικών αναγκών, αλλά μιας σειράς ορέξεων και επιθυμιών του ανθρώπου, τις οποίες ενθαρρύνει ο τρόπος ζωής και η φιλοσοφία της καταναλωτικής κοινωνίας.

Κατά τον Απόστολο Παύλο, όλη η κτίση, μετά την πτώση, «συστενάζει και συνωδίνει» (Ρωμ. η΄, 22). Πολύ περισσότερο σήμερα αυτή άρχισε να διαμαρτύρεται για τη μεταχείριση, της οποίας τυγχάνει από τον άνθρωπο, και να τον εκδικείται.

Η υπεράντληση πετρελαίων και η υπέρ το δέον εξόρυξη μετάλλων και μεταλλευμάτων, που είναι μη ανανεώσιμα υλικά, θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση των μελλοντικών γενεών. Η υπέρμετρη ξύλευση και ο εμπρησμός δασικών εκτάσεων, με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση και το τσιμέντωμα των νέων περιοχών, οδηγεί σε διάβρωση του εδάφους και σε όξυνση των προβλημάτων της ανομβρίας στον πλανήτη μας.

Και από την άλλη, τα απόβλητα των ανεξέλεγκτων βιομηχανιών, οι ρύποι, που εκλύονται στην ατμόσφαιρα, οδηγούν όχι μόνο στην καταστροφή των μνημείων των προηγούμενων πολιτισμών, δια της όξινης βροχής, αλλά και στην εξαφάνιση πολλών ειδών, με τη μόλυνση των ποταμών και των υπογείων υδάτων, και στην πρόκληση με τη διευρυνόμενη οπή του όζοντος, με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και με την άλλη δηλητηρίαση της ατμόσφαιρας, ποικίλων ασθενειών στον άνθρωπο.

Αν επιμετρήσει κανείς και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος, με την καθημερινή απόρριψη πλαστικών και άλλων μη βιοαποικοδομούμενων υλικών, καθώς και τον κίνδυνο των πυρηνικών αποβλήτων, καταλαβαίνει ότι η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη.

Και αν συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς και τον ίδιο τρόπο ζωής, σύντομα θα καταβάλουμε το τίμημα της αλαζονείας μας, που θα είναι η καταστροφή του πλανήτη μας.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Ως Χριστιανοί δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι μπροστά στην καταστροφή της υλικής δημιουργίας του Θεού, που συντελείται στις μέρες μας. Θα πρέπει και ατομικά, αλλά και συλλογικά, να αλλάξουμε νοοτροπία και να σταματήσουμε την αλόγιστη και καταστρεπτική εκμετάλλευση της φύσεως.

Η φύση δεν μας ανήκει, για να την καταστρέφουμε, ούτε και να την εκμεταλλευόμαστε εγωιστικά. Μας παραχωρήθηκε, για να την αξιοποιούμε με σωφροσύνη και να την προστατεύουμε.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η φύση, ως δημιούργημα του Θεού, είναι έκφραση του προσώπου Του και φορέας της βούλησής Του. Και όποιος αγαπά και σέβεται το Θεό, θα πρέπει να συμπεριφέρεται αγαπητικά όχι μόνο προς τους ανθρώπους, αλλά και προς ολόκληρη τη φύση.

Δεν θα πρέπει, εξάλλου, να ξεχνούμε και την εσχατολογική προοπτική, με την οποία οι Χριστιανοί οφείλουμε να αντικρύζουμε το οικολογικό πρόβλημα. Άνθρωπος και κτίση συμπορεύονται προς την αναδημιουργία και την αρχέγονη κατάσταση του παραδείσου, όπου ούτε αλληλοαποκλείονται, ούτε ανταγωνίζονται, αλλά συνυπάρχουν σε μία θαυμαστή ενότητα ζωής.

Βέβαιοι ότι όλοι κατανοείτε την κρισιμότητα του οικολογικού προβλήματος, όπως τούτο εξελίσσεται επικίνδυνα σήμερα, πιστεύουμε ότι θα αναλάβετε κάθε προσπάθεια, στο μέτρο των δυνατοτήτων σας, και ότι θα προβείτε σε όλες τις ενδεδειγμένες ενέργειες, προκειμένου να σωθεί η φυσική δημιουργία. Είναι τούτο, εκτός των άλλων, και μία απαραίτητη προϋπόθεση, για να μπορέσουμε τόσο εμείς, όσο και τα παιδιά μας, να ζήσουμε υγιεινά στον πλανήτη, που η αγαθότητα του Θεού μας δώρισε για κατοικία μας.
Διάπυρος προς Θεόν ευχέτης
† Ο Κύπρου Χρυσόστομος

1.9.08

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης για την 1η Σεπτεμβρίου, ημέρα προσευχής υπέρ του φυσικού περιβάλλοντος (σε 7 γλώσσες)

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα,
αλλά δια τον υποτάξαντα, [...]
οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει
και συνωδίνει άχρι του νυν»
(Ρωμ. η΄ 20,22)


Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Δια μίαν εισέτι φοράν, εις την αρχήν του νέου εκκλησιαστικού έτους, καλούμεθα να αναλογισθώμεν, μετά καινών εν Χριστώ πνευματικών δυνάμεων και ιδιαιτέρας ευαισθησίας, την κατάστασιν του ευφόρου πλανήτου ημών και να αναπέμψωμεν ιδιαιτέρας προσευχάς δια την προστασίαν του σύμπαντος κόσμου.

Πολλά έχουν αλλάξει, αφ’ ης στιγμής ο αοίδιμος προκάτοχος ημών Πατριάρχης Δημήτριος απεφάσισε, προ δύο και πλέον δεκαετιών, να καθιερωθή η 1η Σεπτεμβρίου ως ημέρα προσευχής υπέρ της διατηρήσεως της καλώς ποιηθείσης υπό του Θεού κτίσεως.

Δια της αναλήψεως της πρωτοβουλίας εκείνης ο αείμνηστος προκάτοχος ημών απεσκόπει εις την αποστολήν προειδοποιητικού μηνύματος περί των ολεθρίων συνεπειών εκ της κακής χρήσεως του περιβάλλοντος. Επεσήμαινεν ότι, εν αντιθέσει προς τας πλείονας των λοιπών μορφών της ανθρωπίνης κατά χρήσιν παραβατικής συμπεριφοράς, η ρύπανσις του φυσικού περιβάλλοντος δύναται να προκαλέση τεραστίαν και μη αναστρέψιμον ζημίαν, δια της καταστροφής απασών σχεδόν των μορφών ζωής επί του πλανήτου.

Την εποχήν βεβαίως εκείνην, η προειδοποίησις αύτη ίσως να ήχησεν ως υπερβολική εις τα ώτα ωρισμένων σκεπτικιστών, αλλά υπό το φως των όσων σήμερον διαπιστώνομεν, καθίσταται πλέον φανερόν ότι οι λόγοι του ήσαν προφητικοί.

Σήμερον, οι επιστήμονες, οι ασχολούμενοι με το φυσικόν περιβάλλον, απεριφράστως τονίζουν ότι η παρατηρουμένη κλιματική αλλαγή δύναται να διαταράξη και να καταστρέψη ολόκληρον το οικολογικόν σύστημα, το οποίον συντηρεί ουχί μόνον το ανθρώπινον είδος αλλά και άπαντα τον θαυμαστόν, αλληλοεξαρτώμενον υπό μορφήν αλύσεως, κόσμον των ζώων και των φυτών.

Αι επιλογαί και αι ενέργειαι του κατά τα άλλα πεπολιτισμένου συγχρόνου ανθρώπου έχουν οδηγήσει εις την θλιβεράν ταύτην κατάστασιν ήτις συνιστά ουσιαστικώς ηθικόν και πνευματικόν πρόβλημα, το οποίον γλαφυρώς είχε προεκθέσει, εξάρας την οντολογικήν κυρίως διάστασίν του, ο ουρανοβάμων Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους επιστολήν, δεκαεννέα αιώνας πριν, ειπών "τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, [...] οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν" (Ρωμ. η΄ 20,22).

Εις το σημείον όμως τούτο, οφείλομεν να είπωμεν ότι η σήμερον προβαλλομένη πνευματική και ηθική διάστασις του οικολογικού προβλήματος, συνιστά, είπερ ποτε και άλλοτε, κοινήν συνείδησιν πάντων των ανθρώπων, ιδιαιτέρως των νέων, οι οποίοι, συν τοις άλλοις, συνειδητοποιούν ότι σύμπασα η ανθρωπότης έχει κοινήν μοίραν.

Ολονέν μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων κατανοεί ότι η καταναλωτική των συμπεριφορά, η προσωπική εκάστου συμβολή εις την παραγωγήν συγκεκριμένων προϊόντων η η απόρριψις ετέρων άπτεται ευρυτέρων παραμέτρων εχουσών ου μόνον ηθικήν αλλά και εσχατολογικήν διάστασιν.

Ολονέν μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων αντιλαμβάνεται ότι η αλόγιστος χρήσις των φυσικών πόρων, η άμετρος κατανάλωσις ενεργείας, συμβάλλει εις την κλιματικήν αλλαγήν, επίπτωσιν έχουσαν εις την ζωήν και την ύπαρξιν του συνανθρώπου, του πλησίον, της εικόνος του Θεού, και ως εκ τούτου αποτελεί αμάρτημα.

Ολονέν και περισσότεροι άνθρωποι χαρακτηρίζουν ως εναρέτους η φαύλους αυτούς οι οποίοι αντιστοίχως χειρίζονται ευλόγως η παραλόγως τα πράγματα της κτίσεως.

Αντιστρόφως, όμως, ανάλογος προς την ευαισθητοποίησιν των ανθρώπων επί του οικολογικού προβλήματος τυγχάνει, δυστυχώς, η εικών την οποίαν εμφανίζει σήμερον ο πλανήτης μας. Ιδιαιτέρως ανησυχητικόν είναι το γεγονός ότι τα πτωχότερα και πλέον ευάλωτα μέλη της ανθρωπίνης κοινωνίας υφίστανται τας συνεπείας περιβαλλοντικών προβλημάτων τα οποία αυτά δεν εδημιούργησαν.

Από της Αυστραλίας μέχρι του Κέρατος της Αφρικής καταφθάνουν πληροφορίαι περί παρατεταμένης ανομβρίας, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ερημοποίησιν ευκράτων και παραγωγικών άλλοτε περιοχών και την εξ αυτής απειλήν των εκείσε κατοικούντων πληθυσμών εκ του φάσματος της πείνης και της δίψης.

Από της Λατινικής Αμερικής μέχρι της καρδίας της Ευρασίας λαμβάνομεν αναφοράς περί της τήξεως των παγετώνων από τους οποίους εκατομμύρια ανθρώπων εξαρτώνται δια την προμήθειαν ύδατος.

Η καθ’ ημάς Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, στοιχούσα τω παραδείγματι του αειμνήστου προκατόχου ημών Πατριάρχου Δημητρίου, εργάζεται αόκνως υπέρ της ευαισθητοποιήσεως όχι μόνον της κοινής γνώμης αλλά και των καταστάντων άρχειν επί της γης, διοργανούσα Οικολογικά Συμπόσια, ασχολούμενα κυρίως με την κλιματικήν αλλαγήν και την διαχείρισιν των υδατίνων πόρων.

Απώτερος σκοπός της προσπαθείας ταύτης τυγχάνει η μελέτη της σχέσεως των οικοσυστημάτων της γης και του τρόπου εκδηλώσεως του φαινομένου της υπερθερμάνσεως του πλανήτου και του ανθρωπογενούς αντικτύπου. Δια των επιστημονικών τούτων συναθροίσεων, εις τας οποίας συμμετέχουν εκπρόσωποι διαφόρων χριστιανικών εκκλησιών και θρησκειών ως και διαφόρων κλάδων του ανθρωπίνου επιστητού, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επιθυμεί να πήξη μίαν στερράν πρωτοποριακήν συμμαχίαν μεταξύ θρησκείας και επιστήμης, ερειδομένην επί της θεμελιώδους αρχής ότι δια να επιτευχθή ο στόχος - η διάσωσις του φυσικού περιβάλλοντος- αμφότεραι αι πλευραί οφείλουν να επιδείξουν διάθεσιν αλληλοσεβασμού και συνεργασίας.

Δια της συνεργασίας θρησκείας και επιστήμης εις Συμπόσια διοργανωθέντα εις διαφόρους περιοχάς του κόσμου, επιθυμεί να συμβάλη εις την ανάπτυξιν μιας περιβαλλοντικής ηθικής, η οποία θα πρέπει να καταδείξη ότι η χρήσις του κόσμου και η απόλαυσις των υλικών αγαθών πρέπει να είναι ευχαριστιακή, να συνοδεύεται με δοξολογίαν προς τον Θεόν, ενώ η κατάχρησις του κόσμου και η δίχα αναφοράς εις τον Δημιουργόν μετοχή εις αυτόν τυγχάνει εφάμαρτος, εφάμαρτος ενώπιον του Ποιητού και Θεού αλλά και ενώπιον του ποιήματος και συνανθρώπου.

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Γνωρίζομεν ότι η κτίσις, ως συμπεσούσα μετά του πεπτωκότος εκ του αρχαίου κάλλους ανθρώπου, συνωδίνει και συστενάζει∙ γνωρίζομεν, επί πλέον, ότι η κατά χρήσιν, η κατά παρέκκλισιν, η παραβατική και εγωϊστική συμπεριφορά του ανθρώπου συμβάλλει εις την καταστροφήν της συμπασχούσης και συνυποκειμένης εις την φθοράν του κτιστού φύσεως∙ γνωρίζομεν ότι η καταστροφή αύτη συνιστά εν τη πράξει αυτοκαταστροφήν, διο και καλούμεν πάντα άνθρωπον, οιασδήτινος ιδιότητος, να μένη εις την κατά φύσιν χρήσιν όλων των κτισμάτων της δημιουργίας "ευχαριστών τω ποιήσαντι και δεδωκότι αυτώ τα πάντα Θεώ", Ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.

,βη΄ Σεπτεμβρίου α΄

+ Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος
Αγαπητός εν Χριστώ αδελφός και διάπυρος προς Θεόν ευχέτης


Κ Ι Ν Ε Ζ Ι Κ Α

Encyclical, September 1, 2008
+ B A R T H O L O M E W
BY THE MERCY OF GOD ARCHBISHOP
OF CONSTANTINOPLE, NEW ROME AND
ECUMENICAL PATRIARCH
TO THE PLENITUDE OF THE CHURCH
GRACE AND PEACE
FROM THE CREATOR OF THE ENTIRE UNIVERSE
OUR LORD, GOD AND SAVIOUR JESUS CHRIST


For creation was made subject to vanity, not willingly, but by reason of him who subjected it ... For we know that the whole creation groans and travails in pain together until now. (Rom. 8. 20,22)

親愛的弟兄與上帝的兒女

又一次,教會年開始, 我們被呼招必須表現出---全新且熱切的屬靈特別是在基督裡的靈敏性 -- 提供整體豐富的星球,我們獻上特別的禱告以保護大自然。

很多事情都改變了,我們前任宗主教 Dimitros 所做的決策, 在二十年前的九月一日應該祈求並獻給上帝,因他保護美麗的宇宙萬物, 主動的提出,已故的東正教宗主教發布了消息警告關於濫用環境及破壞性的後果。更指出人的誤用及侵害其他生物並造成嚴重的破壞,環境汙染造成迫害的浩大劫和不可逆轉的損傷,事實上已經嚴重的迫害危及到我們的生活及自然界。

當然在此時,也許你的耳朵不敢相信你所聽到的似乎被誇大,然而我們非常清楚在聖經中早已預言此事,今日環境研究者及科學家觀察研究後明確的表明氣候的變化已經打亂並破壞了整個生態系,不僅人類、動物、植物整個生態環境的生物鏈必須互相依賴合作,是什麼抉擇與行動導致這悲慘的結局就是人類的文明,這包括道德行為及屬靈的問題,也就是上帝啟發使徒保羅在十九世紀對羅馬人所寫的書信,明確且具體的強調並說明它的重要性: “ 因為受造之物服在虛空之下,不是自己願意,乃是因那叫他如此的。我們知道一切受造之物一同歎息、勞苦,直到如今”。(羅馬書8:20,22)

然而此時,今日迫使我們必需面對環境問題及重視道德與靈性方面,特別是年輕人,清楚明白所有人類共同命運之事實,人類的數量的成長會增加消耗量--- 換句話說,當個人需求特殊產品同時也扼殺了求其他的 --- 不僅是在不道德的接觸,而是走向末世的途徑, 人類數量的增長並對自然資源不了解並且濫用能量,未制止並滅絕能源得供給對氣候產生嚴重中的變化,上帝創造人類有祂的形象,而我們在生活中所做的也是罪,當人類的數量增長時,有良善的也有不道德的,所以大自然及整個生態系有些受到善待有些受到不合理的對待.

不過,同樣的即使人意識到環境的危機,不幸的是我們今日所居住的世界已被我們破壞得面目全非,特別是大自然的破壞已經侵害道最貧窮最脆弱的族群,而這些受害者卻沒有人在乎他們.從澳洲到非洲的好望角,我們從經驗得知地域的長期乾旱, 將沙漠化創造出肥沃和有生產力的區域, 從拉丁美洲到歐亞大陸的中心,當地居民必須長期忍受乾旱及飢渴,我們常聽到冰山融化,但是還有成千上萬的人沒有水喝.

基督我們聖潔偉大的教會,已故的宗主教 Dimitros 跟隨祢的腳步與模範, 不僅在民意之中不倦怠地工作提高了領悟,而且負責任的在世界中領導。並通過生態組織討論會議參予解決氣候變化和水的管理,最終目的將探索全球生態系的互聯網及認識並學習全球性暖化的現象,這些都是人為的影響所造成的. 通過這些學術彙聚,最終之目的將努力探索世界生態系的互聯性及學習全球性暖化現象的,起因皆是人為因素所造成的,經過此次的學術研討會,有來自不同的宗教代表及基督教界以及不同的學者, 我們宗主教的職責是努力建立一個穩定和創新聯盟在宗教及學術界之間,最基本原則為 -----方必須表明互相信賴與尊重的精神才能互助合作.科學界與宗教界在不同區域透過討論會,來主織如何發展尋並求對環境保護的概念,然而要強調的是當我們享受並使用物質商品時應該是以聖餐禮、以讚美方式獻給上帝;在造物者與創造人類之前並沒有提及到罪,之後因人類參予並破壞了世界.

親愛的弟兄及上帝的兒女,我們也知道受造者亞當在美麗的伊甸園墮落後,在痛苦中不斷呻吟,除此之外, 我們也知道人類的惡習、偏差、侵害和傲慢對自然界造成強大的破壞力,就是那些服從腐敗之受造者.最後, 我們也知道這樣的破壞行為實際上也包括自我毀滅.因此,我們邀請所有了人,不論職業的高低,請保持忠誠的心善待上帝所創造的一切, “獻上感謝給上帝,創造宇宙萬物,並賜與我們一切所需”
頌讚上帝的榮耀與權柄直到長久.阿們



愛你的弟兄在基督面前熱切的懇求上帝

+ BARTHOLOMEW
Archbishop of Constantinople,
New Rome and Ecumenical Patriarch


Γ Ε Ρ Μ Α Ν Ι Κ Α

Protokoll-Nr. 1091

+ Bartholomaios
durch Gottes Erbarmen Erzbischof von Konstantinopel, dem Neuen Rom,
und Ökumenischer Patriarch dem ganzen Volk der Kirche
Gnade und Friede vom Schöpfer der ganzen Schöpfung,
unserem Herrn, Gott und Erlöser Jesus Christus


„Die Schöpfung ist der Vergänglichkeit unterworfen,
nicht aus eigenem Willen,
sondern durch den, der sie unterworfen hat …
Denn wir wissen, dass die gesamte Schöpfung
bis zum heutigen Tag seufzt und in Wehen liegt“
(Röm 8,20.22)


Brüder und im Herrn geliebte Kinder,

wiederum sind wir am Beginn des Kirchenjahres aufgerufen, mit in Christus erneuerten geistlichen Kräften und besonderer Sorgfalt über den Zustand unseres reichen Planeten nachzudenken und insbesondere für die Bewahrung der ganzen Welt zu beten.

Vieles hat sich verändert, seitdem unser Vorgänger seligen Gedenkens, Patriarch Dimitrios, vor mehr als zwanzig Jahren beschlossen hat, den 1. September zum Tag des Gebetes für die Bewahrung von Gottes wohlgeschaffener Schöpfung zu machen. Unser unvergessener Vorgänger hatte das Ziel, seine Initiative mit einer Botschaft zu verbinden, in der er vor den verderblichen Folgen des Mißbrauchs der Umwelt warnte. Er stellte damals fest, dass im Gegensatz zu den übrigen Formen konventionellen menschlichen Fehlverhaltens die Umweltverschmutzung einen unermesslichen und unwiderruflichen Schaden durch die Zerstörung beinahe aller Lebensformen auf unserem Planeten verursacht.

Damals mag zwar diese Warnung in den Ohren einiger Skeptiker übertrieben geklungen haben, aber im Licht heutiger Erkenntnisse erscheinen seine Worte als prophetisch. Heute versichern die Wissenschaftler, die sich mit der natürlichen Umwelt befassen, mit Nachdruck, dass der beobachtete Klimawandel das gesamte ökologische System stören und zerstören kann, das nicht nur die menschliche Species, sondern auch den ganzen wunderbaren Kosmos von Tieren und Pflanzen, der wie Glieder einer Kette in wechselseitiger Abhängigkeit miteinander verbunden ist. Die Entscheidungen und Aktivitäten des ansonsten kultivierten Menschen unserer Tage haben diesen elenden Zustand herbeigeführt, der im Grunde ein moralisches und geistliches Problem ist, das der himmlische Apostel Paulus vor neunzehn Jahrhunderten in seinem Brief an die Römer in deutlichen Worten vorwegnahm, indem er seine ontologische Dimension hervorhob: „Die Schöpfung ist der Vergänglichkeit unterworfen, nicht aus eigenem Willen, sondern durch den, der sie unterworfen hat … Denn wir wissen, dass die gesamte Schöpfung bis zum heutigen Tag seufzt und in Wehen liegt“ (Röm 8,20.22).

In diesem Punkt müssen wir gleichwohl sagen, dass die gegenwärtig aktuelle geistliche und moralische Dimension der ökologischen Problematik heute mehr denn je im gemeinsamen Bewusstsein aller Menschen verankert ist, insbesondere bei den jungen Menschen, die sich dessen bewusst werden, dass die gesamte Menschheit nur eine gemeinsame Zukunft hat. Eine immer größere Zahl von Menschen begreift, dass ihr Konsumverhalten, der persönliche Einfluß eines jeden auf die Produktion bestimmter Produkte oder die Ablehnung anderer über die moralische Dimension hinaus auch eine eschatologische Bedeutung hat. Eine wachsende Zahl von Menschen wird sich dessen bewusst, dass der unkritische Gebrauch natürlicher Ressourcen und der maßlose Energieverbrauch zum Klimawandel beitragen und so das Leben und die Existenz des Mitmenschen, der ein Bild Gottes ist, beeinträchtigen; deshalb stellen sie eine Sünde dar. Immer mehr Menschen bezeichnen ihre Mitmenschen als tugendhaft oder lasterhaft, je nachdem ob sie die Schöpfung vernünftig oder unvernünftig gebrauchen.

Im Widerspruch zu dieser Sensibilisierung der Menschen für die ökologische Problematik steht leider das Bild, das unser Planet heute bietet. Besonders beunruhigend ist die Tatsache, dass die ärmsten und verwundbarsten Glieder der Menschheit Opfer einer Umweltzerstörung sind, die sie nicht verursacht haben. Von Australien bis zum Horn von Afrika erreichen uns Nachrichten über das Ausbleiben der Niederschläge, was zur Wüstenbildung ehemals klimatisch milder und fruchtbarer Gegenden führt und die dortigen Bevölkerungen der Gefahr von Hunger und Durst aussetzt. Von Lateinamerika bis zum eurasischen Kernland erreichen uns Meldungen über das Abschmelzen der Gletscher, die bis jetzt die Trinkwasserversorgung für Millionen von Menschen gewährleisten.

Das Ökumenische Patriarchat, die „Grosse Kirche Christi“ folgt dem Beispiel unseres Vorgängers seligen Gedenkens, des Patriarchen Dimitrios, und arbeitet unermüdlich für die Sensibilisierung nicht nur der öffentlichen Meinung, sondern auch derer, die die politische Macht ausüben. Sie organisiert ökologische Symposien, die sich hauptsächlich mit dem Klimawandel und dem Umgang mit dem zur Verfügung stehenden Wasser befassen. Ein weiteres Ziel dieser Initiative ist die Untersuchung der Ökosysteme der Erde und ihres Verhältnisses untereinander, des Phänomens der Erderwärmung und wie wir Menschen darauf zu reagieren haben. Durch diese wissenschaftlichen Kongresse, an denen Vertreter verschiedener christlicher Kirchen und verschiedener Religionen sowie verschiedener wissenschaftlicher Disziplinen teilnehmen, versucht das Ökumenische Patriarchat, ein festes Bündnis zwischen Religion und Wissenschaft zu stiften, das auf dem fundamentalen Prinzip beruht, dass beide Seiten durch den Geist des gegenseitigen Respekts und der Kooperation das gemeinsame Ziel der Bewahrung der Umwelt verfolgen. Durch das Zusammenwirken von Religion und Wissenschaft auf in verschiedenen Gegenden der Welt veranstalteten Symposien möchte es zur Entwicklung einer Umweltethik beitragen, die nachweisen wird, dass der Gebrauch der Welt und der Genuß der materiellen Güter eucharistisch und vom Lobpreis Gottes begleitet sein muß, während im Gegensatz dazu der Missbrauch der Welt und die Teilhabe an ihr ohne Bezug zu ihrem Schöpfer und Gott ein Vergehen ist, ein Vergehen gegenüber dem Schöpfer und Gott, aber auch gegenüber dem Geschöpf und dem Mitmenschen.

Brüder und im Herrn geliebte Kinder,

wir wissen, dass die Schöpfung, die zugleich mit dem Menschen, der durch seinen Fall seine ursprüngliche Schönheit verloren hat, in Wehen liegt und seufzt. Wir wissen, dass das missbräuchliche, irrende, sündige und egoistische Verhalten des Menschen zur Zerstörung der mitleidenden Natur führt, die ebenso wie er selbst der Vergänglichkeit alles Geschaffenen unterliegt. Wir wissen, dass diese Zerstörung de facto eine Selbstzerstörung darstellt. Darum rufen wir jeden Menschen ohne Ansehen seiner Person und seiner Stellung dazu auf, die ganze Schöpfung so zu gebrauchen, wie es ihrem Wesen als Schöpfung entspricht, indem er „Gott dankt, der alles erschaffen und ihm anvertraut hat“. Ihm sei die Ehre und die Macht von Ewigkeit zu Ewigkeit.

1. September 2008
Erzbischof Bartholomaios von Konstantinopel
In Christus geliebter Bruder
und inständiger Fürbitter bei Gott


Α Γ Γ Λ Ι Κ Α

Encyclical, September 1, 2008

Prot. No. 1091

+ B A R T H O L O M E W
BY THE MERCY OF GOD ARCHBISHOP
OF CONSTANTINOPLE, NEW ROME AND
ECUMENICAL PATRIARCH
TO THE PLENITUDE OF THE CHURCH
GRACE AND PEACE
FROM THE CREATOR OF THE ENTIRE UNIVERSE
OUR LORD, GOD AND SAVIOUR JESUS CHRIST


For creation was made subject to vanity, not willingly, but by reason of him who subjected it ... For we know that the whole creation groans and travails in pain together until now. (Rom. 8. 20,22)
Beloved Brothers and children in the Lord,

Once again, as the ecclesiastical year begins, we are called to reflect – with renewed spiritual intensity in Christ and especial sensitivity – on the state of our bountiful planet, and to offer particular prayers for the protection of the whole natural world.

Many things have changed since our predecessor, the late Patriarch Dimitrios decided, over two decades ago, that September 1st should be dedicated as a day of supplication for the preservation of God’s beautiful creation. In assuming that initiative, the late Ecumenical Patriarch also issued a message of warning about the destructive consequences of abusing the environment. He noted that, in contrast with most other forms of human misuse and violation, environmental pollution has the potential to cause vast and irreversible damage, by destroying virtually all forms of life on the planet.

At the time, of course, this warning may have sounded exaggerated to certain sceptical ears; however, in the light of what we know now, it is abundantly clear that his words were prophetic. Today, environmental scientists expressly emphasize that the observed climate change has the potential to disrupt and destroy the entire ecosystem, which sustains not only the human species but also the entire wondrous world of animals and plants that is interdependent upon one another like a chain. The choices and actions of what is otherwise civilized modern man have led to this tragic situation, essentially comprising a moral and spiritual problem, which the divinely inspired Apostle Paul had articulated with colourful imagery in underlining its specifically ontological dimension in his Letter to the Romans nineteen centuries ago: “For creation was made subject to vanity, not willingly, but by reason of him who subjected it ... For we know that the whole creation groans and travails in pain together until now.” (Rom. 8. 20,22)

At this point, however, we are obligated to state that this spiritual and moral dimension of the environmental problem constitutes today, perhaps more so than ever before, the common conscience of all people, and especially young people, who are well aware of the fact that all of humanity has a common destiny. An increasing number of people comprehends that their overall consumption – namely, their personal involvement in the production of particular goods or their rejection of others – touches not only on ethical, but also on eschatological parameters. An increasing number of people understands that the irrational use of natural resources and the unchecked consumption of energy contribute to the reality of climate change, with consequences on the life and survival of humanity created in the image of God and is therefore tantamount to sin. An increasing number of people characterizes either virtuous or else vicious those who correspondingly treat created nature either reasonably or unreasonably.

Nevertheless, by the same token, even as people’s awareness of the environmental crisis grows, unfortunately the image presented by our planet today is the opposite. Especially disturbing is the fact that the poorest and most vulnerable members of the human race are being affected by environmental problems which they did not create. From Australia to the Cape Horn of Africa, we learn of regions experiencing prolonged drought, which result in the desertification of formerly fertile and productive areas, where the local populations suffer from extreme hunger and thirst. From Latin America to the heart of Eurasia, we hear of melting glaciers, on which millions of people depend for water supply.

Our Holy and Great Church of Christ, following in the footsteps and example of the late Ecumenical Patriarch Dimitrios, is working tirelessly to raise awareness not only among public opinion but also among responsible world leaders. It achieves this by organizing Ecological Symposia that deal with climate change and the management of water. The ultimate purpose of this endeavor is to explore the interconnectedness of the world’s ecosystems and to study the way in which the phenomena of global warming and its anthropogenic effects are manifested. Through these academic gatherings, attended by representatives of various Christian Churches and world religions as well as diverse scholarly disciplines, our Ecumenical Patriarchate is striving to establish a stable and innovative alliance between religion and science, based on the fundamental principle that – in order for the goal to be achieved and for the natural environment to be preserved – both sides must show a spirit of good will, mutual respect, and cooperation. The collaboration of science and religion at these Symposia organized in different regions of the planet, seeks to contribute to the development of an environmental ethic, which must underline that the use of the world and the enjoyment of material goods must be Eucharistic, accompanied by doxology toward God; by the same token, the abuse of the world and participation therein without reference to God is sinful both before the Creator and before humanity as creation.

Beloved Brothers and children in the Lord,

we know that the creation participated in the fall of Adam from the original beauty; as a result, it groans and travails in pain together. Moreover, we know that the abuse, deviation, violation and arrogance of humanity contribute to the destruction of the travailing nature, which is subjected to the corruption of creation. Finally, we also know that this destruction actually comprises self-destruction. Therefore, we invite all of you, irrespective of position and profession, to remain faithful to a natural use of all God’s creation, “offering thanks to the God, who created the world and granted everything to us.”
For to Him is due all glory and power to the ages. Amen.

Your beloved brother in Christ and fervent supplicant before God,
+BARTHOLOMEW
Archbishop of Constantinople, New Rome and Ecumenical Patriarch


Γ Α Λ Λ Ι Κ Α

Encyclical, September 1, 2008

Prot. No. 1091

+ B A R T H O L O M E W
BY THE MERCY OF GOD ARCHBISHOP
OF CONSTANTINOPLE, NEW ROME AND
ECUMENICAL PATRIARCH
TO THE PLENITUDE OF THE CHURCH
GRACE AND PEACE
FROM THE CREATOR OF THE ENTIRE UNIVERSE
OUR LORD, GOD AND SAVIOUR JESUS CHRIST


For creation was made subject to vanity, not willingly, but by reason of him who subjected it ... For we know that the whole creation groans and travails in pain together until now. (Rom. 8. 20,22)
Beloved Brothers and children in the Lord,

Once again, as the ecclesiastical year begins, we are called to reflect – with renewed spiritual intensity in Christ and especial sensitivity – on the state of our bountiful planet, and to offer particular prayers for the protection of the whole natural world.

Many things have changed since our predecessor, the late Patriarch Dimitrios decided, over two decades ago, that September 1st should be dedicated as a day of supplication for the preservation of God’s beautiful creation. In assuming that initiative, the late Ecumenical Patriarch also issued a message of warning about the destructive consequences of abusing the environment. He noted that, in contrast with most other forms of human misuse and violation, environmental pollution has the potential to cause vast and irreversible damage, by destroying virtually all forms of life on the planet.

At the time, of course, this warning may have sounded exaggerated to certain sceptical ears; however, in the light of what we know now, it is abundantly clear that his words were prophetic. Today, environmental scientists expressly emphasize that the observed climate change has the potential to disrupt and destroy the entire ecosystem, which sustains not only the human species but also the entire wondrous world of animals and plants that is interdependent upon one another like a chain. The choices and actions of what is otherwise civilized modern man have led to this tragic situation, essentially comprising a moral and spiritual problem, which the divinely inspired Apostle Paul had articulated with colourful imagery in underlining its specifically ontological dimension in his Letter to the Romans nineteen centuries ago: “For creation was made subject to vanity, not willingly, but by reason of him who subjected it ... For we know that the whole creation groans and travails in pain together until now.” (Rom. 8. 20,22)

At this point, however, we are obligated to state that this spiritual and moral dimension of the environmental problem constitutes today, perhaps more so than ever before, the common conscience of all people, and especially young people, who are well aware of the fact that all of humanity has a common destiny. An increasing number of people comprehends that their overall consumption – namely, their personal involvement in the production of particular goods or their rejection of others – touches not only on ethical, but also on eschatological parameters. An increasing number of people understands that the irrational use of natural resources and the unchecked consumption of energy contribute to the reality of climate change, with consequences on the life and survival of humanity created in the image of God and is therefore tantamount to sin. An increasing number of people characterizes either virtuous or else vicious those who correspondingly treat created nature either reasonably or unreasonably.

Nevertheless, by the same token, even as people’s awareness of the environmental crisis grows, unfortunately the image presented by our planet today is the opposite. Especially disturbing is the fact that the poorest and most vulnerable members of the human race are being affected by environmental problems which they did not create. From Australia to the Cape Horn of Africa, we learn of regions experiencing prolonged drought, which result in the desertification of formerly fertile and productive areas, where the local populations suffer from extreme hunger and thirst. From Latin America to the heart of Eurasia, we hear of melting glaciers, on which millions of people depend for water supply.

Our Holy and Great Church of Christ, following in the footsteps and example of the late Ecumenical Patriarch Dimitrios, is working tirelessly to raise awareness not only among public opinion but also among responsible world leaders. It achieves this by organizing Ecological Symposia that deal with climate change and the management of water. The ultimate purpose of this endeavor is to explore the interconnectedness of the world’s ecosystems and to study the way in which the phenomena of global warming and its anthropogenic effects are manifested. Through these academic gatherings, attended by representatives of various Christian Churches and world religions as well as diverse scholarly disciplines, our Ecumenical Patriarchate is striving to establish a stable and innovative alliance between religion and science, based on the fundamental principle that – in order for the goal to be achieved and for the natural environment to be preserved – both sides must show a spirit of good will, mutual respect, and cooperation. The collaboration of science and religion at these Symposia organized in different regions of the planet, seeks to contribute to the development of an environmental ethic, which must underline that the use of the world and the enjoyment of material goods must be Eucharistic, accompanied by doxology toward God; by the same token, the abuse of the world and participation therein without reference to God is sinful both before the Creator and before humanity as creation.

Beloved Brothers and children in the Lord,

we know that the creation participated in the fall of Adam from the original beauty; as a result, it groans and travails in pain together. Moreover, we know that the abuse, deviation, violation and arrogance of humanity contribute to the destruction of the travailing nature, which is subjected to the corruption of creation. Finally, we also know that this destruction actually comprises self-destruction. Therefore, we invite all of you, irrespective of position and profession, to remain faithful to a natural use of all God’s creation, “offering thanks to the God, who created the world and granted everything to us.”
For to Him is due all glory and power to the ages. Amen.

Your beloved brother in Christ and fervent supplicant before God,
+BARTHOLOMEW
Archbishop of Constantinople, New Rome and Ecumenical Patriarch


Κ Ο Ρ Ε Α Τ Ι Κ Α

2008년 9월 1일.


교회연도 시작을 즈음한 바르톨로메오스 세계총대주교 서신


"피조물이 제 구실을 못하게 된 것은 제 본의가 아니라 하느님께서 그렇게 만드신 것입니다...... 우리는 모든 피조물들이 오늘날까지 다 함께 신음하며 진통을 겪고 있다는 것을 알고 있습니다."
(로마서 8. 20, 22)


주님 안에서의 사랑하는 형제들과 자녀 여러분,

다시 시작되는 새로운 교회 연도를 맞이하여 우리는 그리스도 안에서 새로워진 영적인 활력과 각별한 감성을 가지고 우리가 살고 있는 풍요로운 지구의 상태를 살펴보고 자연 세계에 대한 보호를 요청하는 특별한 기도를 드리기 위해 모였습니다.

돌아가신 디미트리오스 총대주교께서 이십여 년 전에 9월 1일을 하느님의 아름다운 창조물들의 보존을 위해 탄원하는 날로 정해야 한다고 제안하신 후로 우리의 환경에는 많은 변화가 있었습니다. 총대주교께서는 또한 이러한 제안을 하시며, 환경을 남용함으로 인해 생길 파괴적인 결과에 대해서도 경고의 메시지를 보내셨습니다. 그리고 다른 대부분의 인간적인 오용이나 폭력과는 다르게 환경오염은 실제로 지구상의 모든 생명체를 파괴하여 광범위하고 돌이킬 수 없는 피해를 야기할 수 있다는 점을 강조하셨습니다.

물론 그 당시에 이런 경고는 회의론자들의 귀에는 과장된 소리처럼 들렸을 것입니다. 하지만 현재 우리가 알고 있는 지식에 비추어 보면 총대주교의 말씀은 분명 예언이었습니다. 오늘날, 지구 환경을 연구하는 과학자들은 기후 변화의 관찰을 통해서 인간뿐만 아니라 사슬처럼 연결되어 있는 신비한 동식물계를 유지하는 생태계도 파괴될 가능성이 있다고 분명하게 강조해서 말하고 있습니다. 문명인이기도 했던 근대인들의 선택과 행위에 의해 본질상 도덕적이고 영적인 문제를 포함하는 이러한 비극적인 상황이 초래되었는데, 이러한 문제는 거룩한 영감을 받은 사도 바울로께서 천 구백여 년 전에 로마인들에게 보낸 편지에서 존재론적인 차원을 강조하며 분명한 형상으로 언급하고 있습니다: "피조물이 제 구실을 못하게 된 것은 제 본의가 아니라 하느님께서 그렇게 만드신 것입니다...... 우리는 모든 피조물들이 오늘날까지 다 함께 신음하며 진통을 겪고 있다는 것을 알고 있습니다."(로마서 8. 20, 22)

그런데 우리는 이 점에서 환경문제에 대한 이러한 영적이고 도덕적인 기준은, 어느 때보다도 현재, 모든 사람들에게, 특히 인류가 공통의 운명을 가지고 있다는 사실을 잘 아는 젊은이들의 양심이 되어 있음을 지적해야 할 것입니다. 점차 더 많은 사람들은 그들의 총체적 소비행위-다시 말해서 그들이 특정한 것만을 생산하고 환경에 좋은 다른 것은 생산하지 않고 있는-에는 윤리적일 뿐만 아니고 종말론적인 기준까지도 적용되고 있음을 이해하고 있습니다. 점차 더 많은 사람들은 천연자원의 비합리적인 사용과 에너지의 무절제한 소비가 기후 변화의 원인이 되어 결과적으로 하느님의 형상대로 창조된 인간의 생명과 생존에 영향을 미치며, 따라서 죄를 짓는 것과 마찬가지라는 것을 이해하고 있습니다. 점차 더 많은 사람들은 창조물인 자연을 합리적으로 대하는지, 비합리적으로 대하는 지에 따라서 선한 사람, 악한 사람으로 구분 짓고 있습니다.

그럼에도 불구하고, 게다가 환경위기에 대한 인식이 높아진 바로 이 때, 불행하게도 오늘날 우리의 지구에서 보이는 모습은 오히려 정반대입니다. 가장 가난하고 약한 사람들이 자신들이 초래하지 않은 환경문제로 인해 병든다는 사실은 특히 안타까운 일입니다. 우리는 오스트레일리아에서부터 남미의 케이프 혼까지 장기화된 가뭄 때문에 이전의 기름지고 비옥했던 땅이 사막화되어 그 곳 주민들이 극심한 기아와 물 부족으로 고통 받고 있다는 것을 알고 있습니다. 그리고 남아메리카에서부터 유라시아의 중심 지역까지 수백만 사람들에게 물을 공급하는 빙하가 녹아내린다는 소식도 듣고 있습니다.

우리의 거룩하고 위대한 그리스도 교회는 돌아가신 디미트리오스 세계 총대주교의 업적과 모범을 통해서 대중들의 여론을 비롯하여 세계의 책임 있는 지도자들에게 끊임없이 경각심을 불어 넣고 있습니다. 그리고 이를 위해 기후변화와 식수공급에 대해 논의하는 환경회의를 조직하고 있습니다. 이러한 노력이 지향하는 궁극적인 목표는 전 세계 생태계의 상호 연결성을 살펴보고 지구 온난화 현상 및 그것이 인류에게 미치는 영향을 연구하는 것입니다. 다양한 전공의 학자들을 비롯하여 여러 그리스도 교회들과 세계 각 종교의 대표들이 참석하는 이러한 학술 모임을 통해서 우리의 세계 총대주교청은, 목표를 달성하고 자연 환경을 보존하기 위해서는 종교와 과학이 선의, 상호존중, 협력의 정신을 보여 주어야 한다는 기본 원칙 위에 종교와 과학 사이에 확고하고 혁신적인 연대를 구축하기 위해 노력하고 있습니다. 세계의 각 지역에서 열리는 학술회의를 통하여 과학과 종교는 협력하여 환경윤리의 발전에 기여할 방법을 찾고 있는데, 그러한 환경윤리는 세상을 활용하고 물질을 누리며 사는 것이 하느님에게 바치는 대영광송이 따르는 감사의 성찬처럼 되게 하는 데 중점을 두는 것이어야 합니다. 그러므로 하느님과 관계없이, 세상을 지나치게 남용하면서 살아가는 것은 창조주에게도, 피조물인 인간에게도 모두 죄를 짓는 것입니다.

주님 안에서의 사랑하는 형제들과 자녀 여러분, 우리들은 창조물들이 최초의 아름다움으로부터 아담과 함께 떨어져 나왔음을 알고 있습니다. 그 결과, 창조물들은 신음하며 다 함께 고통을 겪고 있습니다. 더군다나 우리는 인간의 남용, 일탈, 폭력, 오만이 창조물들의 타락으로 말미암아 초래된 고통 속에 있는 자연을 파괴할 것이라는 것을 알고 있습니다. 최종적으로 우리는 또한 이러한 파괴에는 실제로 자기 자신에 대한 파괴도 들어 있는 것을 알고 있습니다. 그러므로 우리는 "세상을 창조하고 우리에게 모든 것을 허락하신 하느님께 감사드리며" 하느님의 모든 창조물들을 제대로 충실히 이용하도록 신분과 직업에 상관없이 여러분 모두를 초대합니다.

주님께 모든 영광과 권세가 영원히 있나이다. 아멘.


주님 안에서의 사랑하는 형제이며
하느님 앞에서의 열렬한 탄원자
+바르톨로메오스 세계 총대주교


Ρ Ω Σ Ι Κ Α

№ Протокола 1091


† ВАРФОЛОМЕЙ
МИЛОСТЬЮ БОЖИЕЙ АРХИЕПИСКОП
КОНСТАНТИНОПОЛЬСКИЙ – НОВОГО РИМА И ВСЕЛЕНСКИЙ ПАТРИАРХ
ВСЕЙ ПОЛНОТЕ ЦЕРКИ – БЛАГОДАТЬ И МИР СОЗДАТЕЛЯ ВСЕЙ ТВАРИ ГОСПОДА И БОГА И СПАСИТЕЛЯ НАШЕГО ИИСУСА ХРИСТА


«Потому что тварь покорилась суете не добровольно, но по воле покорившаго ее (…) ибо знаем, что вся тварь совокупно стенает и мучится доныне» (Римл. 8, 20, 22)

Возлюбленные о Господе братья и чада,
Еще раз в начале нового церковного года мы призываемся подумать, с новыми духовными силами во Христе и с особой чуткостью, о состоянии нашей благодатной планеты и помолиться о сохранении всего мира.

Многое изменилось с тех пор, как более двух десятилетий назад наш приснопамятный предшественник Патриарх Дмитрий принял решение объявить 1-ое сентября днем молитвы за защиту доброго Божиего творения. Своей инициативой наш приснопамятный предшественник хотел предупредить о разрушительных последствиях недоброго использования окружающей среды. В своем послании он подчеркивал, что в отличие от других форм нарушений в человеческих поступках, загрязнение природной среды может причинить огромный и непоправимый ущерб, разрушив почти все виды жизни на планете.

Наверно в то время это предупреждение могло бы прозвучать несколько преувеличенным в ушах некоторых скептиков. Тем не менее, в свете того, что мы видим сегодня становится ясным, что эти слова были пророческими. Сегодня ученые, которые занимаются окружающей средой, недвусмысленно подчеркивают, что наблюдаемые климатические изменения могут подорвать и разрушить всю экологическую систему, поддерживающую не только человеческий род, но также и всю цепь взаимосвязанного мира зверей и растений. Выборы и поступки, в общем, цивилизованного современного человека привели к этому плачевному состоянию, представляющую собой моральную и духовную проблему. Эту проблему прекрасно представил девятнадцать веков назад в своем послании Римлянам мечтатель Апостол Павел, подчеркнув, в основном, ее онтологическое измерение: «Потому что тварь покорилась суете не добровольно, но по воле покорившаго ее (…) ибо знаем, что вся тварь совокупно стенает и мучится доныне» (Римл. 8, 20, 22).

Однако здесь мы должны сказать, что выдвигаемые сегодня духовные и моральные аспекты экологической проблемы стали, как никогда раньше, общим сознанием всех людей, особенно молодых, которые, кроме всего прочего, сознают, что у всего человечества судьба одна . Все большее число людей понимает, что их потребительское поведение, личный вклад каждого в производстве конкретных продуктов или выброса других, касается более широких параметров, имеющих не только моральный, но и эсхатологический аспект. Все большее число людей понимает, что неразумное использование природных ресурсов, беспредельное употребление энергии способствует климатическим изменениям, последствия которых влияют на жизнь и на существование нашего ближнего, образа Божиего, а это есть грех. Все большее число людей считает порядочными или порочными тех, кто использует, соответственно, разумно или неразумно части мироздания.

К сожалению сегодня картина мира представляется полностью противоположной той чуткости, которую проявляют люди к экологической проблеме. Особое беспокойство вызывает тот факт, что самые бедные и незащищенные члены человеческого общества ощущают на себя последствия экологических проблем, которые они и не создавали. Из Австралии до Африканского Рога получаем информацию о продолжительной засухи, в результате которой превращаются в пустыни регионы с когда-то умеренным климатом и плодородными землями, что в свою очередь создает угрозу голода и жажды для проживающих там народов. Из Латинской Америки до сердца Евразии получаем сообщения о таянии ледников, от которых зависит снабжение водой для миллионов людей.

Наша Великая Церковь, следуя примеру нашего приснопамятного предшественника Патриарха Дмитрия, работает неустанно для повышения отзывчивости не только общественного мнения, но и «власть имущих» на земле, организуя Экологические Симпозиумы, занимающиеся в основном климатическими изменениями и управлением водными ресурсами. Долгосрочной целью наших усилий является изучение отношений между экосистемами земли и путей возникновения феномена потепления планеты, а также его последствий на людей. С помощью этих научных конференций, в которых принимают участие представители различных христианских церквей и религий, а также различных областей человеческих знаний, Вселенская Патриархия стремится создать прочный и передовой союз между религией и наукой, основываясь на следующем фундаментальном принципе: для того, чтобы была достигнута цель, т.е. спасение природной среды, обе стороны должны проявить желание к взаимному уважению и сотрудничеству. С помощью сотрудничества религии и науки на проходивших в различных частях света Симпозиумах, Вселенская Патриархия желает внести свой вклад в развитие экологической этики, которая должна показать, что использование окружающего мира и пользование материальных благ должны иметь евхаристический характер и сопровождаться благодарными молитвами Богу; с другой стороны, злоупотребление окружающего мира и участие в нем без обращения к Богу является грешным, грешным не только перед Творцом Богом, но и перед творением – нашим ближним.

Возлюбленные о Господе братья и чада,

Мы знаем, что творение, которое отпало вместе с падшим человеком от древней красоты, стенает и мучится. Мы также знаем, что злоупотребление, отклонение, нарушение и эгоистическое поведение человека способствует разрушению сострадающей и подверженной тлению тварной природы. Мы знаем, что на самом деле это разрушение является саморазрушением, поэтому и призываем каждого человека, в любом качестве, оставаться в соответствии с законами природы при использовании всех тварей творения, «благодаря сотворившего и давшего ему все Бога», кому и слава, и держава во веки веков.

1-е сентября 2008-го года
Патриарх Константинопольский Варфоломей
Возлюбленный во Христе брат
и пламенный посредник перед Богом

Οι συνεπέστεροι Αναγνώστες μας

Related Posts with Thumbnails