Γράφει η Δώρα Παπαδάτου,
κάτοικος Έξω Χώρας Δήμου Ελατίων Ζακύνθου
κάτοικος Έξω Χώρας Δήμου Ελατίων Ζακύνθου
Καμιά εβδομηνταριά νυχτοκόρακοι (*) ήρθαν και κάτσανε απορημένοι πάνω στα δένδρα της αυλής μου. Είχαν μόλις φύγει άρον-άρον από τα απόκρημνα βράχια της Σχίζας που φλέγονταν. Διαισθανόμενοι, ίσως, ότι αυτά θα είναι τα δένδρα που θα μείνουν όρθια στην περιοχή… Βλέποντας όμως τον πανικό και την αλλοφροσύνη που πρόδιναν οι ενέργειες μας, την απεγνωσμένη προσπάθειά μας να σώσουμε τα δένδρα από τα οποία εξαρτάται η ζωή μας, με ένα συγχρονισμένο πέταγμα, κινήθηκαν βόρεια. Δεν γνώριζαν, φαίνεται, ότι το νησί καιγόταν ή ήταν ήδη καμένο μέχρι το βορειότερο άκρο του.
Στον πολλοστό έλεγχο για καταστολή τυχόν αναζωπυρώσεων της φωτιάς, στην περιοχή μου και μέσα στο κουφάρι του δάσους, στο μονοπάτι που δεν θα ξαναπερπατήσουμε, μια χελώνα ζωντανή… Στεκόταν ακίνητη, σοκαρισμένη… Δεν μπορούσε και δεν ήθελε να κινηθεί… Δεν είχε κατά που να τραβήξει… Δεξιά, αριστερά, μπροστά, πίσω; Παντού μαυρίλα και συφορά… Την πήραμε, περπατήσαμε αρκετά πάνω στο καυτό χώμα μέχρι να βρούμε λίγο πράσινο να την αφήσουμε.
Οι κάτοικοι στο καφενείο ή τα σπίτια τους μοιρολατρούντες αποφαίνονται: «Δεν γίνεται τίποτα, άστα να καούνε»… Σπεύδουν μόνο όταν η φλόγα έχει ήδη ακουμπήσει το λιoστάσι, το αμπέλι, το μελίσσι τους… Υβρίζοντας, μάλιστα, τους πυροσβέστες, που τρέχουν ακούραστοι από την μια φωτιά στην άλλη, να εμποδίσουν την επέκταση του πύρινου μετώπου… Να προλάβουν την αναζωπύρωση… Υπεύθυνοι, ψύχραιμοι, μεθοδικοί, αλλά όχι αρκετοί για να ελέγξουν όλα τα μέτωπα. Ο διοικητής τους πανταχού παρών. Τους κατευθύνει με λίγες κουβέντες που πιάνουν τόπο. Παρεμβαίνει καίρια και ουσιαστικά.
Τα πουλιά φύγανε, διωγμένα από την αυτοκαταστροφική μανία των ανθρώπων. Οι χελώνες απανθρακώθηκαν. Το δάσος κάηκε από πρόθεση (ποιών και γιατί;) και την αδιαφορία των παροικούντων…
Γι' αυτά που σώθηκαν από την φωτιά, οφείλουμε ένα «ευχαριστώ» και έναν έπαινο στον Διοικητή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας κ. Ν. Χανιά και σε όλους τους πυροσβέστες που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία για την σωτηρία δάσους και περιουσιών.
--------------
- Ο τίτλος του άρθρου είναι τίτλος ποιητικής συλλογής του Γιώργη Παυλόπουλου.
- (*) Νυχτοκόρακες ονομάζονται στην ντοπιολαλιά της Ζακύνθου τα πτηνά γερανοί.
Στον πολλοστό έλεγχο για καταστολή τυχόν αναζωπυρώσεων της φωτιάς, στην περιοχή μου και μέσα στο κουφάρι του δάσους, στο μονοπάτι που δεν θα ξαναπερπατήσουμε, μια χελώνα ζωντανή… Στεκόταν ακίνητη, σοκαρισμένη… Δεν μπορούσε και δεν ήθελε να κινηθεί… Δεν είχε κατά που να τραβήξει… Δεξιά, αριστερά, μπροστά, πίσω; Παντού μαυρίλα και συφορά… Την πήραμε, περπατήσαμε αρκετά πάνω στο καυτό χώμα μέχρι να βρούμε λίγο πράσινο να την αφήσουμε.
Οι κάτοικοι στο καφενείο ή τα σπίτια τους μοιρολατρούντες αποφαίνονται: «Δεν γίνεται τίποτα, άστα να καούνε»… Σπεύδουν μόνο όταν η φλόγα έχει ήδη ακουμπήσει το λιoστάσι, το αμπέλι, το μελίσσι τους… Υβρίζοντας, μάλιστα, τους πυροσβέστες, που τρέχουν ακούραστοι από την μια φωτιά στην άλλη, να εμποδίσουν την επέκταση του πύρινου μετώπου… Να προλάβουν την αναζωπύρωση… Υπεύθυνοι, ψύχραιμοι, μεθοδικοί, αλλά όχι αρκετοί για να ελέγξουν όλα τα μέτωπα. Ο διοικητής τους πανταχού παρών. Τους κατευθύνει με λίγες κουβέντες που πιάνουν τόπο. Παρεμβαίνει καίρια και ουσιαστικά.
Τα πουλιά φύγανε, διωγμένα από την αυτοκαταστροφική μανία των ανθρώπων. Οι χελώνες απανθρακώθηκαν. Το δάσος κάηκε από πρόθεση (ποιών και γιατί;) και την αδιαφορία των παροικούντων…
Γι' αυτά που σώθηκαν από την φωτιά, οφείλουμε ένα «ευχαριστώ» και έναν έπαινο στον Διοικητή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας κ. Ν. Χανιά και σε όλους τους πυροσβέστες που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία για την σωτηρία δάσους και περιουσιών.
--------------
- Ο τίτλος του άρθρου είναι τίτλος ποιητικής συλλογής του Γιώργη Παυλόπουλου.
- (*) Νυχτοκόρακες ονομάζονται στην ντοπιολαλιά της Ζακύνθου τα πτηνά γερανοί.
Video: erztv
3 σχόλια:
τα παλιά τα χρόνια, όπως λένε οι μνήμες, όταν έπιανε φωτιά όλο το χωριό, άλλος με ένα πριόνι, άλλος με μια τσάπα, τραβούσαν κατά το μέτωπο. Σήμερα όλοι κοιτούν απλά κοιτούν και περιμένουν απο το κράτος που δεν καταλαβαίνει ότι η πυροσβεστική είναι πιο σημαντική και απο τα f16 και έτσι την αφήνει ακόμη σώμα και όχι πρώτης προτεραιότητας όπλο...
εύχομαι να έχουν χωρτάσει οι εμπρηστές για φέτος.. και του χρόνου να μην τους δοθεί η ευκαιρία, αλλιώς θα αλλάξει ο τίτλος του κειμένου σε: που είναι οι άνθρωποι, και η ανθρωπιά;
Θρηνώ για το δάσος που χάθηκε από τις Μαριές και τα ορεινά φυσικά μνημεία του νησιού. Κάθε χρόνο ήλπιζα πως θα γλίτωναν τη μαύρη μοίρα των άλλων δασών της Ζακύνθου, αλλά φέτος ...
Δημοσίευση σχολίου