© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Άγραφα (6) Αμερική (25) Αφιερώματα (6) Γιώργος Καρρής (10) Γρεβενά (1) Έδεσσα (1) Ειδήσεις για το Περιβάλλον (28) Εκδόσεις (23) Εκπαίδευση (2) Ελαιο-σώματα (13) Επικαιρότητα (28) Ζάκυνθος και Περιβάλλον (233) Ζωές εφήμερες (μικρά videos π. Π. Κ.) (10) Θρησκεία και Περιβάλλον (335) Κείμενα π. Παναγιώτη Καποδίστρια (41) Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (23) Κερκίνη (1) Κορινθία (1) Κρίσεις για τα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" (7) Λίμνη Πλαστήρα (6) Λογοτεχνία (2) ΜάνηNatura (1) Μοναχισμός και Περιβάλλον (9) Μουσεία Φύσης (16) Μουσική (2) Οικολογικά Συνέδρια (51) Οικολογικές δράσεις Βατικανού (5) Πρωτοβουλίες Οικουμενικού Πατριάρχη (255) Πυρκαγιές 2007 (13) Πυρκαγιές 2009 (6) Πυρκαγιές 2017 (10) Πυρκαγιές 2018 (9) Πυρκαγιές 2019 (1) Σεισμοί (2) Στίγματα (62) Στροφάδια (20) Ταινίες οικολογικές (14) ΤΕΙ Ζακύνθου (10) Το Η΄ Οικολογικό Συμπόσιο στον Μισισιπή (22) Υμνολογία Οικολογική (3) Φύση Ιορδανίας (6) Φύση Κιέβου (4) ΦωτοNatura (209) Ώρα της Γης (9) AfricaNatura (23) Covid-19 (7) Editorial (1) Greener Attica 2018 (9) Halki Summit 2012 (6) Halki Summit 2015 (5) Halki Summit 2019 (5) Halki Summit 2021 (1) Halki Summit 2022 (1) Holy Land Άγιοι Τόποι (1)

22.10.09

Στιγμές της Α΄ ημέρας του Οικολογικού Συμποσίου στον Μισισιπή - Εναρκτήρια Ομιλία Βαρθολομαίου (ελληνικά - αγγλικά)

Φωτογραφίες: Ana-mpa / Δημήτριος Πανάγος










Εναρκτήρια ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου
Συμπόσιο:
Ο Μέγας Ποταμός Μισισιπής: Αποκαθιστώντας την ισορροπία
(Νέα Ορλεάνη, 21 Οκτωβρίου 2009)


Με πολλή χαρά σας καλωσορίζομεν εις την επίσημον έναρξιν του Συμποσίου VIIΙ, με τίτλον
«Ο Μέγας Ποταμός Μισισίπης».

Το Συμπόσιον τούτο είναι, από πολλάς απόψεις, τόσο ιστορικόν όσο και μοναδικόν. Ο ποταμός αυτός αποτελεί μικρόκοσμον του πλανήτου μας. Εις τα ύδατά του, παρατηρούμε πολλά από τα οικολογικά προβλήματα του κόσμου. Αισθανόμεθα ταπεινότητα ενώπιόν του. Ήρθαμε διά να ακούσωμεν το μήνυμά του, να διδαχθώμεν από την ιστορία του.

Ας εξετάσωμεν όμως την ιδικήν μας παρουσίαν εις αυτόν τον μεγάλο ποταμόν.

Όπως ο Μισισιππής συνδέει τους λειμώνας με την θάλασσαν, ούτω και ημείς αποτελούμε τον σύνδεσμο μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Η επιστήμη έχει αναπτύξει μίαν θεωρίαν διά να εξηγήση την απαρχήν του Σύμπαντος προ δεκατεσσάρων περίπου δισεκατομμυρίων ετών, την απαρχή των απλουστέρων μορφών ζωής προ τεσσάρων δισεκατομμυρίων ετών και την γένεσιν των ανθρώπων μόλις προ 160.000 ετών.

Καίτοι ο χρόνος υπάρξεώς μας εις τον πλανήτην είναι ασήμαντος συγκρινόμενος με την ζωήν του πλανήτου, έχομεν φθάσει εις μίαν καθοριστικήν στιγμήν της ιστορίας μας.

Έχομεν επεκτείνει την κυριαρχία μας επί της φύσεως μέχρι του σημείου εκείνου όπου εγγίζονται τα απόλυτα όρια διά την επιβίωσίν μας. Έχομεν απωλέσει την ημισείαν έκτασιν την οποίαν κατελάμβανον τα μεγάλα δάση ένεκα των απαιτήσεων δια ξυλείαν και της μετατροπής τους εις γεωργικάς εκτάσεις, χωρίς να σκεπτώμεθα ότι οι τεράστιοι αυτοί υγροί σπόγγοι είναι υπεύθυνοι διά την παροχήν μεγάλου μέρους του πόσιμου ύδατος.

Η άρδευσις των γεωργικών καλλιεργειών απαιτεί το 70% της παγκοσμίας ανάγκης διά ύδωρ και -κάτι σχεδόν αδιανόητον- τα ύδατα μερικών εκ των μεγαλυτέρων ποταμών του κόσμου έχουν μειωθεί εις τέτοιον βαθμόν, λόγω ανθρωπογενών επιδράσεων, ώστε να εκβάλλουν πλέον εις την θάλασσαν∙ και εκείνοι οι οποίοι εκβάλλουν, μεταφέρουν εις τα ύδατά τους χημικά λιπάσματα, ζιζανιοκτόνα, εντομοκτόνα, και τα απορρίματα τα οποία συνέλεξαν κατά τον ρουν των. Η ερημοποίησις αυξάνεται εις την ξηράν ενώ, ταυτοχρόνως, τα ιχθυοαποθέματα των ωκεανών μειώνονται εξ’ αιτίας της υπεραλιεύσεως∙ και τα εναπομείναντα δηλητηριάζονται υπό των τοξικών υλών, τα οποία ωθούνται ασυνέτως. Αντί να ζώμεν εκ του εισοδήματος ή εκ του διαθέσιμου πλεονάσματος της γης, καταναλώνομεν το περιβαλλοντικόν κεφάλαιον και καταστρέφομεν τας πηγάς του ωσάν να μην υπάρχει αύριον.

Τα διλήμματα τα οποία αντιμετωπίζομεν είναι σαφώς τα δημιουργηθέντα υπό των ανθρώπων προβλήματα.

Έχοντες αγωνισθεί επί αιώνες δια να ξεφύγωμεν από την τυραννίαν της πείνας, των ασθενειών και των ελλείψεων, αι τεχνολογικαί πρόοδοι του τελευταίου ημίσεως του περασμένου αιώνος εδημιούργησαν την ψευδαίσθησιν ότι έχομεν τον έλεγχον του πεπρωμένου μας, ως ουδέποτε πριν. Αποκρυπτογραφήσαμεν τον κώδικα του DNA, δυνάμεθα να δημιουργήσωμεν ζωήν δια τεχνητής γονιμοποιήσεως, δυνάμεθα να τροποποιήσωμεν γενετικώς φυτά και ζώα, δυνάμεθα να τοποθετήσωμεν ανθρώπους εις την Σελήνην-αλλά έχομεν απωλέσει την ισορροπίαν μας εξωτερικώς και εσωτερικώς. Τα πλούτη που παράγονται εις τον ανεπτυγμένον κόσμον δεν έθεσαν τέλος εις τον ανθρώπινον πόνον. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα δεν ηδυνήθησαν να περιορίσουν την οργήν της φύσεως, της οποίας υπήρξαμεν μάρτυρες εις την περιοχήν αυτήν της Νέας Ορλεάνης πριν τέσσερα μόλις έτη. Η έκρηξις των γνώσεων δεν συνοδεύθηκε από αύξησιν σοφίας. Μόνον η σοφία θα ηδύνατο να μας κάνη να συνειδητοποιήσωμεν ότι η Κτίσις είναι ένα αλληλεξαρτώμενον και αδιαίρετον όλον και όχι ένα συνάθροισμα μεμονομένων, μη σχετιζομένων μερών, τα οποία είναι δυνατόν να απαλειφθούν, να αντικατασταθούν ή να τροποποιηθούν κατά το δοκούν. Ακόμη και η ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβασις, ακόμη και η πλέον μικροσκοπική αλλαγή εις την φυσικήν τάξιν, συντελουμένη διά της ανθρωπίνης δράσεως, δύναται να επιφέρει-και επιφέρει όντως- μακροπρόθεσμα καταστροφικά αποτελέσματα εις τον πλανήτην.

Παράλληλα με την επιδίωξιν της ισορροπίας μεταξύ ημών και του περιβάλλοντος, χρειαζόμεθα να εύρωμεν ισορροπίαν εντός του εαυτού μας, επανεκτιμώντες τας αξίας μας καθώς και το τι θεωρούμεν πολύτιμον. Ας ενθυμούμεθα ότι, όποιοι και αν είμεθα, έχομεν όλοι έναν ρόλον να διαδραματίσωμεν, την ιεράν μας ευθύνην προς το μέλλον. Και ας ενθυμούμεθα, επιπλέον, ότι η ευθύνη μας αυξάνεται παραλλήλως προς τα προνόμιά μας∙ όσον υψηλότερα ιστάμεθα εις την κλίμακαν της ηγεσίας, τόσον περισσότερον υπόλογοι είμεθα. Αι επιτυχίαι ή αποτυχίαι μας, προσωπικαί και συλλογικαί, καθορίζουν τας ζωάς δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αι αποφάσεις μας, προσωπικαί και συλλογικαί, καθορίζουν το μέλλον του πλανήτου.

Ατενίζοντες τον μεγάλον τούτον ποταμόν και διερευνώντες τας προκλήσεις που αντιμετωπίζουν αι τοπικαί κοινωνίαι, ας αναζητήσωμεν λύσεις εκ της προοπτικής της Πίστεως, ενθυμούμενοι ότι ευρισκόμεθα άπαντες εις το εύθραυστον πλοίον της ζωής- ότι διάγομεν καθοριστικάς στιγμάς της ιστορίας και ότι τας διάγομεν από κοινού εν Αληθεία, εν Αγάπη, εν Ελπίδι και, υπεράνω όλων, εν Ευθύνη.



Opening Address of His All Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew

Symposium
The Great Mississippi River: Restoring Balance’
New Orleans, 21 October 2009

It is with great pleasure that we welcome you all to the official opening of Symposium VIII, entitled “The Great Mississippi River”.

This Symposium is in many ways both historical and unique. This river comprises a microcosm of our planet. In its waters, we observe many of the world’s ecological issues. We are humbled in its presence. We have come to listen to its story, to learn from its history.

Let us consider our own presence on this great river.

As the Mississippi links the prairies to the sea, we ourselves form the link between the past and the future. Science has developed a theory to explain the beginning of the Universe almost 14 billion years ago, the beginning of simple life forms some 4 billion years ago and the birth of human beings a mere 160,000 years ago.

Although the time we have been on the planet is insignificant in the context of the life of the planet itself, we have reached a defining moment in our story.

We have expanded our dominion over Nature to the point where absolute limits to our survival are being reached. We have lost half of the great forests of the world to the demand for timber and for conversion to agriculture, without thinking that these giant wet sponges are responsible for the delivery of much of the fresh water.

Irrigation for agriculture takes 70% of global demand for water, and – almost unimaginably – some of the world’s greatest rivers are so depleted by the influence of humans that they no longer flow to the sea; and those that do, carry in their waters all the chemical fertilizers, herbicides, insecticides and waste materials they have collected along their course. Desertification is increasing on land at the same time that the fish stocks of the oceans are depleted by over exploitation; and those that remain are being poisoned by toxic materials dumped carelessly in their habitat. Instead of living on income, or the available surplus of the earth, we are consuming environmental capital and destroying its sources as if there is no tomorrow.

The dilemmas we are faced with are the problems created by human beings.

Having struggled for centuries to escape from the tyranny of hunger, disease, and want, the technological advances of the last half century have created the illusion of us being in control of our destiny as never before. We have cracked the code of DNA, we can create life in test tubes, we can genetically modify crops, we can put men upon the moon – but we have lost our balance, externally and within. Wealth generated in the developed world has not put an end to suffering. Technological achievements were not able to contain the wrath of nature witnessed in this area only four years ago. The explosion of knowledge has not been accompanied by an increase in wisdom. Only wisdom could make us realise that the Creation is an interdependent, undivided whole, not an assemblage of isolated, unrelated parts that can be eliminated, replaced or modified as we see fit. Even the smallest human intervention, even the minutest change in the natural order brought about by human action can have – and does have - long term devastating effects on the planet.

In addition to seeking balance between ourselves and our environment, we need to find balance within ourselves, reassessing our values as well as what is valuable. Let us remember that whoever we are, we all have our part to play, our sacred responsibility to the future. And let us remember that our responsibility grows alongside our privileges; we are more accountable the higher we stand on the scale of leadership. Our successes or failures, personal and collective, determine the lives of billions. Our decisions, personal and collective, determine the future of the planet.

As we look at this great river and explore the challenges faced by local communities, let us search for solutions from the perspective of Faith, mindful that we are all in the same fragile boat of life – that we are living defining moments in history, and that we are living them together in Truth, in Love, in Hope and above all, in Responsibility.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι συνεπέστεροι Αναγνώστες μας

Related Posts with Thumbnails