Φωτοαποτυπώνει και γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Τα σημερινά στιγμιότυπα, που παρουσιάζουμε από το πολυπεριοδικό μας, δεν είναι σαν τα συνηθισμένα. Δεν προβάλλονται η ωραιότητα, οι φωταψίες και τα χρώματα, το μεγαλείο και το ευτυχές, που τέρπουν έτσι κι αλλιώς τις εντός κι εκτός αισθήσεις...
Όμως, εάν επιθυμούμε να υπηρετούμε την Αλήθεια, πρέπει να (ανα)δείξουμε και την μειονεκτική πλευρά μας, τη σκοτεινή όψη τής πολιτισμικής / κοινωνικής φυσιογνωμίας μας, διότι έτσι και μόνον έτσι υπάρχει (;) ελπίδα να επανέλθουμε στον εαυτό μας, εξαλείφοντας σύν τω χρόνω τα στίγματα της ντροπής.
Τα σημερινά στιγμιότυπα, που παρουσιάζουμε από το πολυπεριοδικό μας, δεν είναι σαν τα συνηθισμένα. Δεν προβάλλονται η ωραιότητα, οι φωταψίες και τα χρώματα, το μεγαλείο και το ευτυχές, που τέρπουν έτσι κι αλλιώς τις εντός κι εκτός αισθήσεις...
Όμως, εάν επιθυμούμε να υπηρετούμε την Αλήθεια, πρέπει να (ανα)δείξουμε και την μειονεκτική πλευρά μας, τη σκοτεινή όψη τής πολιτισμικής / κοινωνικής φυσιογνωμίας μας, διότι έτσι και μόνον έτσι υπάρχει (;) ελπίδα να επανέλθουμε στον εαυτό μας, εξαλείφοντας σύν τω χρόνω τα στίγματα της ντροπής.
Λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, τα σκουπίδια μάς έχουν πνίξει... Έχουμε ήδη συρθεί στο μη περαιτέρω... Πριν δυο-τρεις ημέρες, περί το δειλινό, πήρα τον αγροτικό (και κατά τα άλλα γραφικότατο) δρόμο της Φτερίνας Μπανάτου, πάντα εν Ζακύνθω και, σε μήκος δύο μόλις χιλιομέτρων, αποτύπωσα τις θλιβερές πραγματικότητες, που ως αντιαισθητικές φωτογραφίες δημοσιεύονται σήμερα εδώ.
Δεν πρόκειται απλώς για τα συνηθισμένα σκουπίδια, τα οποία αποθέτουμε σε κάδους κι ενδεχομένως καθυστέρησαν οι του Συνδέσμου Καθαριότητας να τα απομακρύνουν, αλλά είναι ό,τι κανείς φαντασθεί, πεταμένα αβασάνιστα παντού στα χαντάκια μας: Εκατοντάδες σακούλες, μπουκάλια μπύρας και συσκευασίες αναψυκτικών, χαλιά, στρώματα, λεκάνες, βαρέλια, άδειοι τενεκέδες λαδιού (ποιος άδειασε από τις συσκευασίες εμπορίου και τι προσμίξεις έκαμε -άραγε- με όλο αυτό το αραβοσιτέλαιο;;;), μπάζα από γκρεμισμένα σπίτια, μπανιέρες, τουαλέτες, άχρηστα έπιπλα διάσπαρτα...
Μα είναι δυνατόν;;; Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ειδικοί τόποι συλλογής άχρηστων ογκωδών αντικειμένων, πολλώ δε μάλλον υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης, οι οποίοι λειτουργούν άριστα. Όμως η εγκληματική εγωπάθεια και ο παράφρων ωχαδελφισμός ορισμένων συμπολιτών μας, αλλά και η μίμηση της βλάσφημης συμπεριφοράς των εντοπίων έναντι του φυσικού περιβάλλοντος από τους παρεπιδημούντες αλλοδαπούς, μάς έχουν οδηγήσει σε αυτό το χάλι...
Και ύστερα τολμάμε να παραπονούμαστε για τα περασμένα μεγαλεία του νησιού μας, για την διαρκώς ογκούμενη μιζέρια της καθημερινότητάς μας, για την παρουσία τόσων και τόσων τρωκτικών ή κουνουπιών στην περιοχή μας, για τις πολυειδείς ασθένειες και τα δεινά που επισσωρεύονται στην υγεία μας και, κατ' επέκτασιν, για τον πλανήτη που αργοπεθαίνει...
Εάν φέρεται τόσο σαδιστικά ο καθένας από εμάς στο περιβάλλον, όπου ζει, αναπνέει, δραστηριοποιείται και μάλιστα ανατρέφει τα παιδιά του, μάταια πάσχουμε για την επούλωση των πληγών, που αφήνει πίσω του κάθε ώρα και στιγμή το λεγόμενο Οικολογικό Πρόβλημα.
Εάν δεν διορθωθεί ο ένας, ο επί μέρους, ο κατά μόνας, δεν πρόκειται ποτέ να διορθωθεί το Σύνολο.
Εάν ο κάθε άνθρωπος είναι απάνθρωπος στον εαυτό του και το περιβάλλον του, ουδέποτε θα φτιαχθεί ο Κόσμος...
Ο Κόσμος, άλλωστε, παραδόθηκε στον διαχειριστή άνθρωπο με απόλυτη ευκοσμία και καλός λίαν, ο άνθρωπος όμως (φερόμενος ως ληστής ή και ως βιαστής) τον έχει οδηγήσει σε πλήρη Ακοσμία και μάλιστα -ο υποκριτής- κλαίει ενίοτε με δάκρυα κροκοδείλια, καθώς νοιώθει τον επιθανάτιο ρόγχο της Γης να εξαντλείται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου