© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Άγραφα (6) Αμερική (25) Αφιερώματα (6) Γιώργος Καρρής (10) Γρεβενά (1) Έδεσσα (1) Ειδήσεις για το Περιβάλλον (28) Εκδόσεις (23) Εκπαίδευση (2) Ελαιο-σώματα (13) Επικαιρότητα (28) Ζάκυνθος και Περιβάλλον (233) Ζωές εφήμερες (μικρά videos π. Π. Κ.) (10) Θρησκεία και Περιβάλλον (348) Κείμενα π. Παναγιώτη Καποδίστρια (42) Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (23) Κερκίνη (1) Κορινθία (1) Κρίσεις για τα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" (7) Λίμνη Πλαστήρα (6) Λογοτεχνία (2) ΜάνηNatura (1) Μοναχισμός και Περιβάλλον (9) Μουσεία Φύσης (16) Μουσική (2) Οικολογικά Συνέδρια (58) Οικολογικές δράσεις Βατικανού (5) Πρωτοβουλίες Οικουμενικού Πατριάρχη (268) Πυρκαγιές 2007 (13) Πυρκαγιές 2009 (6) Πυρκαγιές 2017 (10) Πυρκαγιές 2018 (9) Πυρκαγιές 2019 (1) Σεισμοί (2) Στίγματα (62) Στροφάδια (20) Ταινίες οικολογικές (14) ΤΕΙ Ζακύνθου (10) Το Η΄ Οικολογικό Συμπόσιο στον Μισισιπή (22) Υμνολογία Οικολογική (3) Φύση Ιορδανίας (6) Φύση Κιέβου (4) ΦωτοNatura (209) Ώρα της Γης (9) AfricaNatura (23) Covid-19 (7) Editorial (1) Greener Attica 2018 (9) Halki Summit 2012 (6) Halki Summit 2015 (5) Halki Summit 2019 (5) Halki Summit 2021 (1) Halki Summit 2022 (1) Halki Summit 2024 (3) Holy Land Άγιοι Τόποι (1)

31.8.14

Γιορτή Οικολογίας 2014 η αυριανή 1η εκδήλωση του δ΄ κύκλου «Αληθώς»



Το Κέντρο Λόγου της Ενορίας Μπανάτου «ΑΛΗΘΩΣ» συνεχίζει τις μορφωτικές δράσεις του για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά κατά το αρχόμενο ακαδημαϊκό έτος 2014-15.

Η πρώτη σύναξη για φέτος θα επιχειρήσει να συμβάλει στην οικολογική ευαισθητοποίηση και θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα, 1 Σεπτεμβρίου 2014, ώρα 7.45 μ.μ., στον προαύλιο χώρο του ενοριακού Παρεκκλησίου της Παλαιάς Βλαχέραινας Μπανάτου, περιλαμβάνοντας:

α) Αγιασμό, με το Χέρι του Αγίου Διονυσίου, για την έναρξη των συνάξεων του δ΄ κύκλου δράσεων του Κέντρου. 

β) Ειδική Δέηση υπέρ του Φυσικού Περιβάλλοντος, με την ευκαιρία μάλιστα της Εκκλησιαστικής Ημέρας Περιβάλλοντος κάθε 1η Σεπτεμβρίου, την οποία έχει από ετών καθιερώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 

γ) Επίκαιρη Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Δωδώνης κ. κ. Χρυσοστόμου, με θέμα: «Τα Λείψανα των Αγίων ως ορατά σημεία αφθαρσίας της Κτίσης» Η παρουσία των φίλων του «Αληθώς» συνιστά εξαιρετική τιμή για τους συντελεστές του Κέντρου Λόγου, οι οποίοι ευχαριστούν όλους εκ των προτέρων!

[Δημιουργία αφίσας: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας]

30.8.14

25.8.14

Το Πατριαρχικό Μήνυμα για την 1η Σεπτεμβρίου / Ημέρα δεήσεων για το Φυσικό Περιβάλλον


Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα, 

Ἡ κοινή Μήτηρ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τό Σῶμα τοῦ αἰωνίου Κυρίου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἱερουργεῖ φιλοστόργως διά πασῶν τῶν ἐνεργειῶν αὐτῆς, μάλιστα δέ διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς προσφορᾶς τῶν δώρων Αὐτοῦ πρός τόν Δημιουργόν αὐτῶν, τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τῶν τέκνων αὐτῆς. Καί πράττει τοῦτο, ἔχουσα καί ἀποδεικνύουσα τήν ἀπέραντον καί ἀδιάκριτον ἀγάπην πρός πᾶν μέλος αὐτῆς, εἰς τόν βαθμόν κατά τόν ὁποῖον τήν ἐπιδεικνύει καί ὁ ἐπουράνιος Πατήρ ἡμῶν. 

Τήν παρουσίαν πάντων τῶν τέκνων της ἔχουσα πάντοτε ἐν τῇ προσευχητικῇ μνήμῃ αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία, διατηρεῖ ζωηρόν ἐνδιαφέρον καί μέριμναν διά πᾶν ὅ,τι ἔχει σχέσιν καί ἐπηρεάζει τήν ζωήν αὐτῶν. Διό καί δέν μένει ἀσυγκίνητος καί ἀδιάφορος ἐκ τῆς συνεχιζομένης καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ ὁποία καθ᾿ ἡμέραν συντελουμένη, ἕνεκα τῆς ἀπληστίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ματαίας φιλαργύρου σπουδῆς καί κερδοφορίας, συνιστᾷ ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀποστροφήν τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί ὡς ἐκ ταύτης ταραχήν τῆς κτίσεως καί διάσπασιν τῆς κορωνίδος τῆς δημιουργίας, τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί ἀπειλήν αὐτῆς ταύτης τῆς συνεχίσεως τῆς ζωῆς. 

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἤδη ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἀξιολογοῦντες τά σημεῖα τῶν καιρῶν, ἀλλά καί ἐν πιστότητι εἰς τό εὐχαριστιακόν χρέος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνεκηρύξαμεν καί ἀφιερώσαμεν τήν 1ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους, ἀρχήν τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, εἰς ἱκετηρίους καί ἱλαστηρίους δεήσεις ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς κληροδοτηθείσης ἡμῖν δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ περιβάλλοντος. Κατά τήν ἡμέραν ταύτην, κλίνομεν γόνυ ψυχῆς καί καρδίας καί ἐξαιτούμεθα παρά τοῦ Θεοῦ Λόγου νά ἐπιβλέψῃ φιλανθρώπως ἐπί τήν δημιουργίαν Αὐτοῦ καί, παραβλέπων τάς ἁμαρτίας καί τήν ἀπληστίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, νά «ἀνοίξῃ τήν χεῖρα Αὐτοῦ καί νά πληρώσῃ χρηστότητος τά σύμπαντα» καί νά ἀνασχέσῃ τήν καταστροφικήν πορείαν τοῦ κόσμου. 

Εἶναι βεβαίως ἀληθές, ὅτι κατά τάς τελευταίας δεκαετίας ἐπετεύχθη σημαντική πρόοδος, οὐχί βεβαίως ἐπαρκής, εἰς τόν τομέα τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος, μέ τήν διαρκῆ εὐαισθητοποίησιν τῆς κοινῆς γνώμης, τήν λῆψιν προληπτικῶν καί ἀνασταλτικῶν μέτρων, τήν λειτουργίαν προγραμμάτων ἀειφορίας, τήν στροφήν πρός ἠπίας μορφῆς πηγάς ἐνεργείας καί πολλά εἰσέτι καρποφόρα καί ἀξιόλογα μέτρα καί δράσεις, εἰς ἅς συνέβαλον καί αἱ προσπάθειαι καί ἡ μέριμνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐν συνεργασίᾳ καί μετά διεθνῶν οἰκολογικῶν ἱδρυμάτων καί ὀργανισμῶν. 

Ἑορτάζοντες καί ἐφέτος τήν ἑορτήν τῆς Βυζαντινῆς Ἰνδικτιῶνος καί εἰσερχόμενοι εἰς ἕνα νέον ἐνιαυτόν τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου, ἀπευθυνόμεθα πρός τό εὐλογημένον Ὀρθόδοξον πλήρωμα καί πρός τόν κόσμον ὅλον καί καλοῦμεν πάντας εἰς συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν, εὐαισθητοποίησιν καί συστράτευσιν τῶν δυνάμεων πρός ἐπιστροφήν εἰς μίαν κατάστασιν, ἄν ὄχι εἰς τήν πρωτόπλαστον ἀπολύτως εὐχαριστιακήν καί δοξολογικήν, ἀλλά τοὐλάχιστον εἰς ἀποπνέουσαν τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου. 

Ἡ ἄνευ φραγμῶν ληστρική ἐκμετάλλευσις τῶν φυσικῶν πόρων τῆς δημιουργίας, ἀποτελοῦσα τήν κυρίαν αἰτίαν καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, εἶναι κατά τήν μαρτυρίαν τῆς θεολογίας, τῆς τέχνης καί τῆς λογοτεχνίας ἀποτέλεσμα πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, παρακοῆς πρός τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου καί μή συμμορφώσεως πρός τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ Ἐκκλησία παρέχει τό ἀντίδοτον διά τήν θεραπείαν τῶν οἰκολογικῶν προβλημάτων, καλοῦσα τούς πάντας εἰς ἀποκατάστασιν τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ εἰς τό ἀρχαῖον, τό πρωτότυπον κάλλος. Ἡ ἀνόρθωσις τῆς πεπτωκυΐας φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῇ ἐπιπνοίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῇ μετοχῇ εἰς τάς δωρεάς αὐτοῦ, ἀποκαθιστᾷ καί τήν ἁρμονικήν σχέσιν τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτίσιν καί τήν δημιουργίαν, τήν ὁποίαν ἐποίησεν ὁ Θεός πρός χαράν, τέρψιν καί ἀπόλαυσιν αὐτοῦ, ἀλλά καί ἀναγωγήν αὐτοῦ εἰς τόν Ἴδιον, τόν Πλάστην. 

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καλεῖ ἡμᾶς «ἐπεξεργάσασθαι ἐν Λόγῳ Θεοῦ καί Πνεύματι ζωοποιῷ τόν ξύμπαντα κόσμον», ὡς ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Συμεών ἐν τῷ στύλῳ, καί ἀπό τῶν αἰσθητῶν καί φυσικῶν νά ἀναβαίνωμεν εἰς τά «μετά τά φυσικά» καί νά κύπτωμεν εἰς «τά τῆς θεολογίας ἁπλᾶ καί ἀπόλυτα μυστικά θεάματα», ὥστε ἀπό τῆς κτίσεως νά ἀναγώμεθα εἰς τόν Κτίστην. 

Ἡ ἐνοικοῦσα ἐπίπνοια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θεοῖ τόν μέτοχον αὐτῆς καί ἑνοποιεῖ συγχρόνως τόν ἄνθρωπον μέ τό περιβάλλον αὐτοῦ, ὥστε νά αἰσθάνεται αὐτό ὡς μέρος τοῦ ἑαυτοῦ του καί νά σέβεται αὐτό ὡς κάτι τό ἱερόν, χωρίς νά παρασύρεται εἰς καταχρήσεις καί ὑπερβολάς. 

Ὁ σεβασμός καί ἡ τροφή τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ φυσικοῦ κόσμου ἀσφαλῶς καί δέν ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἀπλήστου χρήσεως αὐτοῦ, ἀλλά διά τοῦ σεβασμοῦ αὐτοῦ, δηλαδή τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπον, τοῦ ἀνθρώπου πρός τά ἔμβια ὄντα, ἀλλά καί τά ἔχοντα ἰκμάδα καί προσφοράν ζωῆς «καλά λίαν» καί ἐν σοφίᾳ καί ἁρμονίᾳ πλασθέντα μόνῳ τῷ λόγῳ τοῦ Κυρίου ὁρατά τε καί ἀόρατα στοιχεῖα τῆς φύσεως. Τοιουτοτρόπως θά δυνηθῶμεν νά πίωμεν ὕδωρ ἐκ τῆς ζωοποιοῦ πέτρας, νά βλέπωμεν τόν αἰσθητόν ἥλιον καί ἀναγώμεθα εἰς τόν νοητόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, νά ἀτενίζωμεν τόν ὑλικόν στῦλον τοῦ Ὁσίου Συμεών καί νά βλέπωμεν τόν ἀληθινόν στῦλον τοῦ φωτός, νά βλέπωμεν τάς νεφέλας τῶν ὑδάτων μέ στόχον νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν νεφέλην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τήν κατάπαυσιν, ὅπου πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθε Χριστός, νά σπουδάσωμεν ἀπογραφῆναι μετά τῶν πρωτοτόκων εἰς τήν ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίαν. Μόνον ὑπό τοιοῦτον φρόνημα κινούμενοι, ἐν σεβασμῷ τῆς προσφορᾶς ἑκάστου ἐμβίου ὄντος καί φυτοῦ εἰς τήν παγκόσμιον λειτουργίαν τῆς ζωῆς, θά ἐπιλύσωμεν αὐτομάτως διά τῆς Θείας Χάριτος καί ὄχι διά τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυνάμου βίας πάντα τά περιβαλλοντικά μας προβλήματα. Τό μήνυμα τοῦτο ζωῆς, εἶναι μήνυμα ὑποχρεώσεως νά συνεχίσωμεν τόν πνευματικόν ἀγῶνα καί τήν προσπάθειαν, προσευχόμενοι, προτρεπόμενοι, παρακαλοῦντες, ἱκετεύοντες, ἐφιστῶντες τήν προσοχήν πάντων εἰς τήν ἀναγκαιότητα προστασίας ἡμῶν αὐτῶν ἀπό τῆς ἐπερχομένης ὀργῆς ἐπί τήν κτίσιν λόγῳ τῆς ἀλλοιώσεως αὐτῆς. 

 Ἡ συνεχής προσήλωσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τά γήϊνα καί φθαρτά εἶναι ἡ προκαλοῦσα καί τά προβλήματα εἰς τήν δημιουργίαν, καθότι, ὅσον περισσότερον στρεφόμεθα εἰς τήν γῆν, τόσον περισσότερον ἀπομακρυνόμεθα τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ Θεοῦ. 

 Τήν ὀφειλετικήν καί σωτηριώδη δέσμευσιν αὐτῆς ὑπέρ τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καί τῆς συνεχίσεως ἐν πνευματικῇ καί ὑλικῇ ἀκμῇ τῆς ἐπί τοῦ πλανήτου ἡμῶν ζωῆς, τοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ, ἀναλαβοῦσα ἐν φόβῳ Θεοῦ ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καί καλλιεργοῦσα ἀδιαλείπτως, μελετᾷ τήν πραγματοποίησιν Οἰκολογικοῦ Συνεδρίου κατά τόν προσεχῆ Ἰούνιον ἐν τῇ ἕδρᾳ αὐτῆς ἐπί τοῦ θέματος «Θεολογία, Οἰκολογία καί Λόγος: διάλογος διά τό περιβάλλον, τήν λογοτεχνίαν καί τάς τέχνας». Στόχος αὐτοῦ ἡ ἀφύπνησις τῆς παγκοσμίου συνειδήσεως ἐπί τῆς εἰδικῆς καί ἰδιαιτέρας σημασίας πτυχῆς τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς διαστάσεως τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως καί τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ περιβάλλοντος εἰς τό «ἀρχαῖον κάλλος», τό φυσικόν, τό ἱερόν, τό ἅγιον, τό τέλειον, ὡς ἐξῆλθεν ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ τεχνουργήσαντος αὐτό Θεοῦ Λόγου, εἰς ἀπόλαυσιν καί τροφήν ἡμετέραν, μετά ἰδιαιτέρων ἀναφορῶν εἰς τήν σχέσιν αὐτοῦ πρός τήν τέχνην καί τήν λογοτεχνίαν. 

 Ἔχοντες «ἐν ἑαυτοῖς ἀπαράθραυστον τήν μνήμην τῶν κριμάτων» τοῦ Κυρίου, μαρτυροῦμεν ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῶν πανορθοδόξων τοῦ λόγου τό ἀληθές καί ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν πάντων ἐπί τῶν ἐπαπειλουμένων δεινῶν, τά ὁποῖα ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἐκ φιλανθρώπου προνοίας ἀσφαλῶς δέν θά ἐπιτρέψῃ, καλοῦντες τούς πάντας εἰς ἐπιστράτευσιν πρός καί διά τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς κόσμου ἐπιστροφήν εἰς τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου, τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Στυλίτου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν. 

βιδ΄ Σεπτεμβρίου α΄

7.8.14

Μια άλλη βιβλιοκριτική ματιά και παρουσίαση, ωστόσο καθαρά βιωματική

π. Παναγιώτης Καποδίστριας, Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐκφραστὴς τοῦ ὀρθοδόξου θεολογικοῦ λόγου γιὰ τὸ φυσικὸ περιβάλλον, ἐκδ. Μορφωτικὸ Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ, Ζάκυνθος 2014, σ. σ. 130


ΤΟΥ π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΥ 

Σιμὰ στὴ μακαριστὴ γιαγιά μου Σοφία ἔμαθα τὰ μυστικὰ τῆς γῆς καὶ τῆς καλλιέργειας τῶν χτημάτων, τῶν κήπων κ.λ.π. Μὲ λίγα λόγια, ἐκείνη ἡ ἀγράμματη καὶ «ἄξεστη» -ἔτσι θὰ τὴ λέγανε σήμερα- χωριάτισσα, ποὺ ἔζωνε τὸ κλαυδευτήρι στὴ μέση καὶ πήγαινε στὸ ἀγαπημένο της τὸ χτῆμα, λίγο πάνω στὸ χωριό, ἐκείνη, λοιπόν, ἐμπειρικὰ μοῦ δίδαξε, αὐτό, ποὺ πολὺ ἀργότερα ἔμελλε νὰ τὸ μάθω κι ἀπὸ τὰ βιβλία κι ἀπὸ καλοὺς δασκάλους: Ὅτι δηλ. ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν Κόσμο «καλὰ λίαν», δηλ. τόσο ὄμορφο, ἰσορροπημένο, πλούσιο σὲ ἀγαθὰ καὶ εὐλογίες, ποὺ ὀφείλουμε νὰ τὸν σεβόμαστε. Ὅπως σεβόταν ἐκείνη τὰ πουλάκια π.χ. ὅταν τινάζαμε τὶς ἐλιές: «Ἄσε λίγες νὰ φᾶνε καὶ τὰ πουλάκια», ἔλεγε! Ὅπως, ὅταν μάζευε χόρτα, δὲν κοίταζε νὰ ξεχερσώσει τὸν τόπο, ἀλλ᾿ ἄφηνε καὶ λίγα γιὰ σπόρο, γιὰ νὰ ξαναμαζέψει καὶ τοῦ χρόνου.  
Μὲ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν εἶδα τὴν ἀσυλλόγιστη χρήση τῆς Δημιουργίας, τὴν ἀδίσταχτη ρύπανση τοῦ περιβάλλοντος, τὸν σκουπιδογόνο πολιτισμό μας καὶ γενικὰ τὴν ἀδιαφορία μας, ἄν οἱ μεταγενέστρες γενιὲς θὰ βροῦν καθαρὴ θάλασσα, τὸν κότσυφα ἤ τὸ σπουργιτάκι, τὸ τριζόνι καὶ τὸν βάτραχο, τὸ σκουλήκι καὶ τὶς κάμπιες ἀκόμα - ὅλα ἐτοῦτα ποὺ θεωρήθηκε κάποια στιγμὴ «σωστὸ» νὰ τὰ «ἐξαφανίσωμεν», ἀντὶ νὰ τὰ ἐξασφαλίσωμεν. Καὶ πήραμε τὰ ἰσχυρὰ φυτοφάρμακα, τὰ ρίξαμε παντοῦ καὶ χάθηκαν τόσες καὶ τόσες ποικιλίες πουλιῶν καὶ χόρτων ἀκόμα. Γιατὶ θυμᾶμαι μικρὸ παιδί, τώρα τὸ καλοκαίρι πάνω στὶς συκιές τὰ μικρὰ τὰ πουλάκια, τὶς «πέντσες», ὅπως τὶς λέγαμε, ἤ τοὺς λίγο μεγαλύτερους ἀπ᾿ αὐτά,  «συκοφάους», ποὺ σήμερα χάθηκαν πιά. Ὅπως χάθηκαν τὰ «κιτρινάκια», ἄλλα μικρὰ χαριτωμένα πουλάκια,  ποὺ συνήθιζαν νὰ πηγαίνουν πάνω στὶς μαραθιὲς καὶ νὰ τσιμπᾶνε τὰ σπόρια.
Αὐτὰ μοῦ θύμισε ἡ ἀνάγνωση αὐτοῦ τοῦ περισπούδαστου βιβλίου τοῦ π. Παναγιώτη, ποὺ δὲν εἶμαι ὁ εἰδικὸς γιὰ νὰ τοῦ γράψω ἐπιστημονικὴ κριτική ἤ βιβλιοπαρουσίαση. Ἄλλωστε, ὁ σεπτὸς Πατριαρχικὸς λόγος ποὺ ἀναλύεται μὲ σωστὸ θεολογικὸ λόγο κι ἑρμηνεία, ἀλλὰ  καὶ μὲ πλούσιο βιβλιογραφικὸ ὁπλισμὸ ἀπό τὸν π. Παναγιώτη, δὲ νομίζω ὅτι χρειάζεται παρουσίαση ἤ κριτική. Ἀνάγνωση χρειάζεται καὶ προσοχή, γιατὶ ἀποτελεῖ καὶ εἶναι ἀνύστακτη προσπάθεια «τοῦ Φαναρίου, ἱεροῦ κέντρου καὶ φωταγωγοῦ τῆς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδοξίας, πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ συναγερμοῦ τῆς ἀνθρωπότητας ἔναντι τοῦ ὁρατοῦ κινδύνου, ποὺ ἐπαπειλεῖ πλέον ὁλόκληρη τὴν γῆ μας, ἐξ αἰτίας τῶν πολυειδῶν, δυσεπίλυτων καὶ διαρκῶς ὀγκουμένων οἰκολογικῶν προβλημάτων.»  (σ. 17).
Ὁ Θεὸς ἔπλασε, σύμφωνα μὲ τὴ Γραφή, τὸν Κόσμο «καλὰ λίαν» (Γεν. 1, 31) ἤ κατὰ τὸν Ψαλμωδὸ «ἐν σοφίᾳ» (Ψαλμ. 103, 24), γιὰ νὰ σφραγίσει τὰ παραπάνω λόγια ὁ Ἀπ. Παῦλος καὶ νὰ πεῖ: «πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλόν» ( Α΄ Τιμ. 4, 4). Θὰ ἑρμηνεύσει, λοιπόν,  τὰ παραπάνω  ὁ Πατριάρχης σὲ λόγο του στὸ Ζωγράφειο: «Τρίτη ἀξία τὴν ὁποίαν συχνὰ παραθεωροῦμεν εἶναι ὁ σεβασμὸς εἰς τὸ ὡραῖον. Ὁ Θεὸς ἐδημιούργησε τὰ πάντα καλὰ λίαν, ἐδημιούργησεν τὸν κόσμον ὄμορφον καὶ ἁρμονικόν. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος, ἄλλοτε καταχρώμενος τὰς δυνατότητας τὰς ὁποίας τοῦ προσφέρει ἡ τεχνολογία καὶ ἐπιδιώκων νὰ ἐξυπηρετήσῃ τὰς προσκαίρους ὑλικὰς ἀνάγκας του, ἀλλοιώνει ἤ καὶ διαταράσσει τὴν ἁρμονίαν τῆς φύσεως...» ( σελ. 115).
Δὲν εἶναι σωστὸ ὅμως νὰ μὴν ὑπενθυμίσω στὸν ἀναγνώστη μου καὶ τὸ ἑξῆς, τὸ ὁποῖο, κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη πάντοτε, τὸ θεωρῶ πολὺ σημαντικό, θεμελιῶδες θὰ ἔλεγα στὸ νὰ μελετηθεῖ μὲ σωστὸ τρόπο ἡ ἐν λόγω διατριβή.
Τὸ 1991, στὸ περιοδικό Τετράμηνα (τ. 46-47, σ. 30123-3039) δημοσιεύτηκε ἡ ἐκρηκτικοῦ περιεχομένου μελέτη τοῦ π. Παναγιώτη μὲ τὸν (ποιητικό, ὅπως συνηθίζει) τίτλο, «Στὸ μέγα καῦμα χλωρός. –Μιὰ οἰκολογικὴ προσέγγιση στὴν Ἀποκάλυψη ἀπό θεολογικὴ ἄποψη». [Βλ. καὶ τὸ βιβλίο του, Κεφάλαια Θεολογίας τοῦ Περιβάλλοντος, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ζακύνθου, Ζάκυνθος, 2006, σσ. 55-78].
Ἡ μελέτη αὐτὴ πιστεύω πὼς εἶναι τὸ εἰσοδικὸ τοῦ π. Παναγιώτη στὸν Κόσμο τὸν καλὰ λίαν τοῦ Θεοῦ, ποὺ χρόνια τὸν ἀνιχνεύει καὶ τὸν καταγράφει λεπτομερῶς στὸ «Natura Zante», τὴν προσεγμένη (ἀδελφὴ  τοῦ «Νυχθημερὸν» καὶ τῶν «Παραθεματων Λόγου»)  ἱστοσελίδα του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ προτείνω στὸν ἀναγνώστη τῆς διατριβῆς τοῦ π. Παναγιώτη νὰ κοιτάξει τὸ παραπάνω γραφτό του καί ὕστερα νὰ δώσει προσοχὴ στὰ κεφάλαια 2, 3 καὶ 4, ὅπου καὶ θὰ κατανοήσει τὸ ἀσκητικὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὴν μεταμόρφωση ποὺ δέχεται ὁ πστὸς διὰ τῆς εὐχαριστιακῆς μετοχῆς καὶ ἐμπειρίας, ὥστε νὰ λάβει τὴν «κρείτονα… ἀλλοίωσιν» (βλ. σελ. 85). Μεταμορφούμενος, κι ὄχι παραμορφούμενος ὁ ἄνθρωπος, μεταμορφώνει τὸν κόσμο σὲ παράδεισο (βλ. τὰ παραδείγματα τῶν ἁγ. Γερόντων ποὺ παραθέτει ὁ συγγραφέας στὶς σελίδες 89-96 καὶ Κεφάλαια..., ὅπ. παρ., σσ. 79-91).
Ἄρχισα μὲ τὴ μακαριστὴ γιαγιά μου καὶ τὰ παιδικά μου βιώματα, τὰ ὁποῖα μὲ ἀκολουθοῦν. Θὰ κλέισω σχεδὸν παραπλήσια μὲ κάτι ποὺ τὸ ὑποψιάζεται ὁ καθένας.
Πᾶνε χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸ περικαλλὲς καὶ συγκινητικὸ βιβλίο τοῦ Παναγιωτάτου μὲ τὸν παπαδιαμαντικὸ τίτλο, «Ὅτε ἤμην παιδίον...». Ἐκεῖ, λοιπόν, κατατίθενται πολλὰ παιδικὰ βιώματα τοῦ Πατριάρχου, τὰ ὁποῖα κάποτε πρέπει νὰ τὰ δοῦμε κάτω ἀπό τὸ πρίσμα τῶν εὐαισθητοποιημένων δραστηριοτήτων Του γιὰ τὸν Κόσμο τοῦ Θεοῦ. Καὶ μιὰ λεπτομέρεια: τὰ βιώματα αὐτὰ ὁ Πατριάρχης τὰ ταμίευσε μέσα του, ζῶντας σὲ εὐαίσθητες ἡλικίες σὲ δύο νησιά: Τὴν Πατρίδα του τὴν Ἴμβρο καὶ τὴν ἄλλη, τὴ Σχολική Του Πατρίδα, τὴ Χάλκη.
Τώρα, ἄν σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι καί ὁ συντάξας τὴν θαυμάσια διατριβὴ π. Παναγιώτης σὲ νησὶ ἔζησε (καὶ συνεχίζει νὰ ζεῖ) τὰ θεμελιώδη βιώματά του, τότε εἶναι εὔκολο νὰ καταλάβουμε γιατὶ καταπιάστηκε μ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ γιατὶ τὸ ἔγραψε μὲ τέτοιο ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀγάπη: Ἀγάπη στὸν Κόσμο τοῦ Θεοῦ, στὸν σεπτὸ Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τὴν «σκηνίτιδα Μ. τ. Χ. Ἐκκλησία» (Πατριάρχης Δημήτριος), ἀλλὰ καὶ στὸ λατρευτό του Τζάντε...
Καλή συνέχεια, τοῦ εὐχόμαστε, φωτεινὴ συνέχεια κι τρισευλογημένη!

Σκόπελος  Ἰούνιος-Ἰούλιος 2014

Οι συνεπέστεροι Αναγνώστες μας

Related Posts with Thumbnails