© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Άγραφα (6) Αμερική (25) Αφιερώματα (6) Γιώργος Καρρής (10) Γρεβενά (1) Έδεσσα (1) Ειδήσεις για το Περιβάλλον (28) Εκδόσεις (23) Εκπαίδευση (2) Ελαιο-σώματα (13) Επικαιρότητα (28) Ζάκυνθος και Περιβάλλον (233) Ζωές εφήμερες (μικρά videos π. Π. Κ.) (10) Θρησκεία και Περιβάλλον (348) Κείμενα π. Παναγιώτη Καποδίστρια (42) Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (23) Κερκίνη (1) Κορινθία (1) Κρίσεις για τα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" (7) Λίμνη Πλαστήρα (6) Λογοτεχνία (2) ΜάνηNatura (1) Μοναχισμός και Περιβάλλον (9) Μουσεία Φύσης (16) Μουσική (2) Οικολογικά Συνέδρια (58) Οικολογικές δράσεις Βατικανού (5) Πρωτοβουλίες Οικουμενικού Πατριάρχη (268) Πυρκαγιές 2007 (13) Πυρκαγιές 2009 (6) Πυρκαγιές 2017 (10) Πυρκαγιές 2018 (9) Πυρκαγιές 2019 (1) Σεισμοί (2) Στίγματα (62) Στροφάδια (20) Ταινίες οικολογικές (14) ΤΕΙ Ζακύνθου (10) Το Η΄ Οικολογικό Συμπόσιο στον Μισισιπή (22) Υμνολογία Οικολογική (3) Φύση Ιορδανίας (6) Φύση Κιέβου (4) ΦωτοNatura (209) Ώρα της Γης (9) AfricaNatura (23) Covid-19 (7) Editorial (1) Greener Attica 2018 (9) Halki Summit 2012 (6) Halki Summit 2015 (5) Halki Summit 2019 (5) Halki Summit 2021 (1) Halki Summit 2022 (1) Halki Summit 2024 (3) Holy Land Άγιοι Τόποι (1)

26.6.15

Η παρέμβαση του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη στην παρουσίαση της εγκυκλίου του Πάπα για την προστασία του περιβάλλοντος [στα αγγλικά και ελληνικά]










POPE FRANCIS’ ENCYCLICAL LAUDATO SI’ 
A COMMENT 
By Metropolitan John (Zizioulas) of Pergamon 


Introduction 

I should like to begin by expressing my deep gratitude for the honour to be invited to take part in this event of launching the new Encyclical of His Holiness Pope Francis’ Laudato Si’. I am also honoured by the fact that His All-Holiness, the Ecumenical Patriarch Bartholomew, has asked me to convey to you his personal joy and satisfaction for the issuing of the Encyclical. As some of you may already know, the Ecumenical Patriarchate has been the first one in the Christian world to draw the attention of the world community to the seriousness of the ecological problem and the duty of the Church to voice its concern and try to contribute with all the spiritual means at its disposal towards the protection of our natural environment. Thus, back already in the year 1989, Ecumenical Patriarch Dimitrios issued an Encyclical to the faithful Christians and to all people of good will, in which he underlined the seriousness of the ecological problem and its theological and spiritual dimensions. This was followed by a series of activities, such as international conferences of religious leaders and scientific experts, as well as seminars for young people, Church ministers etc. under the auspices of the present Ecumenical Patriarch Bartholomew, aiming at the promotion of an ecological consciousness among the Christians in particular and more widely in the community of men and women. 

The issuing of the Encyclical Laudato Si’ is, therefore, an occasion of great joy and satisfaction for the Orthodox. On behalf of them I should like to express our deep gratitude to His Holiness for raising his authoritative voice to draw the attention of the world to the urgent need to protect God’s creation from the damage we humans inflict on it with our behavior towards nature. This Encyclical comes at a critical moment in human history and will undoubtedly have a worldwide effect on people’s consciousness. 

Those who read the Encyclical will be impressed by the depth and the thoroughness with which the ecological problem is treated and its seriousness is brought out, together with concrete suggestions and proposals on how to act in order to face its consequences. There is in its pages food for thought for all: the scientist, the economist, the sociologist and above all the faithful of the Church. My own comments will be limited to the richness of theological thought and spirituality of the Encyclical. Time and space prevent me from doing full justice to the treatment of these aspects. I shall limit myself to the following points: 
The theological significance of ecology; 
The spiritual dimension of the ecological problem; and 
The ecumenical significance of the Encyclical. 

1. Theology and Ecology 

What does ecology have to do with theology? In the traditional manuals of theology, there is hardly any place for ecology and the same is true for the academic curricula of the theological schools, Catholic, Orthodox and Protestant. The Encyclical devotes a whole chapter (ch. 2) to show the profound ecological implications of the Christian doctrine of creation. It points out that according to the Bible “human life is grounded in three fundamental and closely intertwined relationships with God, with our neighbor and with the earth itself” (par. 66). This third relationship, i.e. with the earth, has been very often ignored by Christian theology to such an extent that the American historian Lynn White, in a now famous article in the periodical Scientist (1967), would accuse Christian theology for being responsible for the modern ecological crisis. For it is true that in Christian theology the human being has been so exalted above material creation as to allow humans to treat it as material for the satisfaction of their needs and desires. The human being has been de-naturalized and in its abuse and misuse of the biblical command to the first human couple – “increase and multiply and subdue the earth” (Gen. 1.28) – humanity was encouraged to exploit the material creation unrestrictedly with no respect for its integrity and even sacredness. 

This attitude to creation did not only lead to a misuse of the biblical doctrine but at the same time contradicted fundamental principles of Christian faith. One of them is the faith in the Incarnation of Christ. In assuming human nature, the Son of God took over material creation in its entirety. Christ came to save the whole creation through the Incarnation, not only humanity; for according to St. Paul (Rom. 8.23) “the whole creation groans in travail and is suffering” awaiting its salvation through humanity. 

The other fundamental principle of Christian faith that has important ecological implications relates to the very heart of the Church, which is the Holy Eucharist. In the celebration of the Eucharist, the Church offers to God the material world in the form of the bread and the wine. In this Sacrament space, time and matter are sanctified; they are lifted up to the Creator with thankfulness as His gifts to us; creation is solemnly declared as God’s gift, and human beings instead of proprietors of creation act as its priests, who lift it up to the holiness of the divine life. This brings to mind the moving words of St. Francis of Assisi with which the Encyclical opens: “Praise be to you, my Lord, through our Sister, Mother Earth.” As St. Gregory Palamas and other Greek Fathers would put it, the whole of creation is permeated by God’s presence through His divine energies; everything declares God’s glory, as the Psalmist says, and the human being leads this cosmic chorus of glorification to the Creator as the priest of creation. This way of understanding the place and mission of humanity in creation is common to both Eastern and Western Christian tradition, and is of particular importance for the cultivation of an ecological ethos. 

2. The Spiritual Dimension 

As it emerges clearly from the Encyclical, the ecological crisis is essentially a spiritual problem. The proper relationship between humanity and the earth or its natural environment has been broken with the Fall both outwardly and within us, and this rupture is sin. The Church must now introduce in its teaching about sin the sin against the environment, the ecological sin. Repentance must be extended to cover also the damage we do to nature both as individuals and as societies. This must be brought to the conscience of every Christian who cares for his or her salvation. 

The rupture of the proper relationship between humanity and nature is due to the rise of individualism in our culture. The pursuit of individual happiness has been made into an ideal in our time. Ecological sin is due to human greed which blinds men and women to the point of ignoring and disregarding the basic truth that the happiness of the individual depends on its relationship with the rest of human beings. There is a social dimension in ecology which the Encyclical brings out with clarity. The ecological crisis goes hand in hand with the spread of social injustice. We cannot face successfully the one without dealing with the other. 

Ecological sin is a sin not only against God but also against our neighbor. And it is a sin not only against the other of our own time but also – and this is serious – against the future generations. By destroying our planet in order to satisfy our greed for happiness, we bequeath to the future generations a world damaged beyond repair with all the negative consequences that this will have for their lives. We must act, therefore, responsibly towards our children and those who will succeed us in this life. 

All this calls for what we may describe as an ecological asceticism. It is noteworthy that the great figures of the Christian ascetical tradition were all sensitive towards the suffering of all creatures. The equivalent of a St. Francis of Assisi is abundantly present in the monastic tradition of the East. There are accounts of the lives of the desert saints which present the ascetic as weeping for the suffering or death of every creature and as leading a peaceful and friendly co-existence even with the beasts. This is not romanticism. It springs from a loving heart and the conviction that between the natural world and ourselves there is an organic unity and interdependence that makes us share a common fate just as we have the same Creator.

Asceticism is an unpleasant idea in our present culture, which measures happiness and progress with the increase of capital and consumption. It would be unrealistic to expect our societies to adopt asceticism in the way St. Francis and the Desert Fathers of the East experienced it. But the spirit and the ethos of asceticism can and must be adopted if our planet is to survive. Restraint in the consumption of natural resources is a realistic attitude and ways must be found to put a limit to the immense waste of natural materials. Technology and science must devote their efforts to such a task. There is a great deal of inspiration and help that can be drawn from the Encyclical itself in this respect. 

Finally, spirituality must penetrate our ecological ethos through prayer. The Encyclical offers some beautiful examples of how to pray for the protection of God’s creation. From the prayers cited at the end of the Encyclical, I find the following extract moving: 

O God, bring healing to our lives, 
that we may protect the world and not prey on it 
that we may sow beauty, not pollution and destruction. 
Touch the hearts 
of those who look only for gain 
at the expense of the poor of the earth. 
Teach us to discover the worth of each thing, 
to be filled with awe and contemplation, 
to recognize that we are profoundly united 
with every creature 
as we journey towards your infinite light. 

At this point I should like to mention that the Ecumenical Patriarchate decided as early as 1989 to devote the 1st of September of each year to praying for the environment. This date is according to the Orthodox liturgical calendar, going back to the Byzantine times, the first day of the ecclesiastical year. The liturgical service of the day includes prayers for creation and the Ecumenical Patriarchate commissioned a contemporary hymnographer from Mount Athos to compose special hymns for that day. The 1st of September each year is now devoted by the Orthodox to the environment. Might this not become a date for such prayer for all Christians? This would mark a step towards further closeness among them. 

This brings me to my last comment on the Papal Encyclical, namely its ecumenical significance. 

3. The Ecumenical Significance of the Encyclical 

There are in my view three dimensions to ecumenism. The first we may call ecumenism in time, an expression frequently used by one of the greatest Orthodox theologians of the last century, the late Fr. Georges Florovsky. By this we mean the effort of the divided Christians to unite on the basis of their common Tradition, the teaching of the Bible and the Church Fathers. This is the object of the theological dialogues which are taking place in the Ecumenical Movement of our time and it seems to be the predominant form of ecumenism. 

At the same time an ecumenism in space is also practiced through various international institutions, such as the World Council of Churches and similar ecumenical bodies which bring together the divided Christians so that the different cultural contexts in which they live may be taken into consideration in the search for unity. This has brought together Christians from Asia, America, Europe, Latin America etc – an expression of the universality of the Christian Church. 

To these two dimensions which have dominated the ecumenical scene for the last hundred years we must add, I think, a third one which is usually neglected, namely what I would call an existential ecumenism. By that I mean the effort to face together the most profound existential problems that preoccupy humanity in its entirety – not simply in particular places or classes of people. Ecology is without doubt the most obvious candidate in this case. 

I believe that the significance of the Papal Encyclical Laudato Si’ is not limited to the subject of ecology as such. I see in it an important ecumenical dimension in that it brings the divided Christians before a common task which they must face together. We live at a time when fundamental existential problems overwhelm our traditional divisions and relativize them almost to the point of extinction. Look, for example, at what is happening today in the Middle East: do those who persecute the Christians ask them to which Church or Confession they belong? Christian unity in such cases is de facto realized by persecution and blood – an ecumenism of martyrdom.

The threat posed to us by the ecological crisis similarly bypasses or transcends our traditional divisions. The danger facing our common home, the planet in which we live, is described in the Encyclical in a way leaving no doubt about the existential risk we are confronted with. This risk is common to all of us regardless of our ecclesiastical or confessional identities. Equally common must be our effort to prevent the catastrophic consequences of the present situation. Pope Francis’ Encyclical is a call to unity – unity in prayer for the environment, in the same Gospel of creation, in the conversion of our hearts and our lifestyles to respect and love everyone and everything given to us by God. We are thankful for that. 

Vatican 18.6.2015





Η παρέμβαση του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη στην παρουσίαση της εγκυκλίου του Πάπα για την προστασία του περιβάλλοντος 

Μετάφραση: Ιωάννης Λότσιος, Δρ. Θ. 

Εισαγωγή

Θα ήθελα να εκφράσω την βαθιά μου ευγνωμοσύνη για την τιμή να παραστώ στην δημοσιοποίηση της Νέας Εγκυκλίου της Αυτού Αγιότητας του Πάπα Φραγκίσκου «Laudato Si». Είμαι, επίσης ευγνώμων από το γεγονός ότι ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, μου ανέθεσε να μεταφέρω την προσωπική χαρά και ικανοποίηση του για την έκδοση της Εγκυκλίου. Όπως ορισμένοι από εσάς ίσως γνωρίζετε, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, είναι το πρώτο στον Χριστιανικό κόσμο που έχει επιστήσει την προσοχή της Διεθνούς Κοινότητας στην σοβαρότητα του οικολογικού προβλήματος και την υποχρέωση της Εκκλησίας να εκφράσει την ανησυχία της και να καταβάλει προσπάθεια με όλα τα πνευματικά μέσα που έχει στην διάθεση της για την προστασία του φυσικού μας περιβάλλοντος. Έτσι, πριν από το έτος 1989, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος εξέδωσε Εγκύκλιο προς τους πιστούς Χριστιανούς και σε όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης, στην οποία υπογραμμίζει τη σοβαρότητα του οικολογικού προβλήματος και τις θεολογικές και πνευματικές διαστάσεις του. Αυτό ακολούθησε μια σειρά από δραστηριότητες, όπως Διεθνείς Διασκέψεις Θρησκευτικών Ηγετών και επιστημόνων εμπειρογνωμόνων, καθώς και σεμινάρια για νέους κληρικούς της Εκκλησίας κ.λ.π., υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, με στόχο την προώθηση της οικολογικής συνείδησης μεταξύ των Χριστιανών, όσο και ευρύτερα στην κοινωνία ανδρών και γυναικών.

Η έκδοση της Εγκυκλίου «Laudato Si» είναι, επομένως, μια ευκαιρία μεγάλης χαράς και ικανοποιήσεως για τους Ορθοδόξους. Για αυτούς, θα ήθελα να εκφράσω την βαθιά μου ευγνωμοσύνη μας προς την Αυτού Αγιότητα να επιστήσει την προσοχή του κόσμου με την υπεύθυνη φωνή του για την επείγουσα ανάγκη προστασίας της δημιουργίας του Θεού από την ζημία που εμείς οι άνθρωποι προκαλούμε σε αυτό, με την συμπεριφορά μας απέναντι στη φύση. Αυτή η Εγκύκλιος έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας και θα έχει αναμφίβολα μια παγκόσμια επίδραση στην συνείδηση των ανθρώπων.

Εκείνοι που θα διαβάζουν την Εγκύκλιο θα εντυπωσιαστούν από το βάθος και την επιμέλεια με την οποία το οικολογικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται και την σοβαρότητα που δείχνει προς τα έξω, μαζί με συγκεκριμένες εισηγήσεις και προτάσεις για το πώς πρέπει να δράσουν και να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της. Υπάρχει στις σελίδες της αρκετή τροφή για σκέψη για όλους: τον επιστήμονα, τον οικολόγο, τον κοινωνιολόγο και πάνω από όλα τους πιστούς της Εκκλησίας. Ο δικός μου σχολιασμός θα περιοριστεί στον πλούτο της θεολογικής σκέψης και πνευματικότητας της Εγκυκλίου. Ο χρόνος και ο χώρος δεν μου επιτρέπουν να κάνω μια πλήρη ανάλυση για τις αναφορές αυτών των θεμάτων.
Θα περιοριστώ στα ακόλουθα σημεία:
• Στην Θεολογική σημασία της οικολογίας,
• Στην Πνευματική διάσταση του οικολογικού προβλήματος,
• Και στην Οικουμενική σημασία της Εγκυκλίου.

1. Θεολογία και Οικολογία 

Τι σχέση έχει η οικολογία με τη θεολογία; Στα παραδοσιακά εγχειρίδια της Θεολογίας, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου χώρος για την οικολογία και το ίδιο ισχύει και για το Ακαδημαϊκό Πρόγραμμα Σπουδών των Θεολογικών Σχολών, Καθολικών, Ορθοδόξων και Προτεσταντικών. Η Εγκύκλιος αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο (κεφ. 2) για να δείξει τις βαθιές οικολογικές επιπτώσεις του χριστιανικού δόγματος της δημιουργίας. Επισημαίνει ότι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «η ανθρώπινη ζωή είναι θεμελιωμένη σε τρεις βασικές και στενά συνυφασμένες σχέσεις: με το Θεό, την γειτονική χώρα και με την ίδια τη γη» (§ 66). Η τρίτη αυτή σχέση, δηλαδή με τη γη, έχει πολύ συχνά αγνοηθεί από την χριστιανική Θεολογία σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο Αμερικανός ιστορικός Lynn White, σε ένα δημοφιλές άρθρο του στο περιοδικό Scientist (1967), θα κατηγορήσει την Χριστιανική Θεολογία για την αδιαφορία για την σύγχρονη οικολογική κρίση. Διότι είναι αλήθεια ότι στη Χριστιανική Θεολογία το ανθρώπινο ον ως κορωνίδα της υλικής δημιουργίας, επιτρέπει στους ανθρώπους να την αντιμετωπίσουν ως μέσο για την ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών τους. Το ανθρώπινο ον έχει λησμονήσει και έχει καταχραστεί την βιβλική εντολή προς το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι – «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς» (Γεν. 1,28) – η ανθρωπότητα ενθαρρύνεται να αξιοποιήσει το υλικό της δημιουργίας απεριόριστα με κανένα σεβασμό για την ακεραιότητά της και ακόμη και την ιερότητά της.

Αυτή η στάση για τη δημιουργία δεν οδηγεί μόνο σε κατάχρηση του βιβλικού δόγματος, αλλά την ίδια στιγμή έρχεται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της χριστιανικής πίστης. Μια από αυτές είναι η πίστη στην Ενανθρώπηση του Χριστού. Αναλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, ο Υιός του Θεού ανέλαβε την υλική δημιουργία, στο σύνολο της. Ο Χριστός ήρθε να σώσει ολόκληρη την κτίση μέσα από την ενσάρκωση, όχι μόνο την ανθρωπότητα! Γιατί σύμφωνα με τον Άγιο Παύλο (Προς Ρωμαίους, 8, 23) «πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν», περιμένει τη σωτηρία της μέσα από την ανθρωπότητα.

Η άλλη βασική αρχή της χριστιανικής πίστης που έχει σημαντικές οικολογικές επιπτώσεις σχετίζεται με την ίδια την καρδιά της Εκκλησίας, η οποία είναι η Θεία Ευχαριστία. Στην τέλεση της Ευχαριστίας, η Εκκλησία προσφέρει στον Θεό τον υλικό κόσμο, με την μορφή του Άρτου και του Οίνου. Σε αυτό το Μυστήριο, χώρος, χρόνος και ύλη αγιάζονται! Έχουν προσφερθεί στον Δημιουργό με ευγνωμοσύνη ως δώρα του σε εμάς! Η δημιουργία επίσημα δηλώνεται ως δώρο του Θεού, και τα ανθρώπινα όντα, ιδιοκτήτες της πράξεως της δημιουργίας ως ιερείς, που θα σηκώσουν την αγιότητα της θείας ζωής. Αυτό φέρνει στο νου τα λόγια προσευχής του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης με τα οποία ανοίγει η Εγκύκλιος: «Δόξα σοι Κύριε, δια της αδελφής μας, Μητέρας Γης». Όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και άλλοι Έλληνες Πατέρες, θέτουν, την διαπνοή της παρουσίας του Θεού στη δημιουργία μέσα από τις Θείες Ενέργειες Του! Ότι, δηλώνει η δόξα του Θεού, κατά τον ψαλμωδό, και ο άνθρωπος οδηγεί τον κοσμικό χορό της δοξολογίας στον Δημιουργό ως ιεράς της δημιουργίας. Με αυτόν τον τρόπο κατανόησης του τόπου και της αποστολής της ανθρωπότητας στη δημιουργία, είναι κοινή τόσο για την Ανατολή όσο και για την Δυτική χριστιανική παράδοση και έχει ιδιαίτερη σημασία για την καλλιέργεια ενός οικολογικού ήθους.

2. Η πνευματική διάσταση 

Όπως σαφέστερα προκύπτει από την Εγκύκλιο, η οικολογική κρίση είναι ουσιαστικά ένα πνευματικό πρόβλημα. Η σωστή σχέση μεταξύ της ανθρωπότητας και της γης ή το φυσικό περιβάλλον της έχει κομματιαστεί με την πτώση τόσο προς τα έξω, όσο και εσωτερικά σε εμάς, και αυτή η ρήξη είναι η αμαρτία. Η εκκλησία πρέπει τώρα να εισαγάγει στην διδασκαλία της την αμαρτία για το φυσικό περιβάλλον, την οικολογική αμαρτία. Η μετάνοια πρέπει να επεκταθεί για να καλύψει τις ζημιές που κάνουμε στην φύση, τόσο ως άτομα, όσο και ως κοινωνίες. Αυτό πρέπει να φέρει στην συνείδηση του κάθε Χριστιανός που ενδιαφέρεται για την σωτηρία του.

Η ρήξη της σωστής σχέσης ανάμεσα στην ανθρωπότητα και την φύση οφείλεται στην άνοδο του ατομισμού στον πολιτισμό μας. Η επιδίωξη της ατομικής ευτυχίας έχει γίνει ένα ιδανικό της εποχής μας. Η οικολογική αμαρτία οφείλεται στην ανθρώπινη απληστία που τυφλώνει τους άνδρες και τις γυναίκες μέχρι του σημείου να αγνοήσουν και να παραγκωνίσουν την βασική αλήθεια ότι η ευτυχία του ατόμου εξαρτάται από την σχέση της με τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα. Υπάρχει μια κοινωνική διάσταση στην οικολογία που φέρνει η Εγκύκλιος με σαφήνεια. Η οικολογική κρίση πηγαίνει χέρι-χέρι με την εξάπλωση της κοινωνικής αδικίας. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία το ένα χωρίς να ασχολούμαστε με το άλλο.

Η οικολογική αμαρτία είναι αμαρτία, όχι μόνο κατά του θεού, αλλά και εναντίον του πλησίον μας. Και είναι αμαρτία, όχι μόνο του άλλου, αλλά και του δικού μας χρόνου, αλλά και – και αυτό είναι σοβαρό- έναντι των μελλοντικών γενεών. Με την καταστροφή του πλανήτη μας, για να ικανοποιήσουμε την απληστία μας για την ευτυχία, θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενεές, έναν κόσμο που έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που θα έχει για την ζωή τους. Πρέπει να δράσουμε, ως εκ τούτου, με υπευθυνότητα απέναντι στα παιδιά μας και τις γενεές που θα έρθουν σε αυτή την ζωή.

Όλα αυτά μας καλούν για το τι μπορούμε να περιγράψουμε ως ένα οικολογικό ασκητισμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μεγάλες μορφές της χριστιανικής ασκητικής παράδοσης, είχαν ευαισθησία στα βάσανα όλων των πλασμάτων. Το ισοδύναμο του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, είναι άφθονο στην μοναστική παράδοση της Ανατολής. Υπάρχουν στοιχεία από την ζωή των αγίων της ερήμου που παρουσιάζουν την ασκητική, που κλαίουν και οδύρονται για τον πόνο και τον θάνατο του κάθε πλάσματος, και οδηγούν σε μια ειρηνική και φιλική συνύπαρξη, ακόμη και με τα θηρία. Αυτό δεν είναι ρομαντισμός. Πηγάζει από την καρδιά που αγαπά και την πεποίθηση ότι ανάμεσα στον φυσικό κόσμο και τον εαυτό μας, υπάρχει μια οργανική ενότητα, που αλληλοεξαρτάται και μας κάνει να μοιραζόμαστε μια κοινή μοίρα, ακριβώς όπως έχουμε με τον ίδιο τον Δημιουργό.

Ο ασκητισμός είναι μια δυσάρεστη ιδέα στην σημερινή κουλτούρα μας, η οποία μετρά την ευτυχία και την πρόοδο με την αύξηση του κεφαλαίου και της κατανάλωσης. Δεν θα ήταν ρεαλιστικό να αναμένουν οι κοινωνίες μας να υιοθετήσουν τον ασκητισμό με τον τρόπο του Αγίου Φραγκίσκου και των Πατέρων της Ερήμου της Ανατολής που έχουν βιώσει. Αλλά το πνεύμα και το ήθος του ασκητισμού μπορεί και πρέπει να υιοθετηθεί, αν ο πλανήτης μας πρέπει να επιβιώσει. Αυτοσυγκράτηση στην κατανάλωση των φυσικών πόρων είναι μια ρεαλιστική στάση και πρέπει να βρεθούν τρόποι για να τεθεί ένα όριο στην τεράστια σπατάλη των φυσικών υλικών. Η τεχνολογία και η Επιστήμη πρέπει να αφιερώσει τις προσπάθειες τους για ένα τέτοιο έργο. Υπάρχει μια μεγάλη έμπνευση και βοήθεια που μπορούν να αντλήσουν από την ίδια την Εγκύκλιο, από αυτήν την άποψη.
Τέλος η πνευματικότητα πρέπει να δημιουργήσει ένα οικολογικό ήθος μέσω της προσευχής. Η Εγκύκλιος προσφέρει μερικά όμορφα παραδείγματα για το πώς πρέπει να προσευχόμαστε για την προστασία της δημιουργίας του θεού. Από τις προσευχές που παρατίθενται στο τέλος της Εγκυκλίου, παραθέτω το ακόλουθο απόσπασμα: 

Ο Θεός να φέρει θεραπεία στην ζωή μας, 
Ότι μπορεί να προστατέψει τον κόσμο και όχι να τον καταστρέψει, 
ότι μπορούμε να σπείρουμε την ομορφιά, 
όχι την ρύπανση και την καταστροφή. 
Αγγίζει τις καρδιές, των ατόμων που αναζητούν το κέρδος, σε βάρος των φτωχών της γης. 
Μάθετε να ανακαλύπτετε την αξία του κάθε πράγματος, 
Να γεμίσετε δέος και περισυλλογή, 
να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε βαθιά ενωμένοι με κάθε πλάσμα 
όπως το ταξίδι μας προς την κατεύθυνση του απείρου φωτός. 

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποφάσισε, ήδη το 1989, να αφιερώσει την 1ην Σεπτεμβρίου κάθε έτους για την προσευχή για το περιβάλλον. Η ημερομηνία αυτή σύμφωνα με το λειτουργικό ημερολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μας πηγαίνει πίσω στα βυζαντινά χρόνια, στην πρώτη ημέρα του εκκλησιαστικού έτους. Η λειτουργική αναφορά της ημέρας περιλαμβάνει προσευχές για την δημιουργία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ανέθεσε σε σύγχρονο υμνογράφο από το Άγιο Όρος, να συνθέσει ορισμένους ύμνους για εκείνη τη ημέρα. Η 1η Σεπτεμβρίου κάθε έτους είναι αφιερωμένη από τότε για τους Ορθοδόξους για το περιβάλλον. Μήπως αυτή δεν είναι μια ημερομηνία για μια τέτοια προσευχή για όλους τους Χριστιανούς; Αυτό θα σηματοδοτήσει ένα περαιτέρω βήμα για την εγγύτητα μεταξύ τους. Αυτό με φέρνει στο τελευταίο μου σχόλιο σχετικά με την Παπική Εγκύκλιο, δηλαδή την οικουμενική σημασία της.

3. Η Οικουμενική σημασία της Εγκυκλίου 

Υπάρχουν κατά τη γνώμη μου τρεις διαστάσεις για τον οικουμενισμό. Ο οικουμενισμός, που μπορούμε πρώτα να αποκαλέσουμε οικουμενισμό στον χρόνο, μια έκφραση που πολύ συχνά χρησιμοποιεί ένα από τους μεγαλύτερους ορθόδοξους θεολόγους του περασμένου αιώνα, ο αείμνηστος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ. Με το όρο αυτό εννοούμε την προσπάθεια των διηρημένων Χριστιανών να ενωθούν στην βάση των κοινών τους σημείων, της παράδοσης, της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας. Αυτό είναι το αντικείμενο των θεολογικών διαλόγων που λαμβάνουν χώρα στην Οικουμενική Κίνηση της εποχής μας και φαίνεται να είναι η κυρίαρχη μορφή του οικουμενισμού. Την ίδια στιγμή, ένας οικουμενισμός στο χώρο ασκείται επίσης μέσω διάφορων Διεθνών Οργανισμών, όπως το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών και παρόμοιων οικουμενικών φορέων, όπου συγκεντρώνονται οι διηρημένοι Χριστιανοί, έτσι ώστε τα διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια στα οποία ζουν, να λαμβάνονται υπόψη κατά την αναζήτηση της ενότητας. Αυτό έφερε κοντά Χριστιανούς από την Ασία, την Αμερική, την Ευρώπη, την Λατινική Αμερική κ.λ.π., που είναι μια έκφραση της καθολικότητας της Χριστιανικής Εκκλησίας. Σε αυτές τις δύο διαστάσεις που έχουν κυριαρχήσει στην οικουμενική σκηνή τα τελευταία εκατό χρόνια θα πρέπει να προσθέσουμε, νομίζω, μια τρίτη, η οποία συνήθως παραμελείται, δηλαδή αυτό που θα αποκαλούσα υπαρξιακό οικουμενισμό. Με τον όρο αυτό εννοώ την προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε μαζί τα πιο βαθιά υπαρξιακά προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα στο σύνολο της – όχι μόνο σε συγκεκριμένα μέρη ή κατηγορίες ανθρώπων. Η οικολογία είναι χωρίς αμφιβολία η πιο προφανής υποψήφια στην προκειμένη περίπτωση. Πιστεύω ότι η σημασία της Παπικής Εγκυκλίου «Laudato Si» δεν περιορίζεται στο θέμα της οικολογίας. Βλέπω σε αυτήν μια σημαντική οικουμενική διάσταση που φέρει τους διηρημένους Χριστιανούς σε ένα κοινό έργο που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Ζούμε σε μια εποχή όπου τα θεμελιώδη υπαρξιακά προβλήματα κατακλύζουν τις παραδοσιακές διαιρέσεις και σχέσεις μας, που φτάσουν στο σημείο της εξαφάνισης. Κοιτάξτε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή: σκοτώνουν τους χριστιανούς, ανεξάρτητα σε ποια Εκκλησία ή Ομολογία και εάν ανήκουν. Η Χριστιανική ενότητα σε αυτές τις περιπτώσεις εκ των πραγμάτων αναδύεται από τις διώξεις και το μαρτύριο του αίματος, που είναι ένας οικουμενισμός του μαρτυρίου. 

Η απειλή που τίθεται σε εμάς από την οικολογική κρίση, παρακάμπτει και αυτή ή υπερβαίνει τις παραδοσιακές διαιρέσεις μας. Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο κοινός μας οίκος, πλανήτης στον οποίο ζούμε, περιγράφεται στην Εγκύκλιο με ένα τρόπο που είναι κοινός για όλους μας, ανεξάρτητα από την εκκλησιαστική ή θρησκευτική ταυτότητα μας. Εξίσου κοινή πρέπει να είναι και η προσπάθεια μας να αποτρέψει τις καταστροφικές συνέπειες της παρούσας κατάστασης.

Η Εγκύκλιος του Πάπα Φραγκίσκου, είναι κάλεσμα για ενότητα-ενότητα στην προσευχή για το περιβάλλον, με το ίδιο Ευαγγέλιο της δημιουργίας, στην αλλαγή της καρδιά μας και τον τρόπο ζωή μας, να σέβονται και να αγαπούν τους πάντες και τα πάντα που μας δόθηκαν από το θεό. Είμαστε ευγνώμονες γι' αυτό.

Βατικανό, 18.6.2015 
[Πηγή της μετάφρασης κ. Λότσιου: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ]

12.6.15

Απλοϊκές αυτοφυείς ομορφιές δίπλα μας

Φωτοαποτύπωσε ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 










9.6.15

THEOLOGY, ECOLOGY AND THE ARTS. Reconciling Sacredness and Beauty

John Chryssavgis [at Halki Summit II]


When medieval scholars maintained in their “tale of two truths” that science was called to observe the “Book of Nature” while religion was reflected in the “Book of Scripture,” they were struggling with a longstanding debate regarding the inconsistency between science and religion as well as the incongruence between creation and church. In his book Being as Communion, Metropolitan John [Zizioulas] of Pergamon, arguably the foremost Orthodox theologian today, compares these two different approaches, and asserts that:
Science and theology for a long time seemed to be in search of different sorts of truth, as if there were not one truth . . . This resulted in making truth subject to a dichotomy between the transcendent and the immanent.

Indeed, since at least the time of the Enlightenment, white Europeans have grounded their comprehension – and their appreciation – of nature either on the “traditional” principles of religion and spirituality or else on the “liberal” promises of science and technology. The former seemingly looked backward – or upward – toward some divine or otherworldly prospect; the latter apparently looked forward – or downward – toward a worldly or human perspective, one based solely on reason and the tangible. One gravitated toward an apocalyptic surrender to or escapism from creation; the other inclined toward the pursuit of pleasure, power and profit. For centuries, this relationship between religion and science was tentative and tense. Both spoke with unrestrained and dogmatic authority; both enjoyed unconditional prestige and authority. It is still taking a long time for science and religion to forge a complementary relationship. Even today, when the science of climate change and the religious view of creation care command critical cooperation, the association is fraught with suspicion that religion and science might be using or misusing each other.

One of the primary and visionary goals of the ecological initiatives of the Ecumenical Patriarchate has been precisely the reconciliation of these two ways, which have long been separated and estranged. The individualistic and mechanistic approach to nature in the Middle Ages and Enlightenment invariably resulted in an arrogant dichotomy between religion and science by the church. For its part, if not due to its own conceit, science relegated religion to the sphere of mysticism and mythology. Both competed for the market of human happiness – one in the bliss of heaven, the other in the domination of earth.

Nevertheless, how can there be a double order or a double vision of creation? How can this world possibly be disconnected from the spiritual world without both sooner or later suffering, without both ultimately being desacralized? If they are to be true to themselves, both science and religion must accept that every revelation of reality – whether religious or scientific – can only make sense if the world is respected in its mysterious, holistic integrity. Religion and science alike must disabuse themselves of their exclusive, esoteric parlance, which render it difficult, if not impossible, to develop an ecological grammar or vocabulary that would involve all religions and all disciplines.

The living universe proposes and invites us to such an alternative, enlarged view of life, a more organic view of the world – not unlike that exposed with a wide-angle lens. It prevents us from – in fact, it prohibits – a narrow, self-indulgent, self-serving way. Instead, the world manifests itself as a celebration of the essential interconnection and interdependence of all things – what Maximus the Confessor (580-662) in the seventh century called a “cosmic liturgy.” What people conveniently overlook about the genesis story is that the sixth day of creation was not dedicated exclusively to Adam (Genesis 1.26), but shared with “living creatures of every kind; cattle and creeping things; and wild animals of every kind.” (Genesis 1.24) 
There is more that unites than separates us, not only as human beings but also within the entire universe. This is a lesson we have learned only reluctantly in recent decades. Nevertheless, this alternative vision and worldview, this other way of being and living, should be more than just a political conviction or fashionable statement. It should become, as Metropolitan John has elsewhere said, “not an ethic, but an ethos; not a program, but an attitude; not a legislation, but a culture.” 

And here, let me humbly submit, is where the arts come into play; here is where the word of literature and poetry, the world of photography and food, can inform both religion and science. For, beyond the estrangement between religion and science, we sometimes witness another paralyzing divorce: between religion and art. Religion and art should never neglect – still less should they betray – their innate and integral relationship. Any disregard for their eternal interdependence and mutual interconnection can prove detrimental to both, while also rendering each of them permanently disabled and sterile. On the one hand, then, the arts cannot be reduced to a temporal or material preoccupation, incapable of transforming the ordinary to the extraordinary; on the other hand, religion should never misplace its melody, grace and spice, becoming incompetent to influence or inspire. The arts can be a bridge, whose goal is to transform nature into culture, to elevate the ephemeral to the eternal. Is not our aspiration to embrace and love matter, to lift up and refer creation – whether through the word of the writer, the paint of the artist, the note of the musician, the flicker of the photographer, or the ingredients of the chef – in an act of transformation and fulfillment, much like an Orthodox priest does in liturgy when bread and wine (and not simply grains and grapes) are offered in thanksgiving to the lord and creator of all life?

Neither religion nor the arts should – in fact, neither religion nor the arts can – silence one other. Theology needs more poetry; and the arts need more spirit. Because both express and both profess the deep-seeded nostalgia and at the same time yearning for “whatever is true and honorable, whatever is just and pure, whatever is beautiful and grace-filled.” (Philippians 4.8) Both are fellow ministers and passionate servants of the divine Word, “the alpha and the omega, who is and who was and who is to come.” (Revelation 1.8) Both “peer through a mirror dimly . . . in order to discern face to face.” (1 Corinthians 13.12) Both oscillate between the intimate and the distant, the immanent and the transcendent – what in theological jargon we would call the incarnational and the eschatological.

Who has not sensed a meeting of the worldly and the divine in Handel’s “Messiah” in the eighteenth century, van Gogh’s “Starry Night” in the nineteenth century, and Ansel Adams’ photographs of Yosemite in the twentieth century? Or what of the Sistine Chapel with the sublime in “The Creation of Adam” and the grotesque in “The Last Judgment”? Which of course also raises the question of how the arts depict the loss of connection between heavenly and earthly. And closer to “home,” albeit further back in time, recall the envoys of Prince Vladimir of Kiev (958-1015), standing beneath the dome of Haghia Sophia in ninth-century Constantinople and exclaiming: “We knew not whether we were in heaven or on earth!”

No wonder, then, that the oldest surviving Christian liturgy prays: “Every material and spiritual creature proclaims the magnificence of God.” And in the fourth century, Basil of Caesarea (330-379) believed that even the slightest detail of creation bore the mark of the Creator:
Look at a stone, and notice that even a stone carries some mark of the Creator. It is the same with an ant, a bee, a mosquito. The wisdom of the Creator is revealed in the smallest creatures. It is God who has spread out the heavens and stretched out the immensity of the seas. It is God who has also made the tiny hollow shaft of the bee’s sting.

The same truth – discovered by science and discerned in theology – is also expressed outside of the theological world by the controversial twentieth-century Greek author Nikos Kazantzakis (1883-1957), whose work was regrettably misunderstood and maligned, even banned by the Vatican and condemned by the Church of Greece – I am only grateful that my own church, the Ecumenical Patriarchate, did not act likewise. Kazantzakis retains a powerful spiritual worldview of the divine seed in the world, whereby nature is the only premise and promise for either salvation or destruction; it is not a finished product, but a moving ground, a process of continuous self-transcendence and transformation:
Everything is an egg, and within it lies the seed of God, restlessly and sleeplessly active . . . With the light of my mind and the fire of my heart, I beset God’s watch – searching, testing, knocking to open the door in the stronghold of matter, and to create in that stronghold of matter, the door of God’s heroic exodus . . . For we are not simply freeing God in struggling with and ordering the visible world around us; we are actually fashioning God. Open your eyes, God is crying; I want to see! Be alert; I want to hear! . . . For to save something [whether a rock or a seed] is to liberate God within it . . . Every person has a particular circle of things – of trees, of animals, of people, of ideas – and the aim is to save that circle. No one else can do that. And if one doesn’t save, one cannot be saved . . . The seeds are calling out from inside the earth; God is calling out from inside the seeds. Set God free. A field awaits liberation from you, and a machine awaits its soul from you. And you can no longer be saved, if you don’t save them . . . The value of this transient world is immense and immeasurable: for it is on this world that God depends in order to reach us; it is in this world that God is nurtured and increased . . . Matter is the bride of my God: together they wrestle, together they laugh and together they mourn, crying through the nuptial chamber of the creation.

Art can nurture the seed so that it is revealed in all its glory. Consider that egg yolk becomes part of the icons in the Orthodox Church or that the human body assumes the form of a tree in the quasi-sacramental “Take me to the Water,” one of Alvin Ailey’s (1931-1989) dances in his famous “Revelations.” This inviolable and venerable identification of the “beautiful” and the “sacred” is the quintessence of the first and last books of the Judeo-Christian Scriptures: the very meaning of the words and the very core of Genesis and Revelation. “Then I saw a new heaven and a new earth . . . And I saw the holy city, new Jerusalem, coming down out of heaven from God, prepared as a bride, adorned . . . And he who sat upon the throne said, ‘Behold, I make all things new.’ And in the Spirit he carried me away to a great, high mountain, and showed me the holy city . . . having the glory of God, its radiance like a most rare jewel, like jasper, clear as crystal . . . The foundations of the wall of the city were adorned with every precious stone: sapphire, agate, emerald, onyx . . . amethyst. And each of the twelve gates was made of a single pearl and the city street made of pure gold, transparent as glass . . . And in that city . . . the glory of God was its light, and its lamp was the Lamb. By its light shall all nations walk.” (Revelation 21.1-2,5, 10-11, 19-21, and 23-24)

Perhaps this is why we speak of “angelic” or “divine” beauty! Perhaps this is why the Greek word for beauty (κάλλος, kallos) implies a “calling” or “attraction.” Over the next two days, we look forward to being engaged by you as artists and activists. We anticipate the lessons you can offer about our vocation to hold and mold God’s gift of creation in a respectful and – why not? – prayerful way, with careful and compassionate eyes and ears and hands and tastes and scents; to help us discern how and when even the grotesque and absurd can probe the connection between the divine and creation. We are grateful in advance for your presence and guidance, for this liberation and revelation – this unveiling and unleashing – of the beauty of God in every corner of the world, to the last crystal of ice and the last speck of dust.

Η εναρκτήρια Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Halki Summit II περί Περιβάλλοντος και Τέχνης (αγγλιστί)

OPENING ADDRESS
By His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew At Halki Summit II
(June 8, 2015)



Most reverend hierarchs,
Eminent and erudite guests,
Dearest and distinguished participants,

The Letter to the Hebrews enjoins: “Let us consider how to inspire one another to love and good works.” (Heb. 10.24) 

This is precisely how we welcome all of you to the second Halki Summit, organized under the auspices of the Ecumenical Patriarchate in close association and cooperation with Southern New Hampshire University. We have assembled on an island of natural beauty, in a monastery with abundant history, to listen to speakers of acclaimed reputation, in a spirit of sincere partnership, among participants of profound commitment. Thank you for accepting our invitation to join us in this intimate conversation, where we believe that – in an open exchange of learning and sharing – we may truly “consider how to inspire one another to love and good works.”

Dear friends, today is World Oceans Day, when we remember to protect and preserve one of the most fundamental and precious gifts of our Creator. In our statement on this occasion, we noted that: “The way we defile the oceans is plainly reflected in the way we exploit their resources, which in turn is directly related to the way we treat our fellow human beings, particularly the more marginalized and less fortunate of our brothers and sisters.”

As you know, the Ecumenical Patriarchate has long assumed a daring and pioneering leadership in advocating the protection of the natural environment and the earth’s resources as God’s wonderful and diverse creation. We commenced our initiatives over three decades ago when climate change was neither a political challenge nor even an ideological convention. We were simply convinced of our moral responsibility and spiritual vocation to protect and preserve this unique and sacred gift of our planet and universe. Indeed, convinced that we could not do this alone, we have collaborated with political authorities and religious institutions, with scientific disciplines and journalistic circles, and such leaders as Popes John Paul II, Benedict XVI and now our brother Francis; as well as such groundbreakers as Jane Goodall, Al Gore, James Hansen and now President Hollande along the journey to the United Nations Climate Change Conference (COP 21) scheduled to be held in Paris next December.

Through the years, we initiated a series of events and launched a sequence of statements – from occasional conferences to regular seminars, as well as from international, interfaith and inter-disciplinary symposia to annual, official appeals to all faithful believers and people of good will originally through the Orthodox world and subsequently across Christian denominations and religious communities throughout the world. Our efforts have now focused – beyond spreading the message of ecological awareness and cosmic compassion – on deepening our roots and casting our nets lower in order to penetrate more layers and levels of society. For, if we are honest with ourselves, we must admit that far too little has been achieved in terms of people reviewing and reforming their ways, repenting for their destructive impact on the planet and transforming their lifestyle to tread more lightly on God’s creation. 

This is why we have invited you to this summit. As artists and intellectuals, you are the ones that can refashion and reshape the way that people think of and perceive our world. As thinkers and educators, you are the ones that can provide fundamental principles and guidelines for an alternative worldview and a different culture. As authors and poets, you are the ones who can present a radical and even revolutionary, an uncommon and even unconventional way of living and behaving. For the truth is that we need to change the way we consider the world if we are ever to change the way we treat the world. And unfortunately, most of us have not yet accepted to live with less – both for others to have what is essential to survive as well as for our planet to be sustained.

To adopt and adapt some of the titles of our eminent speakers, we need what Professor Eagleton might call “the ideology of the aesthetic” in order to “discern the spirit,” as Professor Gorringe would say. We need to discover what Ms. Tempest Williams calls the “unspoken hunger” if we are ever to understand the connection between what Dr. Patel describes as the “stuffed” and the “starved.” Then we shall appreciate how “the vanishing glaciers” photographed by Mr. Balog can give rise to “a new vision” of the world.

In the late 3rd- early 4th century, St. Anthony of Egypt described nature as a book that teaches us about the beauty of God’s creation: “My book is the nature of creation; there, I read the works of God.” This is how Orthodox theology and spirituality perceive the natural environment. There is, as St. Maximus the Confessor would claim in the 7th century, a liturgical or sacramental dimension to creation. For St. Maximus: “Creation is a sacred book, whose letters and syllables are the universal aspects of creation.”

In order, however, to reach this point of maturity and dignity toward the creation, we must take the time to hear its voice. And in order to do this, we must first be silent. This is why we have chosen the island of Heybeliada (Halki) for our summit. Traffic is the most pronounced presence in Istanbul; it is the most conspicuous absence on this island.

So if we are silent, we will be receptive to learning to appreciate how “the heavens declare the glory of God, and the firmament proclaims the creation of His hands” (Psalm 19.1). In nature, every plant, every animal, and indeed every microorganism tells a unique story, unfolds a sacred mystery, and relates an exceptional harmony and balance. The same dialogue is also detected in the galaxies, where the countless stars reveal the same mystical beauty and mathematical inter-connectedness. We should clarify, however, that we do not need this perspective in order to believe in God or even to prove His existence. We need it quite simply to breathe; we need it for us merely to be. So when will we begin to learn and teach the alphabet of this divine language, which is mysteriously concealed in nature?

When people enter an Orthodox church, the first thing that they behold is a world of icons and images, a splendor of art and architecture. We feel quite comfortable with art; we are very much at home with color and music. Therefore, we believe that you, prominent speakers and precious participants, can assist the world to discern and relearn this vocabulary of art through poetry and literature, through film and sculpture, and through the culture and cuisine of food. We know this because we look to you as images of divine creativity and godly compassion, as reflections of divine imagination and holy innovation. How unfortunate that theology seldom includes poetry or that politics is often void of art. Our plea and prayer for the world is that people may learn to see with the eyes of the photographer, to hear with the ears of the composer, to touch with the hands of the sculptor, to taste with the palate of the hungry child, and to smell the way a bee is attracted to the flower.

We hope that you will all have the opportunity to see – and to teach us also to see – with new eyes during your stay here and your deliberations at the summit. Once again, we thank you for finding the time in your busy schedules to be here with us. May God bless you and enrich you in your work so that you may continue to inspire and inform, to educate and shape, to re-imagine and re-express “a new heaven and a new earth.”

Ξεκίνησε η Halki Summit II για το Περιβάλλον "Θεολογία, Οικολογία και ο Λόγος"


Δεύτερη συνάντηση κορυφής της Χάλκης για το περιβάλλον με θέμα "ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ", η οποία τελεί υπό την αιγίδα της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου από τις 8 έως τις 10 Ιουνίου. 

Στην έναρξη του Halki Summit ΙΙ παρευρέθησαν Αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου καθώς και Αρχιερείς από την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, ο Aρχιραββίνος της Τουρκίας Ισάκ Χαλέβα, ο Εξοχ. Πρόξενος της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη, πρέσβης κ. Ευάγγελος Σέκερης, Άρχοντες Οφφικίαλοι της Μ.τ.Χ. Εκκλησίας, κληρικοί της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, και πλήθος συνέδρων από όλο τον κόσμο.

The Halki Summit is a gathering of activists, scientists, journalists, business leaders, theologians, and academics engaging and working across intellectual boundaries to bring the global environmental discussion to a new and richer place. At the heart of that discussion is the belief that no effort can be successful without a fundamental change in values as manifested in ethics, spirituality, and religion. This year's conference will be on "Theology, Ecology and the Word".




































































































Τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, 7ης Ἰουνίου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Ἱερολ. Διακόνου τῆς Σειρᾶς κ. Γρηγορίου, διεπεραιώθη εἰς Χάλκην καί ἀνῆλθεν εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ἁγίας Τριάδος, ἔνθα τήν ἑπομένην, Δευτέραν, 8ην ἰδίου, δι᾽ ὁμιλίας εἰς τήν ἀγγλικήν γλῶσσαν ἐκήρυξε τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τοῦ ἐν αὐτῇ ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν συνεργασίᾳ μετά τοῦ Southern New Hampshire University, διοργανουμένου Οἰκολογικοῦ Συνεδρίου, μέ θέμα: «Θεολογία, Οἰκολογία καί ὁ Λόγος. Μία συζήτησις σχετικῶς πρός τό περιβάλλον, τήν λογοτεχνίαν καί τάς τέχνας».

Κατ᾿ αὐτήν παρέστησαν πλεῖστοι ἅγ. Ἀρχιερεῖς ἐκ τῆς Σεβ. Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, ὁ Ἀρχιρραββῖνος Σοφολ. κ. Ishak Haleva, ὁ Ἐντιμ. κ. Εὐάγγελος Σέκερης, Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, ὡς καί μέλη τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ κόσμου.

Πρό τῆς ἐνάρξεως ἐδόθη δεξίωσις καθ᾿ ἥν οἱ συμμετέχοντες τοῦ Συνεδρίου ἔσχον τήν εὐκαιρίαν τῆς μεταξύ των ἀλληλογνωριμίας καί ἐπικοινωνίας.

Οι συνεπέστεροι Αναγνώστες μας

Related Posts with Thumbnails