© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Άγραφα (6) Αμερική (25) Αφιερώματα (6) Γιώργος Καρρής (10) Γρεβενά (1) Έδεσσα (1) Ειδήσεις για το Περιβάλλον (28) Εκδόσεις (23) Εκπαίδευση (2) Ελαιο-σώματα (13) Επικαιρότητα (28) Ζάκυνθος και Περιβάλλον (233) Ζωές εφήμερες (μικρά videos π. Π. Κ.) (10) Θρησκεία και Περιβάλλον (335) Κείμενα π. Παναγιώτη Καποδίστρια (41) Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (23) Κερκίνη (1) Κορινθία (1) Κρίσεις για τα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" (7) Λίμνη Πλαστήρα (6) Λογοτεχνία (2) ΜάνηNatura (1) Μοναχισμός και Περιβάλλον (9) Μουσεία Φύσης (16) Μουσική (2) Οικολογικά Συνέδρια (51) Οικολογικές δράσεις Βατικανού (5) Πρωτοβουλίες Οικουμενικού Πατριάρχη (255) Πυρκαγιές 2007 (13) Πυρκαγιές 2009 (6) Πυρκαγιές 2017 (10) Πυρκαγιές 2018 (9) Πυρκαγιές 2019 (1) Σεισμοί (2) Στίγματα (62) Στροφάδια (20) Ταινίες οικολογικές (14) ΤΕΙ Ζακύνθου (10) Το Η΄ Οικολογικό Συμπόσιο στον Μισισιπή (22) Υμνολογία Οικολογική (3) Φύση Ιορδανίας (6) Φύση Κιέβου (4) ΦωτοNatura (209) Ώρα της Γης (9) AfricaNatura (23) Covid-19 (7) Editorial (1) Greener Attica 2018 (9) Halki Summit 2012 (6) Halki Summit 2015 (5) Halki Summit 2019 (5) Halki Summit 2021 (1) Halki Summit 2022 (1) Holy Land Άγιοι Τόποι (1)

27.6.16

Το Μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας για την οικολογική κρίση


[.........]

8) Ἡ σημερινή οἰκολογική κρίση εἶναι προφανές ὅτι ὀφείλεται σέ πνευματικά καί ἠθικά αἴτια. Οἱ ρίζες της συνδέονται μέ τήν πλεονεξία, τήν ἀπληστία καί τόν ἐγωισμό, πού ὁδηγοῦν στήν ἀλόγιστη χρήση τῶν φυσικῶν πόρων, τήν ἐπιβάρυνση τῆς ἀτμόσφαιρας μέ ζημιογόνους ρύπους καί τήν κλιματική ἀλλαγή. Ἡ χριστιανική ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ἀπαιτεῖ μετάνοια γιά τίς καταχρήσεις, ἐγκράτεια καί ἀσκητικό ἦθος, πού ἀποτελοῦν ἀντίδοτο στήν ὑπερκατανάλωση, συγχρόνως δέ, καλλιέργεια στόν ἄνθρωπο τῆς συνειδήσεως ὅτι εἶναι «οἰκονόμος», καί ὄχι κάτοχος τῆς δημιουργίας. Δέν παύει νά τονίζει ὅτι καί οἱ μελλοντικές γενεές ἔχουν δικαίωμα πάνω στά φυσικά ἀγαθά, πού μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Δημιουργός. Γιά αὐτό τό λόγο καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία συμμετέχει ἐνεργῶς στίς διάφορες διεθνεῖς οἰκολογικές προσπάθειες. Ὅρισε δέ τήν 1η  Σεπτεμβρίου ὡς ἡμέρα προσευχῆς γιά τήν προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.

[.........]

Η Εγκύκλιος της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί Οικολογίας


[.........]

13. Εἰς μίαν παγκόσμιον κοινωνίαν, προσανατολισμένην εἰς τό «ἔχειν» καί τόν ἀτομοκεντρισμόν, ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία προβάλλει τήν ἀλήθειαν τῆς ἐν Χριστῷ καί τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, τήν ἐλευθέρως σαρκουμένην εἰς τήν καθημερινήν ζωήν ἑκάστου ἀνθρώπου διά τῶν ἔργων αὐτοῦ «ἕως ἑσπέρας» (Ψαλμ. ργ’, 23), διά τῶν ὁποίων οὗτος καθίσταται συνεργός τοῦ αἰωνίου Πατρός – «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί» (Α’ Κορ. γ‘, 9) – καί τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ, «ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰωάν. ε´, 17). Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἁγιάζει διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τά ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ συνεργοῦντος τῷ Θεῷ ἀνθρώπου, ἀναδεικνύοντας τήν ἐν αὐτοῖς κατάφασιν τῆς ζωῆς καί τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας. Ἐντός αὐτοῦ τοῦ πλαισίου τοποθετεῖται καί ἡ χριστιανική ἄσκησις, διαφέρουσα ριζικῶς ἀπό κάθε δυϊστικόν ἀσκητισμόν, ὁ ὁποῖος ἀποκόπτει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν ζωήν καί ἀπό τόν συνάνθρωπον. Ἡ χριστιανική ἄσκησις καί ἡ ἐγκράτεια, αἱ ὁποῖαι συνδέουν τόν ἄνθρωπον μέ τήν μυστηριακήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀφοροῦν μόνον εἰς τόν μοναχικόν βίον, ἀλλά εἶναι χαρακτηριστικόν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις αὐτῆς, ἁπτή μαρτυρία τῆς παρουσίας τοῦ ἐσχατολογικοῦ πνεύματος εἰς τήν εὐλογημένην βιοτήν τῶν πιστῶν.
14. Αἱ ρίζαι τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως εἶναι πνευματικαί καί ἠθικαί, ἐνδιάθετοι εἰς τήν καρδίαν ἑκάστου ἀνθρώπου. Αὐτή ἡ κρίσις ἐπιδεινοῦται κατά τούς τελευταίους αἰῶνας ἐξ αἰτίας τῶν ποικίλων διχασμῶν προκαλουμένων ἀπό ἀνθρώπινα πάθη, ὅπως ἡ πλεονεξία, ἡ ἀπληστία, ὁ ἐγωισμός, ἡ ἁρπακτική διάθεσις καί ἀπό τάς ἐπιπτώσεις αὐτῶν ἐπί τοῦ πλανήτου, ὡς ἡ κλιματική ἀλλαγή, ἡ ὁποία πλέον ἀπειλεῖ εἰς μεγάλον βαθμόν τό φυσικόν περιβάλλον, τόν κοινόν ἡμῶν «οἶκον». Ἡ ρῆξις τῆς σχέσεως ἀνθρώπου καί κτίσεως εἶναι διαστρέβλωσις τῆς αὐθεντικῆς χρήσεως τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ οἰκολογικοῦ προβλήματος ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς χριστιανικῆς παραδόσεως ἀπαιτεῖ ὄχι μόνον μετάνοιαν διά τήν ἁμαρτίαν τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν φυσικῶν πόρων τοῦ πλανήτου, ἤτοι ριζικήν ἀλλαγήν νοοτροπίας καί συμπεριφορᾶς, ἀλλά καί ἀσκητισμόν, ὡς ἀντίδοτον εἰς τόν καταναλωτισμόν, εἰς τήν θεοποίησιν τῶν ἀναγκῶν καί εἰς τήν κτητικήν στάσιν. Προϋποθέτει ἐπίσης καί τήν μεγίστην εὐθύνην ἡμῶν νά παραδώσωμεν εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς βιώσιμον φυσικόν περιβάλλον καί τήν χρῆσιν αὐτοῦ κατά θείαν βούλησιν καί εὐλογίαν. Εἰς τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καταφάσκεται ἡ δημιουργία καί ὁ ἄνθρωπος ἐνδυναμώνεται διά νά λειτουργῇ ὡς οἰκονόμος, φύλαξ καί «ἱερεύς» αὐτῆς, προσάγων ταύτην δοξολογικῶς τῷ Δημιουργῷ – «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν, Σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα» – καί καλλιεργῶν εὐχαριστιακήν σχέσιν μέ τήν κτίσιν. Ἡ ὀρθόδοξος αὐτή εὐαγγελική καί πατερική προσέγγισις στρέφει ἐπίσης τήν προσοχήν μας εἰς τάς κοινωνικάς διαστάσεις καί τάς τραγικάς ἐπιπτώσεις τῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.

[.........]

6.6.16

Message by Ecumenical Patriarch Bartholomew for World Oceans Day


Hurt not the earth, neither the seas nor the trees. (Rev. 7.3)

June 8, 2016

World Oceans Day celebrates one of the most precious gifts of our Creator, a gift that we are called to preserve and conserve.

Over the past two decades, the Ecumenical Patriarchate has highlighted the deteriorating condition of the world’s oceans. Now, more than ever, it is crucial to respect and protect this invaluable and inalienable resource of our planet, which is a unique source of nurture and biodiversity.

As industrial development becomes the norm of global behavior, so too our dependency on fossil fuels drives society’s indifference toward creation care. This fosters ever rising levels of greenhouse gases into the atmosphere, which in turn irreversibly pollute the earth’s atmosphere, creating the conditions that allow for climate change and disruption. Furthermore, about one-third of carbon emissions dissolve into the ocean causing rising levels of acidification. This acidification is killing coral reefs, dissolving the shells of clams, oysters and other shellfish, while also destroying the bottom of the ocean food chain.

Many of us unfortunately cannot comprehend these consequences of climate change due to our complacent and perhaps even complicit circumstances. However, the more vulnerable among us – who depend on the oceans for food and sustenance – understand this dire situation as they witness changing conditions in the ocean and rising sea levels from melting polar icefields.

Still, we are all called to remember that what we put into our waters can be equally as harmful as what we take out of the oceans. The way that we pollute our oceans – whether intentionally through non-biodegradable waste or inadvertently through relentless use of fossil fuels – is as destructive as overfishing and harvesting.

In addition to this, basic human rights are at risk when we fail to protect the oceans. We have often tried to draw connections between our attitudes and our actions. The way we defile the oceans is reflected in the way we exploit its resources, which is directly related to the way we treat our fellow human beings, particularly the marginalized and less fortunate of our brothers and sisters.

Therefore, if we have created the dire conditions that we now face, we are equally accountable for and capable of remedying the health of our environment. Each of us must learn to appreciate the way in which our individual and collective lifestyles – our choices and priorities – impact the environment.

Finally, we call upon global leaders, as they apply the 2015 Paris Agreement and seek new ways to reduce carbon emissions, to consider proposals that preserve the planet’s oceans and protect the world’s people. Rather than merely embracing profit-driven models of development, it is time for right changes that sustain the integrity and beauty of the world’s oceans and all God’s creation.

4.6.16

Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος για την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος (5.6.2016)


Κάθε χρόνο τούτη την ημέρα, που έχει αφιερωθεί στο φυσικό περιβάλλον και το οικολογικό πρόβλημα, φορείς κάθε είδους, πολιτικοί, εκκλησιαστικοί, οικολογικοί και άλλοι, εκδίδουν μηνύματα, διοργανώνουν εκδηλώσεις, ανακοινώνουν αποφάσεις προκειμένου να διατηρήσουν στην επικαιρότητα το τεράστιο πρόβλημα που απαιτεί την άμεση λύση του. Το πρόβλημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος και των απελπιστικών, όπως είναι απολύτως ορατό πλέον, επιπτώσεων στη ζωή σε πολλές περιοχές του πλανήτη μας, η έκταση των οποίων διαρκώς μεγαλώνει.

Όλοι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα του προβλήματος, πολλοί είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ή προσπάθειες για την λύση του, πολλοί κοινοί άνθρωποι προσπαθούν να συμβάλλουν, τα αποτελέσματα όμως είναι απογοητευτικά, διότι παρ’ όλα αυτά η κατάσταση χειροτερεύει. Ο σημερινός άνθρωπος δεν φοβάται πλέον τον κίνδυνο της καταστροφής του περιβάλλοντος και τον έστησε απέναντί του, δίπλα στο σπίτι και στα παιδιά του, θεωρώντας ότι έχει τον έλεγχο των πάντων στα χέρια του. Ιδού ο παραλογισμός και η υπεροψία του σύγχρονου ανθρώπου, που θεοποίησε τον εαυτό του μένοντας μακριά από τον Θεό.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι λησμονούμε τη σχέση και την ομοιότητά μας με τον Θεό. Λησμονούμε ότι ο Θεός μάς έπλασε με αγάπη, χαρίζοντάς μας ζωή από τη δική του ζωή, προκειμένου να ευρισκόμαστε μέσα στη Δημιουργία, η οποία δεν θα είχε κάποιο προορισμό χωρίς τους ανθρώπους. Πλασθήκαμε για να είμαστε κοντά στον Τριαδικό Θεό, σε κοινωνία με αυτόν. Με την διαφορά, ότι ο Θεός είναι άκτιστος, ενώ ο άνθρωπος κτιστός. Ο Θεός είναι άναρχος αλλά ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό.

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έχει παραλληλίσει τον άνθρωπο με τον κόσμο γράφοντας, ότι ο Θεός έκανε όλον τον κόσμο, που αποτελείται από τα ορατά και τα αόρατα, να είναι ο άνθρωπος. Επίσης έκανε ο κόσμος να είναι ο άνθρωπος, που αποτελείται από ψυχή και σώμα (Μυσταγωγία Ζ , 1-4:). Με άλλα λόγια ο χοϊκός άνθρωπος περιλαμβάνει «εν εαυτώ», μέσα στο είναι του, όλον τον κόσμο και πάλι όλα τα στοιχεία της φύσεως υπάρχουν και μετέχουν στην πνευματική ζωή. Ο άνθρωπος λοιπόν έχει τη δυνατότητα να φέρει τον κόσμο σε σχέση με τον Θεό, να τον προσφέρει στον Θεό, να τον αγιάσει. Ο ίδιος είναι που έχει τη δύναμη να απομακρύνει τον κόσμο από τον Θεό και να τον καταστρέψει.

Η θεολογική προσέγγιση της φύσης και του κόσμου από την Εκκλησία εξυπονοεί, ότι η οικολογική κρίση είναι θεολογικό πρόβλημα και η αντιμετώπισή του μπορεί να επιτευχθεί με βάση τις αρχές της θεολογικής οικολογίας, που μπορεί να εμπνέει μέτρα προληπτικά αλλά και θεραπευτικά για την καταστολή του φαινομένου της καταστροφής του περιβάλλοντος. Ταυτόχρονα εντάσσει τον κόσμο στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου. 

Στην Παλαιά Διαθήκη ο προφήτης Ιωήλ περιγράφει μία τρομακτική επιδρομή ακρίδων στη χώρα, με απίστευτης έκτασης καταστρεπτικά αποτελέσματα. Το γεγονός εκείνο ήταν δυνατόν να παραβληθεί μόνο με την εκδήλωση επικείμενης τιμωρίας που θα επέβαλε ο Θεός στον λαό του. Ο προφήτης καλεί τον λαό σε μετάνοια εξηγώντας του, ότι ο Θεός τούς ζητεί να επιστρέψουν σ’ εκείνον με όλη τη δύναμη της ψυχής τους με νηστεία, με θρήνο και κοπετό (2:12). 

Η μετάνοια, κατά συνέπεια, απαιτεί συνειδητή αλλαγή του τρόπου ζωής του ανθρώπου και επιστροφή στον Θεό, αλλά και ανάληψη δράσης. Η μετάνοια δεν είναι μία παθητική κατάσταση, απαιτεί συγκεκριμένες ενέργειες. Μία συμβολική αλλαγή δεν συνιστά πραγματική μετάνοια αν δεν συνοδεύεται από συνειδητοποίηση της ανάγκης για ριζικότερη αλλαγή. Επομένως πρέπει να συναισθανθεί ο καθένας μας τα λάθη του και να κλάψει γι’ αυτά και να θρηνήσει για όσα έχασε επιμένοντας να αμαρτάνει. Η υπόθεση του περιβάλλοντος όμως δεν είναι πρόβλημα των ολίγων αλλά όλου του λαού, όλων των ανθρώπων, σε όποιο σημείο της γης και αν ευρίσκονται.

Όλα αυτά προϋποθέτουν ασφαλώς καρδιά ευαίσθητη, όπως την προσδιορίζει η παράδοση της Εκκλησίας μας μέσα από τους λόγους του Ισαάκ του Σύρου: «Καρδία ελεήμων είναι καρδιά που καίγεται για ολόκληρη την κτίση, για τους ανθρώπους, για τα όρνια, για τα ζώα, για τους δαίμονες και για όλα τα κτίσματα».

Στην εποχή μας ο κίνδυνος του περιβάλλοντος από την παντοειδή μόλυνση έχει ξεπεράσει τα όρια και η ευθύνη για την αλλαγή συμπεριφοράς μας προς την Δημιουργία είναι απόλυτη και άμεση ανάγκη. Είναι ανάγκη συλλογική και η θεραπεία είναι πρωτίστως πνευματική. 
Η πρόταση της Εκκλησίας παραμένει πάντοτε σταθερή. Προτείνει ειρήνη και σεβασμό στη Δημιουργία, που είναι σύνθετη από τον άνθρωπο και το περιβάλλον. 

Αμφότερα προσβάλλονται στις ημέρες μας από την ανάλγητη επιμονή στο κέρδος, είτε πολιτικό, είτε οικονομικό, είτε ο,τιδήποτε άλλο είναι αυτό. Ευχή της είναι ο άνθρωπος να επιστρέψει στον ορθόδοξο τρόπο ζωής προκειμένου να μην αντικρίσουμε στον ουρανό το σύννεφο της τιμωρίας για την αναλγησία και την πλεονεξία μας.

Οι συνεπέστεροι Αναγνώστες μας

Related Posts with Thumbnails