Με αφορμή ένα δυσάρεστο γεγονός που βίωσα χθες, τις μεταμεσονύχτιες ώρες, καταθέτω λίγες σκέψεις σχετικά με ένα από τα φλέγοντα ζητήματα που ταλανίζει με απρόβλεπτες συνέπειες έξι περίπου μήνες το νησί μας, το κατ' ευφημισμόν πλέον Φιόρο του Λεβάντε. Γύρω στις 3.15 περίπου ξύπνησα από την έντονη μυρωδιά τοξικού καπνού και τις συνεχόμενες μικρο-εκρήξεις που προέρχονταν από τον «τυχαίως» αναφλεγέντα σωρό των απορριμμάτων, που βρίσκονται έξω από το σπίτι μου. Η άμεση επέμβαση της Πυροσβεστικής, δύο φορές μάλιστα αφού υπήρξε αναζωπύρωση, απέτρεψε τα χειρότερα. Και ευλόγως γεννιέται το ερώτημα: τις πταίει; και τι μέλλει γενέσθαι;
Το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων στο νησί μας και γενικότερα στη χώρα μας είναι δυστυχώς μια μη διαχειρίσιμη και δυσάρεστη υπόθεση και η ρίζα του κακού βρίσκεται σε λανθασμένες αντιλήψεις καθώς και στις παγιωμένες καταστάσεις της καταστροφής όποιας περιοχής δέχθηκε κατά το παρελθόν τα απορρίμματα. Οι προηγούμενες δημοτικές και άλλες αρχές του τόπου μας εγκλωβισμένες σε ψηφοθηρικές κυρίως λογικές δεν προχώρησαν σε λήψη γενναίων αποφάσεων και στη δημιουργία συναινετικού κλίματος, τόσο μεταξύ των αρμοδίων όσο και στην τοπική κοινωνία γενικότερα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η παρούσα δημοτική αρχή να παραλάβει από την αρχή της θητείας της μια βραδυφλεγή βόμβα, η οποία δυστυχώς εξερράγη και τώρα βιώνουμε τα οδυνηρά αποτελέσματα της.
Λανθασμένες και ερασιτεχνικές κινήσεις, οι αντιπαραθέσεις με βαρύγδουπες δηλώσεις για τη χωροθέτηση της νέας περιοχής υποδοχής, το αλαλούμ των αντικρουόμενων αποφάσεων των αρμοδίων υπηρεσιών, η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στις ληφθείσες αποφάσεις, τα παντός είδους προσωπικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Έξι μήνες περίπου τα απορρίμματα κατακλύζουν από άκρου εις άκρου το νησί μας και καταστρέφουν μέρα με την ημέρα την ομορφιά που τόσο απλόχερα χάρισε ο Δημιουργός σε αυτήν την μικρή γωνιά του πλανήτη μας και με χαρακτηριστικό τρόπο έχουν εξυμνήσει λογοτέχνες και ποιητές. Συγχρόνως όλοι όσοι κατοικούμε βρισκόμαστε σε συνεχή έκθεση και κίνδυνο εκδήλωσης λοιμωδών ασθενειών, ενώ τα τρωκτικά ήδη έχουν πολλαπλασιαστεί σε δυσθεώρητους αριθμούς. Την ίδια στιγμή είναι εμφανές ότι και οι πολίτες λόγω έλλειψης οικολογικής και περιβαλλοντολογικής παιδείας επιτείνουν το πρόβλημα με πράξεις σχεδόν αχαρακτήριστες, όπως το τοξικό κάψιμο των σκουπιδιών, χαμηλή συμμετοχή στην ανακύκλωση, ρίψη ογκωδών αντικειμένων άναρχα και οπουδήποτε κ.α.
Είναι γεγονός ότι όλοι εμείς και γενικότερα η ζακυνθινή κοινωνία παρακολουθεί άφωνη, αποσβολωμένη και ανήμπορη όσα δραματικά εκτυλίσσονται. Ακόμη και κάποιες προσπάθειες συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας μάλλον χαρακτηρίσθηκαν μεμονωμένες, ατέρμονες και χωρίς προσανατολισμό. Και το κακό συνεχίζεται… Όλες οι αρχές του τόπου δείχνουν ταμπουρωμένες η καθεμία στο πόστο της, αρνούμενη να αναλάβει το κόστος και το βάρος της οποιαδήποτε βιώσιμης λύσης. Και το χειρότερο όλων αποτελεί το διαφαινόμενο και αποκαλυπτόμενο γεγονός ότι δεν υπάρχει ενότητα και βούληση για από κοινού εξεύρεση λύσης, έστω και προσωρινής που θα ανακούφιζε εν μέρει το πρόβλημα.
Το πρόβλημα μεγάλο, δύσκολο και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ!!! Η επόμενη μέρα απαιτεί ενότητα και ομοψυχία όλων των αρχόντων και των αρχομένων, σοβαρότητα, νηφαλιότητα, αποκατάσταση εμπιστοσύνης, καθαρό μυαλό, σύγχρονη αντίληψη, χρήση όλων των διαθέσιμων μέσων της επιστήμης και της τεχνολογίας, περιβαλλοντολογική και οικολογική συνείδηση, αποδοχή της πραγματικότητας ότι σε κάποια περιοχή του νησιού μας πρέπει να διαχειρίζονται τα απορρίμματα, εξάλειψη οπουδήποτε ατομικού συμφέροντος και το κυριότερο ΣΕΒΑΣΜΟΣ στον άνθρωπο και τον τόπο που καλούμαστε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον όπως τον παραλάβαμε!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου