Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Διονυσίου Δ΄ στην Γιορτή Οικολογίας 2019 του Μορφωτικού Κέντρου «Αληθώς»
(Μπανάτο 30.8.2019)
Η Αγία Εκκλησία μας έχει ως κέντρο της διδασκαλίας της την δημιουργία του κόσμου από τον ίδιο τον Θεό. Μέσα στον υλικό κόσμο τοποθέτησε ο Θεός τον άνθρωπο ως το τελευταίο δημιούργημά Του και μάλιστα του έδωσε τη θέση του βασιλέα, για να τον συντηρεί, να τον περιποιείται και να διατηρεί μαζί του σχέση σεβασμού και αγάπης.
Η παρακοή όμως των Πρωτοπλάστων είχε το ολέθριο αποτέλεσμα της διατάραξης της σχέσεως αυτής, ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να την εκμεταλλεύεται και εκείνη να αρνείται να είναι φιλική μαζί του.
Όμως ο Θεός, αξιοποιώντας κάθε στοιχείο της φύσης για να υπενθυμίζει στο πλάσμα του την καταγωγή του και την ανάγκη να επιστρέψει και πάλι πλησίον Του, τοποθέτησε στη φύση τους λόγους των όντων. Πίσω δηλαδή από καθετί υπάρχει ο δημιουργικός λόγος του Θεού, τον οποίον ο άνθρωπος μπορεί να διαπιστώσει, καθώς αγωνίζεται πνευματικά, καθαίρεται και έτσι καθίσταται ικανός να αναγνωρίσει τη θεϊκή παρουσία.
Αυτό φαίνεται καθαρά στις ζωές των Αγίων, οι οποίοι φθάνοντας στην θέωση, έβλεπαν σε όλη τη φύση την παρουσία του Θεού. Κατ’ αρχήν σέβονταν απόλυτα το περιβάλλον και διατηρούσαν φιλική σχέση μαζί του. Διέσωζαν την προπτωτική κατάσταση του ανθρώπου, τότε που ο Αδάμ και η Εύα συνομιλούσαν με τα άλογα ζώα και επικρατούσε αλληλοσεβασμός.
Ο νεοδιακηρυχθείς Όσιος Ιάκωβος, ο εν Ευβοία, όταν ακόμη ήταν μικρό παιδάκι θεράπευε με την προσευχή του τα ζώα που ήταν άρρωστα. Κάποτε του έφεραν ένα ζώο που υπέφερε και δεδομένης της απουσίας κτηνιάτρου, ανέλαβε ο μικρός Ιάκωβος την θεραπεία. Πήρε το Μικρό Ευχολόγιο, διάβασε την ανάλογη ευχή και αμέσως το ζώο σηκώθηκε στα πόδια του υγιές. Όταν ο αδελφός του δέχθηκε τσίμπημα από δηλητηριώδες φίδι και κινδύνευε να πεθάνει, ο μικρός Ιάκωβος προσευχήθηκε θερμά και τον θεράπευσε. Κάποτε, όταν περπατούσε στο γειτονικό της Μονής δάσος, σταματούσε και άκουγε το κελαίδισμα των πτηνών. Συνομιλούσε μαζί τους κι εκείνα τον συνόδευαν με τις φωνές τους στην προσευχή του. Η φύση και ο άνθρωπος σε πλήρη αρμονία και συμφωνία την ώρα που αναφέρονται στον κοινό Δημιουργό τους, δηλαδή τον Θεό.
Οι Άγιοι του Θεού φροντίζουν τη φύση παρεμβαίνοντας διακριτικά στην ανάπτυξή της.
Ο επίσης νεοδιακηρυχθείς Όσιος Αμφιλόχιος, ο εν Πάτμω, έβαζε ως επιτίμιο στα πνευματικά παιδιά του να φυτέψουν δέντρα και να τα φροντίζουν μέχρι να μεγαλώσουν. Με αυτόν τον τρόπο μετέτρεψε σε καταπράσινο τόπο το βραχώδες περιβάλλον της νήσου Πάτμου. Συνήθιζε μάλιστα να λέει ότι η αγάπη είναι η λύση της οικολογικής κρίσης. Αλλά και ο Άγιος Ιάκωβος φύτευε προσωπικά δέντρα και σπόρους γύρω από το μοναστήρι, ενώ δεν παρέλειπε να δίνει σπόρους στα πνευματικά παιδιά του, για να τους φυτεύουν κι έτσι να βοηθούν στην αύξηση του πρασίνου.
Για τους Αγίους του Θεού η φύση και ο τρόπος που λειτουργεί, αποτελούν για τον άνθρωπο υπόμνηση του πνευματικού αγώνα. Ο Άγιος Αμφιλόχιος ζητούσε από τους πιστούς να παρατηρούν τα ζώα που βόσκουν στα λιβάδια και τα οποία δεν τρώνε όλα τα είδη χόρτων, αλλά δια της οσφρήσεώς τους καταλαβαίνουν τα δηλητηριώδη και τα αποφεύγουν. Κατ’ ανάλογο τρόπο, έλεγε, πρέπει να κάνουν και οι άνθρωποι. Να ελέγχουν την ποιότητα των εισερχομένων δια των αισθήσεων και να μην γεύονται αδιάκριτα τα πάντα. Άλλοτε, φέρνοντας ως παράδειγμα τα δέντρα, τα οποία προσπαθούν να κατευθύνουν τις κορυφές τους προς τον ήλιο, ζητούσε απ’ τους ανθρώπους να είναι διαρκώς προσανατολισμένοι προς τον ήλιο της δικαιοσύνης, δηλαδή τον Κύριο.
Οι Άγιοι διαμορφώνουν την προσωπική τους σχέση με τη φύση μέσα από την εμπιστοσύνη τους στον Θεό. Καθετί που συμβαίνει στη φύση γίνεται αφορμή προσευχής για εκείνους. Όταν στη Λακωνία επικρατούσε ανομβρία, ο Άγιος Ιάκωβος ζήτησε να κάνουν νηστεία και να λειτουργηθούν όλοι οι κάτοικοι, μετά να κοινωνήσουν και να λιτανεύσουν τα ιερά λείψανα των Αγίων. Όταν έκαναν, όπως ο Άγιος τους είχε υποδείξει, αμέσως άρχισε η βροχή.
Αλλά και κάθε υπόθεση προστασίας της φύσης ανατίθεται από τους Αγίους στον Θεό. Ο άγιος Ιάκωβος, όταν κάποιοι καταπατούσαν τα κτήματα της μονής, απευθυνόταν στον όσιο Δαυίδ, τον κύριο των κτημάτων, και ζητούσε από τον ίδιο την άμεση παρέμβασή του για την αποκατάσταση της αδικίας.
Οι Άγιοι, τέλος, δεν δίσταζαν να τονίζουν τη ματαιότητα της ανθρώπινης προσπάθειας να οικειοποιηθεί τη φύση και να θεωρήσει ότι είναι ανθρώπινη κτήση. Ο Άγιος Ιάκωβος προέτρεπε να μην ασχολούνται οι άνθρωποι με τα υλικά κτήματα γιατί δεν τους ανήκουν, αλλά ζητούσε να φροντίζουν να αποκτούν ουράνια περιουσία, δηλαδή αρετές που θα τους οδηγήσουν στον παράδεισο.
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για την οικολογική συνείδηση αυτών των μεγάλων σύγχρονων Αγίων. Ωστόσο, ας κλείσουμε, λέγοντας ότι οι Άγιοι αυτοί, όπως όλοι οι Άγιοι, προτείνουν ως τρόπο ζωής την ειρηνική συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης, μέσα από τον αγώνα του ανθρώπου για κάθαρση και εξαγιασμό. Εκείνος, ο οποίος προσπαθεί ν’ ανέλθει προς την ουράνια Βασιλεία του Θεού, δεν μπορεί παρά να σέβεται και να προστατεύει όλα τα δημιουργήματά του Θεού, με πρώτο και κύριο την υλική δημιουργία. Εξάλλου, ο άνθρωπος είναι μικρόκοσμος φέροντας επάνω του στοιχεία τόσο του υλικού όσο και του πνευματικού κόσμου.
Μακάρι να υιοθετήσουμε και εμείς ανάλογη οικολογική στάση ζωής των Αγίων αυτών, ώστε να κερδίσουμε τη Βασιλεία του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου