Η σημερινή Παγκόσμιος Ημέρα Περιβάλλοντος είναι μία αφορμή και συγχρόνως μία μεγάλη ευκαιρία δια να αναλογισθώμεν όλοι, ασχέτως θρησκευτικού φρονήματος, την περιβαλλοντικήν κρίσιν.
Κατά τάς ημέρας μας, περισσότερον από ποτέ, προβάλλει αδήριτος η ανάγκη να κατανοήσωμεν όλοι ότι η περιβαλλοντική προστασία δεν αποτελεί ρωμαντικήν ιδεοληψίαν ωρισμένων ολίγων.
Με την περιβαλλοντικήν κρίσιν και ιδιαιτέρως την κλιματικήν αλλαγήν να αποτελή πλέον την μεγίστην απειλήν δια κάθε μορφήν ζωής εις τον πλανήτην μας, είναι προφανής ηευθεία διασύνδεσις της προστασίας του περιβάλλοντος με όλας τάς εκφάνσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Δια την Ορθόδοξον ημών Εκκλησίαν, η προστασία του περιβάλλοντος, ως θείας κτίσεως, αποτελεί μεγίστην ευθύνην δια τον άνθρωπον, ανεξαρτήτως των υλικών η άλλων οικονομικών ωφελειών τας οποίας δύναται αύτη να αποφέρη.
Τον κόσμον τούτον, τον «καλόν λίαν», ο Παντοκράτωρ Θεός εκληροδότησεν εις την ανθρωπότητα με την εντολήν «εργάζεσθαι και φυλάσσειν» αυτόν.
Η ευθεία όμως διασύνδεσις αυτής της θεοσδότου υποχρεώσεως δια προστασίαν της κτίσεως με κάθε πτυχήν της συγχρόνου οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ενδυναμώνει τελικώς την παγκόσμιον προσπάθειαν δια αναχαίτισιν τής ήδη εκδηλωθείσης κλιματικής αλλαγής μέσω της αποτελεσματικής διεισδύσεως της περιβαλλοντικής διαστάσεως εις όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας.
Με την έναρξιν της τρίτης χιλιετίας, τα περιβαλλοντικά προβλήματα -ορατά ήδη από τον 20όν αιώνα- απέκτησαν μίαν νέαν οξύτητα και ήλθαν εις το κέντρον τής επικαιρότητος. Συμφώνως προς την αντίληψιν της Χριστιανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, το φυσικόν περιβάλλον αποτελεί μέρος της Δημιουργίας, άρα χαρακτηρίζεται από ιερότητα.
Δια τούτον τον λόγον, η υποβάθμισις και καταστροφή αυτού αποτελεί πράξιν ιερόσυλον και αμάρτημα, ως περιφρόνησις προς το έργον του Θείου Δημιουργού.
Το ανθρώπινον γένος είναι επίσης μέρος της Δημιουργίας. Η έλλογός του φύσις και η δυνατότης επιλογής μεταξύ του καλού και του κακού παρέχουν εις τον άνθρωπον ιδιαίτερα προνόμια, αλλά και σαφείς υποχρεώσεις.
Δυστυχώς όμως, η ανθρωπίνη ιστορία παρέχει πλείστα όσα παραδείγματα καταχρήσεως των προνομίων τούτων, όπου η χρήσις και διαφύλαξις των φυσικών πόρων μετετράπη εις άφρονα εκμετάλλευσιν και συχνάκις εις τήν ολοσχερή καταστροφήν των, πράγμα τό οποίον ωδήγησε κατά καιρούς εις την πτώσιν μεγάλων πολιτισμών.
Πράγματι, η μέριμνα και φύλαξις της Δημιουργίας αποτελεί ευθύνην όλων εις ατομικόν και συλλογικόν επίπεδον.
Βεβαίως, αι πολιτικαί ηγεσίαι εκάστης χώρας έχουν ιδιαιτέραν ευθύνην δια να αξιολογήσουν τας καταστάσεις, να προτείνουν δράσεις, μέτρα και ρυθμίσεις, να πείσουν τας κοινωνίας δια την ορθότητα αυτών και να τας εφαρμόσουν.
Είναι όμως σημαντική και η ευθύνη εκάστου ατόμου τόσον εις την προσωπικήν του ζωήν και εις τας οικογενειακάς του δραστηριότητας, όσον και εις τον ρόλον του ως ενεργού πολίτου.
Κατά τάς ημέρας μας, περισσότερον από ποτέ, προβάλλει αδήριτος η ανάγκη να κατανοήσωμεν όλοι ότι η περιβαλλοντική προστασία δεν αποτελεί ρωμαντικήν ιδεοληψίαν ωρισμένων ολίγων.
Με την περιβαλλοντικήν κρίσιν και ιδιαιτέρως την κλιματικήν αλλαγήν να αποτελή πλέον την μεγίστην απειλήν δια κάθε μορφήν ζωής εις τον πλανήτην μας, είναι προφανής ηευθεία διασύνδεσις της προστασίας του περιβάλλοντος με όλας τάς εκφάνσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Δια την Ορθόδοξον ημών Εκκλησίαν, η προστασία του περιβάλλοντος, ως θείας κτίσεως, αποτελεί μεγίστην ευθύνην δια τον άνθρωπον, ανεξαρτήτως των υλικών η άλλων οικονομικών ωφελειών τας οποίας δύναται αύτη να αποφέρη.
Τον κόσμον τούτον, τον «καλόν λίαν», ο Παντοκράτωρ Θεός εκληροδότησεν εις την ανθρωπότητα με την εντολήν «εργάζεσθαι και φυλάσσειν» αυτόν.
Η ευθεία όμως διασύνδεσις αυτής της θεοσδότου υποχρεώσεως δια προστασίαν της κτίσεως με κάθε πτυχήν της συγχρόνου οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ενδυναμώνει τελικώς την παγκόσμιον προσπάθειαν δια αναχαίτισιν τής ήδη εκδηλωθείσης κλιματικής αλλαγής μέσω της αποτελεσματικής διεισδύσεως της περιβαλλοντικής διαστάσεως εις όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας.
Με την έναρξιν της τρίτης χιλιετίας, τα περιβαλλοντικά προβλήματα -ορατά ήδη από τον 20όν αιώνα- απέκτησαν μίαν νέαν οξύτητα και ήλθαν εις το κέντρον τής επικαιρότητος. Συμφώνως προς την αντίληψιν της Χριστιανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, το φυσικόν περιβάλλον αποτελεί μέρος της Δημιουργίας, άρα χαρακτηρίζεται από ιερότητα.
Δια τούτον τον λόγον, η υποβάθμισις και καταστροφή αυτού αποτελεί πράξιν ιερόσυλον και αμάρτημα, ως περιφρόνησις προς το έργον του Θείου Δημιουργού.
Το ανθρώπινον γένος είναι επίσης μέρος της Δημιουργίας. Η έλλογός του φύσις και η δυνατότης επιλογής μεταξύ του καλού και του κακού παρέχουν εις τον άνθρωπον ιδιαίτερα προνόμια, αλλά και σαφείς υποχρεώσεις.
Δυστυχώς όμως, η ανθρωπίνη ιστορία παρέχει πλείστα όσα παραδείγματα καταχρήσεως των προνομίων τούτων, όπου η χρήσις και διαφύλαξις των φυσικών πόρων μετετράπη εις άφρονα εκμετάλλευσιν και συχνάκις εις τήν ολοσχερή καταστροφήν των, πράγμα τό οποίον ωδήγησε κατά καιρούς εις την πτώσιν μεγάλων πολιτισμών.
Πράγματι, η μέριμνα και φύλαξις της Δημιουργίας αποτελεί ευθύνην όλων εις ατομικόν και συλλογικόν επίπεδον.
Βεβαίως, αι πολιτικαί ηγεσίαι εκάστης χώρας έχουν ιδιαιτέραν ευθύνην δια να αξιολογήσουν τας καταστάσεις, να προτείνουν δράσεις, μέτρα και ρυθμίσεις, να πείσουν τας κοινωνίας δια την ορθότητα αυτών και να τας εφαρμόσουν.
Είναι όμως σημαντική και η ευθύνη εκάστου ατόμου τόσον εις την προσωπικήν του ζωήν και εις τας οικογενειακάς του δραστηριότητας, όσον και εις τον ρόλον του ως ενεργού πολίτου.
Προσκαλούντες άπαντας εις εγρήγορσιν δια την διαφύλαξιν αλωβήτου της φύσεως και συμπάσης της δημιουργίας, τήν οποίαν λίαν καλώς και με τοιαύτην θαυμαστήν σοφίαν έκτισεν ο Θεός, ευλογούμεν από του Οικουμενικού Πατριαρχείου την Παγκόσμιον Ημέραν Περιβάλλοντος, δοξολογούντες τον Δημιουργόν τών απάντων, εις τόν Οποίον ανήκει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου