© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Άγραφα (6) Αμερική (25) Αφιερώματα (6) Γιώργος Καρρής (10) Γρεβενά (1) Έδεσσα (1) Ειδήσεις για το Περιβάλλον (28) Εκδόσεις (23) Εκπαίδευση (2) Ελαιο-σώματα (13) Επικαιρότητα (28) Ζάκυνθος και Περιβάλλον (233) Ζωές εφήμερες (μικρά videos π. Π. Κ.) (10) Θρησκεία και Περιβάλλον (335) Κείμενα π. Παναγιώτη Καποδίστρια (41) Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (23) Κερκίνη (1) Κορινθία (1) Κρίσεις για τα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος" (7) Λίμνη Πλαστήρα (6) Λογοτεχνία (2) ΜάνηNatura (1) Μοναχισμός και Περιβάλλον (9) Μουσεία Φύσης (16) Μουσική (2) Οικολογικά Συνέδρια (51) Οικολογικές δράσεις Βατικανού (5) Πρωτοβουλίες Οικουμενικού Πατριάρχη (255) Πυρκαγιές 2007 (13) Πυρκαγιές 2009 (6) Πυρκαγιές 2017 (10) Πυρκαγιές 2018 (9) Πυρκαγιές 2019 (1) Σεισμοί (2) Στίγματα (62) Στροφάδια (20) Ταινίες οικολογικές (14) ΤΕΙ Ζακύνθου (10) Το Η΄ Οικολογικό Συμπόσιο στον Μισισιπή (22) Υμνολογία Οικολογική (3) Φύση Ιορδανίας (6) Φύση Κιέβου (4) ΦωτοNatura (209) Ώρα της Γης (9) AfricaNatura (23) Covid-19 (7) Editorial (1) Greener Attica 2018 (9) Halki Summit 2012 (6) Halki Summit 2015 (5) Halki Summit 2019 (5) Halki Summit 2021 (1) Halki Summit 2022 (1) Holy Land Άγιοι Τόποι (1)

25.5.11

Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος: "Το περιβάλλον υπήρξε πάντοτε για την Ορθόδοξη παράδοσή μας παράγοντας επιβίωσης, αλλά και πνευματικής προκοπής"

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΧΩΡΟΥ
ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Τετάρτη, 25 Μαϊου, 2011

Κύριε Πρύτανη,
Κύριε Κοσμήτορα,
Κύριε Δήμαρχε,

Εκδηλώσεις σαν τη σημερινή, δεν μπορεί παρά να γεμίζουν με πολλή χαρά, όχι μόνον τους παρισταμένους, αλλά και όλους τους συμπολίτες μας. Δεν πρόκειται μόνον για το γεγονός μιας δενδροφύτευσης. Ούτε για την προσθήκη 25 στρεμμάτων πρασίνου στην πόλη μας - στην προνομιούχο και προικισμένη από τόσες φυσικές ομορφιές πόλη μας - Η πρωτοβουλία αυτή, μαζί με τη χαρά, φέρνει και ελπίδα για μια αλλαγή στάσης όλων μας απέναντι στη Φύση, αυτό το θαύμα της δημιουργίας, που μας χαρίστηκε ως δώρο πολύτιμο και που το καταντήσαμε εργαλείο απληστίας και λαφυραγωγίας.

Δυστυχώς, εμείς οι άνθρωποι, είμαστε όντα που μαθαίνουν μόνον μέσα από τα παθήματα. Σπάνια εκτιμούμε όσα έχουμε και πολύ σπανιότερα τα φροντίζουμε, ώστε να μην τα στερηθούμε. Αυτό συνέβη και με το περιβάλλον. Έπρεπε ο αέρας να γεμίσει δηλητήριο, έπρεπε η θάλασσα να μεταμορφωθεί σε μια νεκρή υδάτινη μάζα, έπρεπε οι πόλεις μας να αποψιλωθούν από κάθε... περιττή ελεύθερη και δεντροφυτεμένη έκταση, πριν συνειδητοποιήσουμε τις επιπτώσεις της αδιαφορίας μας και της κακοποίησης των πηγών της ζωής που μας θρέφουν και μας συντηρούν.

Ακόμη όμως και τώρα, τα επιχειρήματα για την προστασία του περιβάλλοντος δεν φαίνεται να πείθουν, ούτε τον απλό άνθρωπο, ούτε και τα περίφημα κέντρα λήψης αποφάσεων. Ίσως διότι δεν αρκεί από μόνη της η επίκληση της ομορφιάς της Φύσης, ή ακόμη και των θανάσιμων κινδύνων της υγείας μας. Ο περιορισμός αυτός νομίζω πως στερεί από την συζήτηση βαθύτερες παραμέτρους και διαστάσεις. Πιο βαθιές, πιο ουσιαστικές, πιο - επιτρέψτε μου - πνευματικές απαντήσεις περιμένει ο σύγχρονος άνθρωπος για να απεγκλωβιστεί από την αδιαφορία του και να ενταχθεί σε συλλογικές δράσεις. Ας μην ξεχνάμε πως για αιώνες, η Φύση απετέλεσε για τον άνθρωπο, όχι μόνον δεξαμενή τροφής, όχι μόνον πηγή κάλλους, αλλά και σχολείο μύησης στα μυστικά της ζωής. Αυτή δίδαξε στον άνθρωπο την έννοια του κύκλου της ζωής, της επίπονης φροντίδας και της υπομονής πριν την καρποφορία, την αλληλεξάρτηση των όντων, την ιδέα της αλυσίδας της ζωής, που ένας κρίκος της αν σπάσει, κόβεται ολόκληρη. Πάνω απ΄ όλα όμως, η Φύση δίδαξε στον άνθρωπο την ευγνωμοσύνη για το δώρο της Δημιουργίας που δέχτηκε και το δέος μπροστά στην αδυναμία του να κατασκευάσει κάτι, που έστω και να πλησιάζει την ομορφιά και του πιο περιφρονημένου αγριολούλουδου. Με άλλα λόγια, η επαφή με τη Φύση διαμόρφωνε πάντα ανθρώπους με επίγνωση των ορίων τους, ταπείνωση, αγωνιστικότητα, υπομονή και αισιοδοξία. Και αυτά τα χαρακτηριστικά διαπότιζαν και όλο το φάσμα της ζωής και των σχέσεών τους.

Εκτός από σχολείο, η Φύση υπήρξε πάντα και ανάχωμα στα έμφυτα -για την Εκκλησία μας παρά φύσιν- πάθη του ανθρώπου: την αλαζονεία, την βιασύνη, την αρπαγή, τον ατομισμό και κυρίως το πάθος της απληστίας. Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω έντονα την λέξη «απληστία», καθώς περιφέρεται πλέον στα χείλη, όχι θεολόγων, φιλοσόφων ή ψυχολόγων, αλλά τεχνοκρατών και οικονομολόγων. Αυτοί είναι που την εντοπίζουν στη ρίζα των σημερινών αδιεξόδων. Φαίνεται πως η κρίση που ζούμε, πέρα από τα δεινά της, μας προσφέρει και κάποιες έμμεσες ευεργεσίες, όπως την υπενθύμιση πως οι οικονομικοί δείκτες καταρρέουν, όταν πρώτα έχουν ανατραπεί νόμοι ηθικοί και πνευματικοί, νόμοι αρχέγονοι και σύμφυτοι με την ανθρώπινη φύση.

Ρίξτε μια μάτια στην κοινωνία μας και θα διαπιστώσετε πως υφίσταται τις συνέπειες της παραβίασης των πολύτιμων διδαγμάτων της Φύσης που προανέφερα. Άνθρωποι που αντί για κύκλους της ζωής βλέπουν μόνον μία ευθύγραμμη πορεία προς μία διαρκώς αυξανόμενη κερδοφορία, άνθρωποι εθισμένοι στην ευκολία, χωρίς δυνάμεις και αντοχές, άνθρωποι ανυπόμονοι για δωρεάν ηδονή κάθε είδους, χωρίς κόπο, χωρίς υπομονή, χωρίς προοπτική. Άνθρωποι ανυποψίαστοι για την πολύτιμη αξία της σχέσης και της συνύπαρξης, ανίκανοι να προσφέρουν συλλογικά οράματα και συνοδοιπορίες. Τέλος, άνθρωποι βαθειά αγνώμονες, που γνωρίζουν μόνον δικαιώματα, με συνέπεια να πορεύονται διαρκώς ανικανοποίητοι, βυθισμένοι στη μελαγχολία και τη μεμψιμοιρία.

Μέσα σε λιγότερο από 200 χρόνια, για λόγους ιστορικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, οι άνθρωποι βρέθηκαν να στοιβάζονται ανάμεσα σε άκαμπτες οικοδομές, με ίδια χρώματα χειμώνα-καλοκαίρι, αποκομμένοι από τις ίδιες τις ρίζες της ύπαρξής τους. Το γράσο των μηχανών άρχισε σταδιακά να μουντζουρώνει και τις ψυχές τους, καθώς μεταβλήθηκαν ξαφνικά σε απρόσωπες μονάδες παραγωγής. Συναισθήματα και ανθρώπινες ανάγκες απεδείχθησαν ανυπεράσπιστα μπροστά στη σκληρότητα των μετάλλων. Ο άνθρωπος στένεψε και πρόοδος ονομάστηκε η εξέλιξη ενός μικρού μόνον τμήματος της ζωής του.

Αυτήν ακριβώς την αλλοτρίωση, αυτόν ακριβώς τον ακρωτηριασμό επεσήμανε από την αρχή της διαδρομής της και η Εκκλησία του Χριστού. Ποτέ δεν εμπόδισε την πρόοδο. Ούτε θέλησε, ούτε και θα μπορούσε. Αγωνίστηκε όμως για δύο πράγματα: Πρώτα, να θυμίζει διαρκώς την ποικιλία των αναγκών του ανθρώπου και την ανεπάρκεια της ύλης να καλύψει όλο το φάσμα αυτών των αναγκών. (Θυμάστε; «Ουκ επ΄ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος»). Και το δεύτερο, να διατηρεί την ισορροπία ανάμεσα στο «εργάζεσθαι» και το «φυλάττειν» των πρωτοπλάστων.


Η Εκκλησία αντιμετώπισε πάντα τη Φύση ως το πεδίο δράσης του ανθρώπου. Σ΄ αυτήν βλέπει πάντα έναν καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής. Το περιβάλλον σφραγίζεται διαρκώς από την ποιότητά της, αλλά και αυτό με τη σειρά του επιδρά καίρια στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Γι αυτό και στην πίστη μας είναι διαρκής η προσπάθεια γεφύρωσης των ορατών με τα αόρατα. Από την αρχιτεκτονική του χώρου του ναού μέχρι τον περιβάλλοντα χώρο του κάθε μοναστηριού, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, όχι μόνο τον σεβασμό της ορθόδοξης παράδοσης προς το τοπίο, αλλά και το ενδιαφέρον της να το ημερέψει και να το ομορφύνει, μεταβάλλοντάς το σε μέσον γαλήνης και κατάνυξης. Τον γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη, τον έβλεπαν πολλές φορές να περπατάει στις πλαγιές γύρω από το μοναστήρι του στη Εύβοια και να ρίχνει σπόρους, λέγοντας πως όσο καίγονται τα δέντρα, τόσο χειροτερεύουν οι άνθρωποι. Σήμερα δέντρα τεράστια βρίσκονται τριγύρω και αναπαύουν τους προσκυνητές.

Το περιβάλλον υπήρξε πάντοτε για την Ορθόδοξη παράδοσή μας παράγοντας επιβίωσης, αλλά και πνευματικής προκοπής. Πλήθος ορθόδοξων μοναστηριών σήμερα σε όλο τον κόσμο έχουν συνδυάσει το πνευματικό τους έργο με υψηλής ποιότητας καλλιέργειες και παραγωγή άκρως ποιοτικών βιολογικών προϊόντων. Αλλά και η ορθόδοξη λατρεία, από την θεία Λειτουργία μέχρι την πιο απλή ακολουθία, μεταβάλλει τους καρπούς της γης σε σύμβολα μιας άλλης πραγματικότητας. Κάθε νέα προσπάθεια του ανθρώπου, η Εκκλησία την ευλογεί με νερό κι ένα κλαδί βασιλικό, για να του υπενθυμίζει, πως κάθε έργο του δεν μπορεί να είναι μόνο εργαλείο κέρδους, αλλά και αγιασμού του, δηλαδή πορείας του προς μια ποιοτικότερη ζωή. Συγχρόνως, δεν παύει να αγωνιά και για τη φροντίδα και την συντήρηση των δώρων της Πλάσης, όχι ακολουθώντας απλώς μια οικολογική μόδα, αλλά γιατί αναγνωρίζει σε αυτά την πρώτη ύλη, όχι μόνο της παραγωγής, αλλά και της ανθρώπινης ευτυχίας, της δημιουργικότητας και της αγάπης.

Πάνω σ' αυτά τα μονοπάτια βάδισε η παράδοση, αλλά και όλος ο πολιτισμός του τόπου μας. Βγάλτε από την ιστορική διαδρομή του λαού μας τον θαυμασμό στην ομορφιά του τοπίου, των ανθών και των οσμών και είναι σαν να εξαφανίζετε μουσική, ποίηση, φιλοσοφία, αρχιτεκτονική, τα πάντα. Αδιαφορήστε για το φως και τη θάλασσα και είναι σα να ακυρώνετε Παπαδιαμάντη και Ελύτη, που τις επετείους τους εορτάζουμε φέτος. Με όλα αυτά θέλω να πω κ. Κοσμήτορα, ότι έχω πλήρη συνείδηση πως σήμερα εδώ δεν βρίσκομαι μόνον για να συμμετάσχω στην προσφορά προς τον λαό του Βόλου ενός χώρου αναψυχής και χαλάρωσης, αλλά ενός χώρου αναγέννησης ψυχής και αναβάπτισης σε ξεχασμένους ατραπούς κουράγιου και ελπίδας. Το μεράκι και ο κόπος σας οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα, όχι μόνο οικολογικό και αισθητικό, αλλά και βαθύτατα πνευματικό και πολιτιστικό. Δεν συμπαθώ τις μεγαλοστομίες. Ορισμένες όμως πράξεις σαν τη σημερινή, πρέπει να ξαναβρούν τις αληθινές τους διαστάσεις. Όπως δεν συνειδητοποιούμε πως οι οθόνες σκοτώνουν πλέον ψυχές, έτσι δεν συνειδητοποιούμε πως η αγάπη στη γη και τα δώρα της θα μας τις ξαναδώσουν πίσω αναστημένες. Αν τα δέντρα που φυτέψατε είχαν φωνή θα μας παρακαλούσαν να τα ακούσουμε. Θα μας θύμιζαν, πως στα φύλλα τους κρύβουν μυστικά και λύσεις για πολλά από εκείνα που μας ταλαιπωρούν. Μυστικά, που και ο Σούμπερτ άκουσε τη φλαμουριά να του ψιθυρίζει:

«Βουίζαν τα κλαδιά της
σα να μου κράζαν ώ!,
κοντά μου πάντα μείνε,
θα βρεις γαλήνη εδώ»

Σε εποχές καταρρεύσεων βεβαιοτήτων και προγραμματισμών, η ζωή θα στραφεί προς τα πίσω για να βρει αυτή τη γαλήνη, αλλά και τη δύναμη να συνεχίσει. Και πίσω βρίσκονται νόμοι που συνδέουν τον άνθρωπο με όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας και όλους και όλα με τον Δημιουργό. Δημιουργό αγάπης και ομορφιάς, Δημιουργό καλλιτέχνη. Όταν οι δεσμοί αυτοί αναζωογονηθούν, οικονομίες και χρηματιστήρια και δείκτες θα ξαναβρούν ισορροπία και μέτρο. Γιατί πίσω από όλα βρίσκεται η ανυπολόγιστη αξία του ανθρώπου και η ανάγκη του να ξαναβρεί την αρμονία με τον διπλανό του και με ό,τι τον περιβάλλει. Αυτή την αλήθεια ξεχάσαμε και όλα εκτροχιάστηκαν. Μέσα σε χώρους σαν κι αυτόν το μικρό παράδεισο, που σήμερα εγκαινιάζουμε, έχουμε ελπίδες να την ξαναθυμηθούμε.

Όσο για την σημερινή ημέρα, παγκόσμια ημέρα των πάρκων, σας καλώ και σας παρακαλώ, η απογοήτευση από την αναποτελεσματικότητα των θεσμών να δώσει τη θέση της στην προσωπική ευθύνη. Αυτή να μας κάνει να αισθανθούμε, ο καθένας από μας, προσωπικά υπεύθυνος για τούτο τον ευλογημένο χώρο, που όπως όλα τα ζωντανά πλάσματα, έχει ανάγκη υποστήριξης, προστασίας και αγάπης. Κι αυτό το ξέρουν καλά, όσοι καλλιεργούν λουλούδια και καρπούς με μεράκι και στοργή.

Κύριε Κοσμήτορα,

Πριν από δέκα μέρες ανακοινώθηκε πως αυξάνεται ο ρυθμός αποψίλωσης των δασών του Αμαζονίου. Βλέπετε, πως η καταστροφή ή η σωτηρία του πλανήτη βρίσκεται στα χέρια μας. Εδώ, στο Βόλο, σε μια από τις πιο όμορφες γωνιές του κόσμου, επιλέγουμε την σωτηρία και περιμένουμε κι άλλους ευαίσθητους συμπατριώτες μας να σας ακολουθήσουν. Είναι μια ζωντανή απάντηση, είναι και ένα καλό ξεκίνημα της μεγάλης διαδρομής της πατρίδας μας, που περιμένει από μας εκείνα που της στερήσαμε ή επιτρέψαμε να της στερήσουν άλλοι.

Ως ποιμένας, αλλά και ως ένα απλός πολίτης αυτού του τόπου, σας ευγνωμονώ και πάλι για την προσφορά σας.


20.5.11

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: "τον ευχαριστιακόν, μετοχικόν και ασκητικόν πολιτισμόν της Ορθοδοξίας κηρύττομεν"

ΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΞΙΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ομιλία του Πρώτου της Ορθοδοξίας, κατά την επίσημη ανακήρυξή του σε Επίτιμο Καθηγητή του Τμήματος Τεχνολογίας Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου του ΤΕΙ Καβάλας,
Καβάλα, 19 Μαΐου 2011


Ιερώτατοι εν Χριστώ αδελφοί,
Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίαι και Κύριοι,

Η επιστήμη και η τεχνολογία προσέφερον και προσφέρουν πολλά εις τον άνθρωπον. Συνέβαλον εις την υπέρβασιν πολλών λεγομένων «μοιραίων» καταστάσεων, εις την αντιμετώπισιν της ενδείας και της ασθενείας, εις την άνοδον του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητος ζωής και προάγουν τον πολιτισμόν, την εκπαίδευσιν και την επικοινωνίαν. Ουδείς νουνεχής δύναται να αμφισβητήση την ανθρωπιστικήν διάστασιν της επιστήμης. Βεβαίως, δια τα ευεργετήματα αυτά, η ανθρωπότης πληρώνει βαρύ τίμημα. Η επιστημονική και τεχνική πρόοδος δίδει λύσεις, δημιουργεί όμως νέα προβλήματα, τα οποία η ιδία δυσκολεύεται να αντιμετωπίση.

Σήμερα, εις τον «αιώνα της Βιολογίας», η Γενετική και η Βιοτεχνολογία έχουν καταστή δυνάμεις απρόβλεπτοι και αυτονομημέναι από τας πραγματικάς ανάγκας του ανθρώπου. Η κυριαρχία της τεχνολογίας και της λογικής της μετατρέπει ταχύτατα την παγκόσμιον κοινωνίαν εις «τεχνοπώλιον», υποτάσσοντας εις τας αρχάς της όλας τας εκφάνσεις του πολιτισμού. Η επανάστασις της Πληροφορικής όχι μόνον διευκολύνει την επικοινωνίαν και την οργάνωσιν της ζωής, αλλά και δημιουργεί ποικίλας εξαρτήσεις και ανεξελέγκτους «πλοηγήσεις» και παρεμβάσεις.

Η οικονομία αναπτύσσεται δυναμικά, αλλά υποτάσσει τον άνθρωπον εις την τυραννίαν των αναγκών και του έχειν, εις τον οικονομισμόν και την κερδοσκοπίαν. «Ποτέ το χρήμα δεν βοούσε, όπως σήμερα, απ’ τη μία ως την άλλη άκρη του πλανήτη», γράφει ο George Steiner. Κατωρθώσαμεν να αντλώμεν από την φύσιν ποικίλα και πλούσια αγαθά, αλλά έχομεν μετατραπή εις εκμεταλλευτάς και καταστροφείς της φύσεως. Ο ονομαστός σύγχρονος θεολόγος J. Molten παρατηρεί ευστόχως τα εξής: «Παγκοσμιοποιούμεν τον τεχνικόν πολιτισμόν μας, χωρίς να υπολογίζωμεν τας δυνατότητας και τα αδύνατα σημεία αυτού του πλανήτου. Παγκοσμιοποιούμεν την οικονομίαν μας, εις βάρος των φυσικών πόρων αυτής της γης. Τα αποκαλούμεν αυτά «πρόοδον», όμως η πρόοδος ημών σημαίνει οπισθοδρόμησιν δια τα υπόλοιπα έμβια όντα και απειλήν δια την εύθραυστον ισορροπίαν των όρων ζωής. Εξαφανίζονται πάμπολλα είδη του ζωϊκού βασιλείου, το κλίμα επιδεινώνεται, αι έρημοι επεκτείνονται, διαπιστώνεται άνοδος της στάθμης της θαλάσσης. Όλοι γνωρίζομεν την μελέτην του Club of Rome του 1972 δια τα «Όρια της αναπτύξεως», όμως δεν σεβόμεθα αυτά τα όρια» (J. Moltmann).

Δυστυχώς, οι κίνδυνοι αυτοί επιτείνονται σήμερον δια δύο λόγους: Πρώτον, επειδή ο άνθρωπος φαίνεται να πιστεύη αφελώς η αυταπατώμενος ότι το περιβάλλον είναι εις θέσιν να ανανεώνεται εις το διηνεκές και να αντέχη και την πλέον ακραίαν εκμετάλλευσιν. Δεύτερον, λόγω του γεγονότος ότι σήμερα πολλοί από εκείνους, οι οποίοι αποφασίζουν δια τας εξελίξεις και καθορίζουν το μέλλον, πιστεύουν αναφανδόν εις την παντοδυναμίαν της επιστήμης και της τεχνολογίας και εις την απόλυτον ασφάλειαν των τεχνολογικών των επιτευγμάτων.

Είναι προφανές ότι αι σύγχρονοι κοινωνίαι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν και να αποκοπούν οριστικώς από το παρελθόν, από πεπαλαιωμένας κατ αὐτάς λύσεις των μεγάλων προβλημάτων, εθελοτυφλούσαι εμπρός εις την πραγματικότητα των αμεταθέτων όρων της ανθρωπίνης ζωής, αλλά και της ζωής γενικώτερον. Λησμονούν το «μη μέταιρε όρια, ά οι πατέρες καλώς έθεντο».

Είμεθα όλοι συγκλονισμένοι από το δράμα του λαού της Ιαπωνίας. Σαφώς ο σεισμός και το σεισμικόν υπερθαλάσσιον κύμα -το τσουνάμι- προκάλεσαν την βιβλικήν καταστροφήν. Όμως δια το γεγονός ότι το ατύχημα ήτο και «πυρηνικόν» δεν ευθύνεται, βεβαίως, ο σεισμός, αλλά ημείς, οι οποίοι κατασκευάζομεν πυρηνικά εργοστάσια, παρ ὅλον ότι γνωρίζομεν τους κινδύνους. Πταίει η ύβρις, η επιστημονική υπεροψία του συγχρόνου ανθρωποθεού, ο οποίος νομίζει ότι είναι παντοδύναμος, και επίσης η πίστις ημών εις την προτεραιότητα των οικονομικών κριτηρίων, δηλαδή η λογική της παραγωγής ευθηνής ενεργείας, η μείωσις του κόστους, εις βάρος, φυσικά, της ασφαλείας των πυρηνικών σταθμών.

Τι ποιητέον; Τι δέον γενέσθαι; Είναι άραγε πιο αργά από όσον φανταζόμεθα; Είναι δυνατόν να σταματήση η πορεία από την σύγχρονον οικολογικήν κρίσιν προς την παγκόσμιον οικολογικήν καταστροφήν; Πόσον ασφαλείς είναι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες, πόσον ειρηνική ημπορεί να χαρακτηρισθή η χρήσις της πυρηνικής ενεργείας; Είναι προφανές ότι ειρήνη σημαίνει ειρήνη και με την γην. Όμως, η ειρηνική αξιοποίησις της πυρηνικής ενεργείας ήτο μόνον κατ’ επίφασιν ειρηνική, διότι αποτελεί απειλήν δια το φυσικόν περιβάλλον και δια την ανθρωπίνην ζωήν. Εμφανέστατα, η πυρηνική ενέργεια δεν είναι ασφαλής, δεν είναι «πράσινη ενέργεια», όπως ποικιλοτρόπως υποστηρίζεται. Εφ' όσον τα πυρηνικά εργοστάσια θεωρούνται οικονομική επένδυσις, είναι αδύνατον να μην υπακούουν εις τους νόμους της αγοράς και εις την λογικήν του κέρδους.

Όλοι γνωρίζομεν, πώς ξεκίνησε η στροφή εις την κατασκευήν πυρηνικών εργοστασίων. Το ενεργειακόν πρόβλημα της δεκαετίας του 1970 και η πετρελαϊκή κρίσις, με την εκτίναξιν της τιμής του πετρελαίου και τον γενικώτερον προβληματισμόν δια τα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτου μας, έθεσαν επί τάπητος οξύτερον το θέμα της ενεργείας. Λύσις εθεωρήθη η κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων, τα οποία εγγυώντο την παραγωγήν αφθόνου ενεργείας με μικρότερον κόστος. Εις την πορείαν απεδείχθη, βεβαίως, ότι και το οικονομικόν κόστος ήτο αρκετά υψηλόν, αλλά κυρίως ότι το οικολογικόν κόστος ήτο δυσβάστακτον, όχι μόνον αναφορικώς προς το πρόβλημα διαχειρίσεως των πυρηνικών αποβλήτων, αλλά και ως προς τα ενδεχόμενα ατυχήματα, με απροβλέπτους συνεπείας δια την φύσιν και τον άνθρωπον.

Το πυρηνικόν ατύχημα του Τσερνομπίλ της 26ης Απριλίου 1986, προυξένησεν ισχυρόν «σοκ», όχι όμως ικανόν να αποτρέψη την κατασκευήν νέων πυρηνικών αντιδραστήρων, αφού η ανεπτυγμένη δυτική τεχνολογία εθεωρείτο εγγύησις δια την ασφαλή λειτουργίαν των. Είδομεν, όμως, ότι η νέα τεχνολογία δεν άντεξε τον σεισμόν της Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα την οικολογικήν τραγωδίαν της Φουκουσίμα, τον παρελθόντα Μάρτιον. Είναι προφανές ότι εάν συνεχίσωμεν να έχωμεν αυτήν την νοοτροπίαν, να κρατώμεν εν λειτουργία τους υπάρχοντας πυρηνικούς αντιδραστήρας και να οικοδομώμεν νέους πυρηνικούς σταθμούς, με βάσιν κυρίως οικονομικούς υπολογισμούς και δείκτας, τότε η επομένη πυρηνική καταστροφή είναι όχι απλώς πιθανή, αλλά προγραμματισμένη και βεβαία.

Σαφώς, το εκρηκτικόν μίγμα της τυφλής εμπιστοσύνης εις την δύναμιν της τεχνολογίας και εις τον άκρατον οικονομισμόν και κερδοσκοπισμόν επιτείνει τους κινδύνους δια τον άνθρωπον και την ακεραιότητα του κόσμου του. Καθημερινώς προβάλλονται ανερυθριάστως οικονομικαί θεωρίαι και στρατηγικαί χωρίς ηθικόν έρεισμα και με μοναδικόν κριτήριον την μεγιστοποίησιν του κέρδους. Είναι χαρακτηριστικόν ότι εις την Ιαπωνίαν γίνονται σήμερον ογκώδεις διαδηλώσεις, με αίτημα την άμεσον διακοπήν της λειτουργίας των πυρηνικών εργοστασίων και την οριστικήν στροφήν εις ηπίας μορφάς ενεργείας. Εις αυτά τα αιτήματα αντιπαρατίθενται, όμως, συστηματικώς το οικονομικόν κόστος και η αρχή της αναπτύξεως. Και εις την Γερμανίαν εκτυλίσσεται έντονος συζήτησις δια το ενεργειακόν πρόβλημα, με έμφασιν εις την ανάγκην ταχείας απεξαρτήσεως από την πυρηνικήν ενέργειαν. Το αντεπιχείρημα είναι, και εδώ, το υψηλόν κόστος της ηπίας ενεργείας, η αναπόφευκτος αύξησις της φορολογίας και αι μεγάλαι ενεργειακαί ανάγκαι της βιομηχανίας, δηλαδή καθαρώς οικονομικά κριτήρια.

Γνωρίζομεν την ρίζαν του κακού! Της καταστροφής του εξωτερικού κόσμου προηγείται πάντοτε μία εσωτερική «ανατροπή των αξιών», μία πνευματική και ηθική καταστροφή.

Σύγχρονος επιφανής ορθόδοξος θεολόγος, ο καθηγητής Μαντζαρίδης, παρατηρεί ορθώς: «Η οικολογική κρίσις είναι κρίσις της επιστήμης, της τεχνολογίας, της οικονομίας, της πολιτικής, του δικαίου, της ηθικής, της θρησκείας. Είναι κρίσις του φρονήματος, του ήθους και της συμπεριφοράς του ανθρώπου μέσα εις την κτίσιν. Η οικολογική κρίσις μπορεί να χαρακτηρισθή ως μετάστασις της ηθικής και της κοινωνικής κρίσεως από τον άνθρωπον εις την κτίσιν. Είναι η φανέρωσις της ανθρωπίνης αμαρτίας εις τας οικολογικάς διαστάσεις της».

Το οικολογικόν πρόβλημα είναι διάστασις της κρίσεως ενός πολιτισμού οικονομοκεντρικού, τεχνοκρατικού, ατομικιστικού, αλαζονικού, ενός πολιτισμού της ποσότητος και των αριθμών, του κέρδους και της καταναλώσεως, του ευδαιμονισμού και της ασυδοσίας. Η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης επιλογής του τρόπου οικονομικής, τεχνολογικής και κοινωνικής αναπτύξεως, η οποία περιφρονεί τόσον το ανθρώπινον πρόσωπον όσον και την φύσιν.

Τα πυρηνικά όπλα και τα πυρηνικά εργοστάσια είναι σύμβολον προμηθεϊκού τιτανισμού, έκφρασις του «συμπλέγματος ισοθεΐας» του νεωτερικού ανθρώπου. Ο αλαζονικός ανθρωποθεός παραμένει η μόνιμος απειλή δια την ανθρωπότητα και την φύσιν. Εμπειρίαι, όπως η ανθρωπιστική και οικολογική καταστροφή του Τσερνομπίλ και της Φουκουσίμα, αλλά και η λεγομένη «Hiroshima της Ινδίας», η διαφυγή τοξικών αερίων από το εργοστάσιον της Union Carbide εις την πόλιν Bophal, κατά τον Δεκέμβριον του 1984, με χιλιάδας νεκρών, με φοβεράς επιπτώσεις εις την υγείαν αμετρήτων ανθρώπων και με ανυπολογίστους περιβαλλοντικάς καταστροφάς, καθώς επίσης και η εκτεταμένη μόλυνσις του κόλπου του Μεξικού από την διαρροήν πετρελαίου προσφάτως, μας υπενθυμίζουν ότι αι λέξεις μέτρον και ευθύνη πρέπει να έχουν κεντρικήν θέσιν εις την σκέψιν και την δράσιν μας. Επειδή είμεθα η εποχή της δυνατότητος να υπερβαίνωμεν τα όρια, δια τούτο είναι καίριον να σεβώμεθα τα όρια και τα μέτρα. Αυτό είναι η αληθής δύναμις του ανθρώπου και όχι η άποψις ότι είμεθα απόλυτοι κυρίαρχοι, ότι αποτελούμεν πρωταγορικώς «πάντων χρημάτων μέτρον». Δεν αρκεί, τελικώς, η πληροφόρησις δια τας απειλάς κατά του περιβάλλοντος, δια την λειτουργίαν της και τας αντοχάς της φύσεως, αφού απεδείχθη ότι ο άνθρωπος γνωρίζει, αλλά δρα ως να μη εγνώριζεν. Οφείλομεν να αναπτύξωμεν οικολογικήν ευθύνην, νέαν οικοφιλικήν ηθικήν, να υπερβώμεν το έχειν και τον λεγόμενον «monytheism», μέσα εις ένα οικολογικόν και προσωποκεντρικόν πολιτισμόν.

Θεμελιώδεις αρχαί και αξίαι αυτού του πολιτισμού θα είναι αι εξής:
1) Επειδή μία ανθρωπότης προσανατολισμένη εις τον ευδαιμονισμόν και την συσσώρευσιν πλούτου, εις το «καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω» και εις το «αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου», είναι αδύνατον να επιβιώση, οφείλομεν να αγωνιζώμεθα δια την εγκαθίδρυσιν ενός μετοχικού πολιτισμού, του πολιτισμού του «εμείς», που εμπερικλείει και την αλληλεγγύην μας μετά της κτίσεως. Δεν υπάρχει «επί γης ειρήνη» χωρίς ειρήνην με την γην.
2) Δια την αντιμετώπισιν των κοινών προβλημάτων, απαιτείται κοινή προσπάθεια, συνεργασία και αλληλοϋποστήριξις, πέραν των διαφορών των πολιτισμών και των συμφερόντων. Το αίτημα των καιρών είναι η πολύπλευρος κινητοποίησις εις τον χώρον της παιδείας και της εκπαιδεύσεως, της επιμορφώσεως των ενηλίκων και του πολιτισμού, εις το επίπεδον της τοπικής αυτοδιοικήσεως, του κράτους, των διεθνών σχέσεων και των διεθνών οργανισμών καθώς και των θρησκευτικών κοινοτήτων.
3) Αι μεγάλαι θρησκευτικαί παραδόσεις, αι οποίαι διασώζουν ζωτικάς αληθείας δια τον άνθρωπον και τον κόσμον, οφείλουν να συμβάλουν εις την ριζικήν αλλαγήν νοοτροπίας και να στρέψουν τους ανθρώπους εις το βάθος και την αλήθειαν της ζωής και των πραγμάτων, εις τον σεβασμόν του ανθρωπίνου προσώπου, ο οποίος είναι αδιανόητος χωρίς την προστασίαν του «οίκου» του προσώπου, δηλαδή του φυσικού περιβάλλοντος.

Πρέπει να κλείνωμεν τα ώτα εις το κυνικόν «Δεν υπάρχει άλλη λύσις», εις την θέσιν ότι είναι παράλογον και επικίνδυνον να μη υποτασσώμεθα εις τας επιταγάς της οικονομίας και της οικονομικής προόδου. Οφείλομεν να εκφράζωμεν την αντίθεσίν μας εις εκείνας τας μορφάς ενεργείας, αι οποίαι απειλούν τους όρους της ζωής εις την γην, και να αγωνιζώμεθα δια την επικράτησιν των εναλλακτικών και ηπίων μορφών ενεργείας, απαιτούντες να μη λαμβάνωνται οικονομικαί αποφάσεις χωρίς να υπολογίζωνται αι επιπτώσεις των εις το περιβάλλον. Οικονομικαί αποφάσεις, αλλά συγχρόνως και οικολογικαί!

Κυρίαι και Κύριοι,

Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία αφουγκράζεται την κραυγήν αγωνίας της γης, των εμβίων όντων και του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού πλασθέντος ανθρώπου, που πάσχουν από τας οδυνηράς επιπτώσεις του αλαζονικού επιστημονισμού και της αλογίστου γεωκτονίας. Ο αγών δια την προστασίαν της κτίσεως είναι διάστασις της πίστεώς μας, είναι περιεχόμενον της ζωής εν Εκκλησία. Μέσα εις την φιλάνθρωπον και οικοφιλικήν Παράδοσιν της Ορθοδοξίας, εις αυτό το «στερεό έδαφος» όπου «πατά η ψυχή μας», όπως θα έλεγεν ο ποιητής (Ο. Ελύτης), αι επιταγαί του οικολογικού πολιτισμού αποκτούν έμφασιν ως εντολαί του Θεού της αγάπης, του Θεού της ειρήνης επί γης, η οποία είναι ειρήνη με τον Θεόν, ειρήνη με τον συνάνθρωπον, αλλά και ειρήνη με την γην και ειρήνη της γης.

Επί αυτής της θεολογικής και βιωματικής βάσεως, η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία, η Εκκλησία του ευχαριστιακού τρόπου του βίου και της ευχαριστιακής χρήσεως της δημιουργίας, πρωτοστατεί εις την οικολογικήν ευαισθητοποίησιν των ανθρώπων. Αντιστέκεται με σθένος εις όσους θεωρούν -λίαν κακώς- το βιβλικόν «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής» (Γεν. 1, 28), απαρχήν της κυριαρχικής στάσεως του ανθρώπου έναντι της κτίσεως, η οποία στάσις ωδήγησεν εις την σύγχρονον οικολογικήν κρίσιν. Επιμένομεν ότι η εκμετάλλευσις της δημιουργίας είναι διαστρέβλωσις του χριστιανικού ήθους και όχι συνέπειά του. Ο «Θεός ημών» είναι ο Θεός της αλληλεγγύης με τον άνθρωπον και την κτίσιν. Είναι ο Θεός όστις «επεσκέψατο ημάς εξ ύψους», ο Θεός, τον Οποίον συναντώμεν «εν τω κόσμω». Το μεγαλείον του χριστιανικού ήθους είναι το γεγονός ότι συνδυάζει το «εν τω κόσμω» με το «ουκ εκ του κόσμου». «Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης», εύχονται οι πιστοί αδιαλείπτως.

Ο χριστιανός είναι ευχαριστιακός άνθρωπος, ιερεύς της δημιουργίας, φύλαξ και εταίρος της κτίσεως. Αυτόν τον ευχαριστιακόν, μετοχικόν και ασκητικόν πολιτισμόν της Ορθοδοξίας κηρύττομεν, από την ορθόδοξον ημών πίστιν εις τον σκηνώσαντα εν ημίν Λόγον του Θεού αντλούμεν δύναμιν και θάρρος εις τον αγώνα μας δια την προστασίαν του περιβάλλοντος.

Ευχαριστούμεν δια την προσοχήν σας.


Δείτε τα σχετικά βίντεος:



14.5.11

THE IMPORTANCE OF SUSTAINABLE DEVELOPMENT IN TIMES OF ECONOMIC AND ENVIRONMENTAL STRESS

 Presentation by MIT Professor Nicholas Askounes Ashford
The Cathedral Center in Brookline, 162 Goddard Avenue, Mass. 02445, at 7:00 PM
Thursday, MAY 19, 2011


Panel discussion to follow with
Prof. Halina Brown, Professor of Environmental Science and Policy, Clark University
Emmanuel Stefanakis, consultant and advisor in sustainable development
Pantelis Vokonas, MD, the VA and BU School of Medicine

Abstract of Presentation:­

Those that argue that the industrialized state – whether developed or developing – is currently unsustainable emphasize a number of problems. One central problem – reflected in the concept of ‘economic welfare’ – is the failure of government and the private sector to provide essential goods and services for all its citizens. These goods and services include manufactured goods, food, housing, transportation, and health care, among others. The ‘environmental problems’ include toxic pollution, climate change, resource depletion, and problems related to the loss of biodiversity and ecosystem integrity. The environmental problems stem from the activities concerned with agriculture, manufacturing, extraction, transportation, housing, energy, and services – all driven by the demand of consumers, commercial entities, and government. In addition, there are effects of these activities on the amount, security, and skill of employment, the nature and conditions of work, purchasing power associated with wages, and earning capacity of the world’s citizens.

Whether solutions involving education and human resource development, industry initiatives, government intervention, stakeholder involvement, and financing can resolve these unsustainability problems depends on correcting a number of fundamental flaws in the characteristics of the industrial state:
(1) fragmentation and inadequacy of the knowledge base leading to myopic understanding of fundamental problems and the creation of single-purpose or narrowly-fashioned solutions by technical and political decision-makers;
(2) the inequality of access to economic and political power;
(3) the tendency towards ‘gerontocracy’ – governance of industrial systems by old ideas leading to both technological and political lock-in;
(4) the failure of markets both to correctly price the adverse human and environmental consequences of industrial activity;
(5) the failure of markets to deal sensibly with effects which span long time horizons for which pricing and markets are inherently incapable of solving;
(6) the failure to engage individuals (workers and citizens) in the society to realize their human potential; and
(7) corruption.

While these ‘defects’ are well-understood – and solutions have been proposed -- it has increasingly been suggested that an important fundamental flaw is the expectation that economic growth can and must continue. As the world experienced almost unprecedented economic slowdown and contraction in the last three years, the most immediate challenge is how to fashion a more sustainable economic system in a period of no-growth, little growth, or even negative growth. It is towards this challenge that the presentation is directed.


Biosketches

Nicholas Askounes Ashford is Professor of Technology and Policy at the MIT, where he teaches courses in Environmental Law, Policy, and Economics; and Sustainability, Trade and Environment. Dr. Ashford holds both a Ph.D. in Chemistry and a Law Degree from the University of Chicago, where he also received graduate education in Economics. Dr. Ashford is also adjunct faculty at the Harvard School of Public Health and teaches intensive courses in Sustainable Development, and European & International Environmental Law at Cambridge University, UK and at the Cyprus University of Technology. He is the co-author of two recent textbooks/readers: Technology, Globalization, and Sustainable Development (2011, Yale University Press) and Environmental Law, Policy and Economics (2008, MIT Press). He has published seven other books and several hundred articles in peer-reviewed journals and law reviews. Dr. Ashford was a public member and chairman of the National Advisory Committee on Occupational Safety & Health, served on the EPA Science Advisory Board, and was chairman of the Committee on Technology Innovation & Economics of the EPA National Advisory Council for Environmental Policy and Technology. Dr. Ashford is a Fellow of the American Association for the Advancement of Science and has served as an advisor to the United Nations Environment Programme. He currently serves as co-chair of the US-Greece Council for the Initiative on Technology Cooperation with the Balkans.

Halina S. Brown is Professor of Environmental Science and Policy at Clark University. Her research focuses on technological innovation for sustainability, environmental policy, sustainable consumption, sustainable system innovation, and small-scale experimentation and learning; with special interests in energy, housing, and transportation. She is a Fellow of American Association for the Advancement of Science and a Fellow of the Society for Risk Analysis, and has served on numerous advisory committees for the National Academy of Science, the EPA, and the Commonwealth of Massachusetts. Dr. Brown is co-Chair of Citizens’ Commission on Energy in Newton, MA. Her main contribution to the project will be visioning and designing and monitoring small scale experiments.

Emmanuel Stefanakis has thirty years of leadership experience in sustainable development globally. He has advised government, private, nonprofit, academic, and international development sectors on policy, strategy and strategy implementation in 40 countries. His project experience focused on market-based tools to improve sustainability. His projects range from financial mechanisms, urban revitalization plans, new towns, corporate privatization, public policy and design/construction for the European Bank for Reconstruction and Development (EBRD), US Agency for International Development (USAID). As an entrepreneur, he implemented sustainable development strategies for profit on affordable, LEED certified housing and recycling of industrial by-products for organic food production. Emmanuel served as President of a college focused on sustainable agriculture, Visiting Professor at the UMass Amherst and faculty in the MBA Program at the Arthur D. Little Management Education Institute. He has designed executive education seminars in the US, Central and Eastern Europe, the former Soviet Union, Southeast Europe and Middle East. He sits on several Boards including the leading renewable energy company in the Caribbean, and the Institute for Global Leadership at Tufts University. He currently serves on the US-Greece Council for the Initiative on Technology Cooperation with the Balkans (ITCB and serves as a entrepreneurial mentor through the MIT Venture Mentoring Service. He earned degrees from Harvard, UPenn, and UMass Amherst.

Pantel S. Vokonas is a senior internist, cardiologist and gerontologist with the Department of Veterans Affairs (VA) Boston Healthcare System. He is also Professor of Medicine and Public Health at the Boston University School of Medicine and the School of Public Health. Since 1984, he has served as Director of the VA Normative Aging Study, a multidisciplinary longitudinal study of the aging process in a cohort of 2,280 initially-healthy men initiated in Boston in 1963. This study has maintained a longstanding focus on both the genetic and environmental determinants of health and disease with advancing age. These factors include the role of life style choices as well as the potential toxic effects of exposure to certain trace metals and multiple components of air pollution. During his clinical and academic career, he has authored or co-authored over 200 clinical/scientific papers and book chapters and is a senior member of several national cardiologic and gerontological societies. Dr. Vokonas completed his undergraduate and medical studies at the Ohio State University and his training in internal medicine at the University of Chicago. He also served as a medical officer in the U.S. Navy followed by cardiology training at Brigham and Women’s Hospital and Harvard Medical School.

8.5.11

"Living Waters: Saving Our Seas and Rivers", another film about Green Patriarch

In Association with the Committee for Religion, Science and the Environment

Living Waters is now available as bonus material on Green Partiarch, Amazon and Arctic DVDs (Becket Films)


This film reviews the work of the Religion Science and Environment symposia that is lead by the Ecumenical Patriarch His All Holiness Bartholomew I. The symposia bring together scientists and religious leaders from all faiths and from all over the world in order to seek solutions to the ecological crisis threatening the world's major bodies of water. Apart from studying the ecological issues, the symposia also look at theosophical concepts —such as pollution as a sin— alongside practical solutions, for example how to halt pollution, over fishing etc.

The film reviews five symposia, each of which build one upon the other for a cumulative impact on the environmental issues at stake. In the end, as the Patriarch notes, "The crisis is not in the environment, but in the human heart."


4.5.11

"Πλωτός Παράδεισος Στροφάδια", ένα ντοκιμαντέρ της ΕΤ3




Το ντοκιμαντέρ "Πλωτός Παράδεισος Στροφάδια" του Γιάννη Λάμπρου παρήχθη από την ΕΤ3 το 2008, για τη σειρά "Ιερά Μονοπάτια". Στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε κείμενα του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, ενώ έχει προβληθεί πάμπολλες φορές από το ανωτέρω κανάλι της Ελληνικής Τηλεόρασης.

3.5.11

"Η τελευταία νανόνηχα" του Παντελή Βούλγαρη με τον Θανάση Βέγγο

Το 1997 ο Θανάσης Βέγγος, που πέθανε σήμερα, πρωταγωνίστησε στη μία από τις τρεις ιστορίες της κινηματογραφικής ταινίας "Όλα είναι δρόμος", του Παντελή Βούλγαρη. Η ιστορία τιτλοφορείται "Η τελευταία νανόνηχα" και είναι οικολογικού ενδιαφέροντος, γι' αυτό και την δημοσιεύουμε ολόκληρη ευθύς παρακάτω. 

Μια ομάδα ορνιθολόγων πηγαίνει στο Δέλτα του Έβρου για να βρει, με τη βοήθεια ενός ηλικιωμένου θηροφύλακα (τον οποίον υποδύεται ο έξοχος Θανάσης Βέγγος), την τελευταία νανόχηνα, που κατοικεί και σώζεται στον βιότοπο. Η σύγκρουση του θηροφύλακα με τον ασυνείδητο κυνηγό θα είναι δραματικότατη.

Είναι ίσως η πιο συμβολική και συνάμα ρεαλιστική απεικόνιση μιας βαθιάς / βαθύτατης σύγκρουσης ανάμεσα σε δυο τύπους ανθρώπων, ανάμεσα σε δυο τύπους ηθικής, με φόντο ένα περιβάλλον υποβλητικό και ταυτόχρονα θανάσιμο. Στο επεισόδιο αυτό ο Παντελής Βούλγαρης θέτει επίσης το θεμελιώδες ερώτημα πάνω στην αξία της ζωής: της ζωής του ανθρώπου και της ζωής του ζώου, τελευταίου μάρτυρα του είδους του.

Οι συνεπέστεροι Αναγνώστες μας

Related Posts with Thumbnails