28.12.16
4.11.16
Message by Ecumenical Patriarch Bartholomew to the UNFCCC COP22 Session Marrakech, Morocco, November 7-18, 2016
MESSAGE
By His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew
To the UNFCCC COP22 Session
Marrakech, Morocco, November 7-18, 2016
The 22nd session of the United Nations conference of the parties on climate change is, in some ways, an occasion for celebration that the world’s nations responded to the urgent call in Paris that we collaboratively address and confidently agree on the urgent agenda that lies before us.
Yet COP22 is, in many ways, also a painful reminder that 197 parties have today ratified a convention enforced after the Rio Earth Summit of 1992. Since that time, a series of protocols and agreements have resulted in numerous negotiations and decisions over twenty-two international sessions of UN conventions. In some ways, then, we have come a long way. Yet, in many ways, we have made little progress. We certainly have not held our nations accountable to resolutions reached or for violations incurred.
For twenty-two years, then, the world’s leading authorities and politicians have fundamentally agreed on the problems of global climate change and have held endless consultations and high-level conversations on something that requires practical measures and tangible action.
Twenty-two years, however, is an unacceptably long period to respond to the environmental crisis, especially when we are conscious of its intimate and inseparable connections to global poverty, migration and unrest.
Twenty-two years, moreover, is an unjustifiably interminable period to tackle the expansion of fossil fuels, when scientists inform us we have less than two decades not simply to reduce but in fact to replace them with renewable energy.
Twenty-two years is, indeed, disgracefully belated for governments apathetically to pursue the same politics, for corporations dishonestly to “greenwash” the same policies, and for individuals arrogantly to continue the same practices.
After twenty-two years, it is finally time – and long overdue – for all of us to discern the human faces impacted by our ecological sins. It is not just a matter of who is culpable or who should compensate. It is not simply a question of whether or why we should change. And it is certainly not a problem of how some can continue to profit or how we can least change.
It is human beings – all of us, but especially the “least” and most vulnerable or marginalized among us – that are inequitably affected and irreversibly impacted. How, then, can any nation justify the suffering of its people? How can any industry defend the exploitation of its consumer? Unless we all perceive in our attitudes and actions, as in our deliberations and decisions, the faces of our own children – in the present and in future generations – then we shall continue to prolong and procrastinate the development of any solution; and we shall persist in obstructing or restricting any implementation.
What price are we prepared to pay for profit? Or how many lives are we willing to sacrifice for material or financial gain? And at what cost would we forfeit or forestall the survival of God’s creation? It is our humble, yet bold prayer that all parties at the COP22 will recognize and respond to the high stakes involved in climate change. One way would be to implement the COP21 agreement of Paris without further delay.
At the Ecumenical Patriarchate, on November 3, 2016
✠ Bartholomew
Archbishop of Constantinople-New Rome
and Ecumenical Patriarch
4.10.16
22.9.16
16.9.16
4.9.16
1.9.16
Πατριαρχικό Μήνυμα επί τη ημέρα προσευχής υπέρ της προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος (1.9.2016)
† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ
ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Παρακολουθοῦσα ἀπό πολλῶν ἐτῶν τάς εἰς τόν περιβαλλοντικόν τομέα καταστροφικάς ἐν τῷ κόσμῳ ἐξελίξεις, ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, γρηγοροῦσα, πρωτοβούλως ὥρισε τήν ἀρχήν ἑκάστου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ὡς ἡμέραν ἀφιερωμένην εἰς τήν Δημιουργίαν, εἰς τό περιβάλλον, καλοῦσα κατ᾽ αὐτήν σύμπαντα τόν Ὀρθόδοξον καί τόν Χριστιανικόν κόσμον, νά ἀναπέμπῃ δεήσεις καί ἱκεσίας πρός τόν Κτίστην τῶν ἁπάντων, εὐχαριστηρίους μέν διά τό μέγα δῶρον τῆς Δημιουργίας, ἱκετηρίους δέ διά τήν προστασίαν καί σωτηρίαν αὐτῆς ἀπό πάσης προσβολῆς ὁρατῆς ὑπό τῶν ἀνθρώπων καί ἀοράτου. Οὕτω, λοιπόν, καί ἐφέτος, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν, ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὑπομιμνῄσκομεν τήν ἀναγκαιότητα εὐαισθητοποιήσεως ὅλων ἐνώπιον τῶν οἰκολογικῶν προβλημάτων τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζει σήμερον ὁ πλανήτης μας.
Ἡ σημερινή ραγδαία τεχνολογική πρόοδος καί αἱ δυνατότητες καί εὐκολίαι, τάς ὁποίας παρέχει αὕτη εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, δέν πρέπει νά μᾶς ἀποπροσανατολίζουν, ὥστε νά μή ἀναλογιζώμεθα σοβαρῶς, πρό ἑκάστου τεχνολογικοῦ ἐγχειρήματος, τάς ἐπιβαρύνσεις τάς ὁποίας αὐτό προκαλεῖ εἰς τό φυσικόν περιβάλλον καί εἰς τόν πολιτισμόν, καί ἐν γένει πάσας τάς συναφεῖς δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις, αἱ ὁποῖαι δύνανται νά εἶναι – καί ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι – λίαν ἐπικίνδυνοι καί καταστροφικαί διά τήν κτίσιν καί διά τήν ζωήν τῶν ἐμβίων ἐπί τῆς γῆς ὄντων.
Τήν ἀναγκαιότητα ταύτην, ἄλλωστε, διεκηρύξαμεν καί οἱ ἀδελφοί Προκαθήμενοι καί Ἱεράρχαι τῶν κατά τόπους Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί κατά τήν ἐν εὐλογίαις συνελθοῦσαν κατά τόν παρελθόντα Ἰούνιον ἐν τῇ μεγαλονήσῳ Κρήτῃ ὑπό τήν προεδρείαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον, ἐπισημάναντες ἐν τῇ Ἐγκυκλίῳ αὐτῆς ὅτι «διά τῆς συγχρόνου ἀναπτύξεως τῶν ἐπιστημῶν καί τῆς τεχνολογίας, ἡ ζωή μας ἀλλάζει ριζικῶς. Καί ὅ,τι ἐπιφέρει ἀλλαγήν εἰς τόν τρόπον ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀπαιτεῖ ἀπό μέρους του διάκρισιν, ἐφ᾽ ὅσον, ἐκτός τῶν σημαντικῶν εὐεργεσιῶν… εἴμεθα ἐπίσης ἀντιμέτωποι καί μέ τάς ἀρνητικάς ἐπιπτώσεις τῆς ἐπιστημονικῆς προόδου», μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ ἀπειλή ἤ καί ἡ καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.
Ἀπαιτεῖται συνεχής ἐγρήγορσις, κατάρτισις καί διδασκαλία, ὥστε νά γίνεται σαφής ἡ σχέσις τῆς σημερινῆς οἰκολογικῆς κρίσεως μέ τά ἀνθρώπινα πάθη τῆς πλεονεξίας, τῆς ἀπληστίας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς ἁρπακτικῆς διαθέσεως, τῶν ὁποίων παθῶν ἀποτέλεσμα καί καρπός εἶναι ἡ βιουμένη περιβαλλοντική κρίσις. Ἀποτελεῖ, ὡς ἐκ τούτου, μονόδρομον ἡ ἐπιστροφή εἰς τό ἀρχικόν κάλλος τῆς τάξεως καί τῆς οἰκονομίας, τῆς ἐγκρατείας καί τῆς ἀσκήσεως, τά ὁποῖα καί δύνανται νά ὁδηγήσουν εἰς τήν σώφρονα διαχείρισιν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἰδιαιτέρως, ἡ ἀπληστία διά τήν ἱκανοποίησιν τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν ὁδηγεῖ μετά βεβαιότητος εἰς τήν πνευματικήν πτώχευσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία συνεπάγεται τήν καταστροφήν τοῦ περιβάλλοντος: «Αἱ ρίζαι τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως εἶναι πνευματικαί καί ἠθικαί, ἐνδιάθετοι εἰς τήν καρδίαν ἑκάστου ἀνθρώπου», ἐπεσήμανεν ἡ εἰρημένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπευθυνομένη εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, «ὁ δέ πόθος τῆς συνεχοῦς αὐξήσεως τῆς εὐημερίας καί ἡ ἄμετρος κατανάλωσις ἀναποφεύκτως ὁδηγοῦν εἰς τήν δυσανάλογον χρῆσιν καί τήν ἐξάντλησιν τῶν φυσικῶν πόρων» (Βλ. ἀπόφασιν ἐπί τοῦ κειμένου «Ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας»).
Συναφῶς, τελοῦντες σήμερον, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, τήν μνήμην τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Στυλίτου, τοῦ μεγάλου τούτου στύλου τῆς Ἐκκλησίας μας, τό μνημεῖον τοῦ ὁποίου, ὅπως καί ἕτεροι θαυμαστοί ἀρχαιολογικοί χῶροι ἐν Συρίᾳ καί ἐν τῷ κόσμῳ παντί, ὡς ὁ περίφημος τῆς ἀρχαίας Παλμύρας, συγκαταλεγόμενοι μεταξύ τῶν κορυφαίων παγκοσμίως μνημείων πολιτισμικῆς κληρονομίας, ὑπέστησαν τήν βαρβαρότητα καί τά δεινά τοῦ πολέμου, ἐπισημαίνομεν καί ἕν ἐξ ἴσου σημαντικόν πρόβλημα: τήν κρίσιν πολιτισμοῦ, ἡ ὁποία κατά τά τελευταῖα ἔτη ἀποβαίνει παγκόσμιος. Ἄλλωστε, Περιβάλλον καί Πολιτισμός εἶναι ἔννοιαι καί ἀξίαι παράλληλοι καί ἀλληλοπεριχωρούμεναι. Ὁ περιβάλλων τήν ἀνθρωπότητα κόσμος ἐδημιουργήθη διά τοῦ μονολεκτικοῦ προστακτικοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ «Γενηθήτω» (πρβλ. Γεν. α΄, 3,6,14). Ὁ πολιτισμός ἐδημιουργήθη ὑπό τοῦ προικισθέντος διά λογικοῦ νοός ἀνθρώπου, ὡς ἐκ τούτου δέ, καί ὁ πρός αὐτό σεβασμός εἶναι αὐτονόητος καί ἐπιβεβλημένος, ἐφ᾽ ὅσον μάλιστα ὁ ἄνθρωπος εἶναι καί τιμᾶται ὡς ἡ κορωνίς τῆς Θείας Δημιουργίας.
Διό καί ὀφειλετικῶς ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ θησαυρίζοντος μοναδικήν παράδοσιν καί διατηροῦντος τάς εὐρυτέρων παραμέτρων ἀξίας τῆς πολιτισμικῆς κληρονομίας, ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν πάντων τῶν ὑπευθύνων καί παντός ἀνθρώπου εἰς τήν ἀναγκαιότητα τῆς προστασίας, παραλλήλως πρός τό φυσικόν περιβάλλον, καί τῆς παγκοσμίου πολιτισμικῆς κληρονομίας, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἐν κινδύνῳ, ἐξ αἰτίας τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, τῶν πολεμικῶν συρράξεων ἀνά τήν ὑφήλιον ἀλλά καί ἄλλων αἰτίων.
Οἱ πολιτισμικοί θησαυροί, οἱ ὁποῖοι ὡς μνημεῖα θρησκευτικά καί πνευματικά, ἀλλά καί, ὡς διαχρονική ἔκφρασις τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, ἀνήκουν εἰς ἅπασαν τήν ἀνθρωπότητα καί ὄχι ἀποκλειστικῶς εἰς τά κράτη ἐντός τῶν συνόρων τῶν ὁποίων εὑρίσκονται, διατρέχουν τούς αὐτούς κινδύνους πρός τό περιβάλλον καί, ὡς ἐκ τούτου, ἡ μέριμνα διά τήν προστασίαν τοῦ τε περιβάλλοντος καί τῶν ἀτιμήτων ἀξιῶν τοῦ πολιτισμοῦ κρίνεται ἐπιβεβλημένη, διά τό εὖ ζῆν τῆς ἀνθρωπότητος ὁλοκλήρου.
Ἡ φθορά καί καταστροφή ἑνός πολιτισμικοῦ μνημείου μιᾶς χώρας πληγώνει τήν οἰκουμενικήν κληρονομίαν τῆς ἀνθρωπότητος∙ ὡς ἐκ τούτου, εἶναι χρέος καί καθῆκον παντός ἀνθρώπου, ἰδιαιτέρως ὅμως ἑκάστου πεπολιτισμένου κράτους, νά ἐνισχύσῃ τά μέτρα προστασίας καί διατηρήσεως εἰς τό διηνεκές τῶν μνημείων αὐτοῦ. Ὅθεν, εἶναι ἀπαραίτητον πᾶσα συντεταγμένη Πολιτεία δικαίου καί νομιμότητος νά ἀποφεύγῃ ἐνεργείας, αἱ ὁποῖαι προσβάλλουν τήν ἀκεραιότητα τῶν «παγκοσμίων μνημείων» αὐτῆς καί ἀλλοιώνουν τάς ἀΰλους ἀξίας τάς ὁποίας ἕκαστον τούτων ἐκπροσωπεῖ.
Συνειδητοποιοῦντες τήν πανορθοδόξως διακηρυχθεῖσαν «μεγίστην εὐθύνην ἡμῶν νά παραδώσωμεν εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς βιώσιμον φυσικόν περιβάλλον καί τήν χρῆσιν αὐτοῦ κατά θείαν βούλησιν καί εὐλογίαν» (Ἐγκύκλιος Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου) καί ὅτι «ὄχι μόνον αἱ σημεριναί, ἀλλά καί αἱ μελλοντικαί γενεαί ἔχουν δικαίωμα ἐπί τῶν φυσικῶν ἀγαθῶν, τά ὁποῖα μᾶς ἐχάρισεν ὁ Δημιουργός» (ἀπόφασις Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου «Ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας»), προσκαλοῦμεν πάντας εἰς ἐπιστράτευσιν δυνάμεων, καί ἰδιαιτέρως τῆς προσευχῆς, εἰς τόν ἀγῶνα διά τήν προστασίαν τοῦ περιβάλλοντος ὑπό τήν εὐρυτέραν ἔννοιαν αὐτοῦ, ἤτοι ὡς ἁρμονικήν σύζευξιν φυσικοῦ καί ἀνθρωπογενοῦς πολιτιστικοῦ περιβάλλοντος, καί ἱκετεύομεν τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὥστε μέ τάς πρεσβείας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου, τήν φωνήν τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί τήν μεσιτείαν Συμεών τοῦ Στυλίτου καί πάντων τῶν Ἁγίων, νά φυλάττῃ τόν κοινόν φυσικόν καί πολιτισμικόν οἶκον ἡμῶν ἀπό πάσης ἐπερχομένης ἀπειλῆς καί καταστροφῆς καί νά παρέχῃ ἀδιαλείπτως πλουσίως ἐκχεομένην τήν εὐλογίαν Αὐτοῦ εἰς αὐτόν.
Ἐν κατανύξει ψυχῆς καί ἐν προσευχῇ καρδίας, μετά πάντων τῶν πιστῶν, δεόμενοι τοῦ Δημιουργοῦ τῆς Κτίσεως, τῆς ὁρατῆς καί τῆς ἀοράτου, τῆς νοητῆς καί τῆς νοουμένης, νά χαρίζῃ «εὐκράτους καί ἐπωφελεῖς τούς ἀέρας, εὔμετρα δέ καί γαληνά τά ὑέτια ὕδατα, πρός δαψιλῆ καρποφορίαν τῆς γῆς» καί νά παρέχῃ εἰς τόν κόσμον ἅπαντα «εἰρήνην βαθεῖαν, εἰρήνην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν», ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ἀνθρώπους καί ἐπί τόν Οἶκον τῆς γῆς τήν Χάριν καί τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν
31.8.16
Βραδιά Οικολογίας 2016 κατά της χρήσης φυτοφαρμάκων στην εναρκτήρια δράση του 6ου κύκλου «Αληθώς»
Το Μορφωτικό Κέντρο Λόγου της Ενορίας Μπανάτου «ΑΛΗΘΩΣ» συνεχίζει τις συνάξεις του, για έκτη χρονιά, κατά το αρχόμενο ακαδημαϊκό έτος 2016-17.
Η πρώτη δράση για φέτος -όπως κάθε πρώτη εκάστου κύκλου- ασχολήθηκε με το φυσικό περιβάλλον και πραγματοποιήθηκε στον ολάνθιστο κήπο και το πλάτωμα του ευκτήριου οίκου της Βλαχέραινας (παλαιού Μοναστηρίου της περιοχής), το δειλινό της 31ης Αυγούστου 2016. Γιατί όμως συνηθίζεται να γίνεται αυτή η πρώτη σύναξη στο μικρό αυτό ναΰδριο και ειδικά αυτή την ημερομηνία; Διότι αφενός μεν ο προσκυνηματικός αυτός τόπος εορτάζει στις 31 Αυγούστου, καθότι η Εκκλησία κατ' αυτή την ημέρα μνημονεύει την Κατάθεση της αγίας Ζώνης της Θεομήτορος, αφετέρου δε η 1η Σεπτεμβρίου (αρχή της Ινδίκτου και Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά) έχει προ 25ετίας ορισθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως ημέρα αναπέμψεως ευχών και προσευχών υπέρ του Φυσικού Περιβάλλοντος, δεδομένων των πολυτραυμάτων που το μαστίζουν ανά την υφήλιο.
Έτσι, καθώς ο θερινός ήλιος της 31ης Αυγούστου 2016 χανόταν πίσω από την οροσειρά του Βραχιώνα, τελέστηκε κατ' αρχήν Αγιασμός με το τίμιο Χέρι του Αγίου Διονυσίου, Προστάτη των απανταχού Ζακυνθίων, για την έναρξη των συνάξεων του στ΄ κύκλου δράσεων του Κέντρου, με την παρουσία του Σεβ. Μητροπολίτου Δωδώνης κ. Χρυσοστόμου, εκ προσώπου του ασθενούντος οικείου Μητροπολίτου Σεβ. Ζακύνθου κ. Διονυσίου Δ΄. Το ηγιασμένο Χέρι του Αγίου της Συγγνώμης έφερε στη σύναξη ο Καθηγούμενος της Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Λιβέρης, ο οποίος μάλιστα έκανε τον Αγιασμό.
Στη συνέχεια εψάλη Ειδική Δέηση υπέρ του Φυσικού Περιβάλλοντος, στο πλαίσιο της Εκκλησιαστικής Ημέρας Περιβάλλοντος.
Ακολούθησε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ομιλία ηθικο-οικολογικού περιεχομένου από την εκπαιδευτικό κ. Κλειώ Μούσουρα, Μάστερ Βιολογίας, με θέμα: «Ολίγα για την ανήθικη ηθική της χρήσης των φυτοφαρμάκων», με στόχο την ευαισθητοποίηση των παρισταμένων για έναν τοξικό κίνδυνο εντός των πυλών των σύγχρονων κοινωνιών, δεδομένου ότι, αν δεν προσέξουμε εμείς, εδώ και τώρα, στη γειτονιά μας, στον τόπο μας το περιβάλλον στο οποίο ανήκουμε οργανικά, πώς θα απαιτήσουμε από τους μεγάλους των εθνών να σεβαστούν τον πλανήτη γη; Η έγκριτη ομιλήτρια διεκτραγώδησε εκλαϊκευτικά τα όντως ανησυχητικά και αποκαρδιωτικά επιστημονικά πορίσματα, εστιάζοντας στην ευθύνη των καθημερινών ανθρώπων και δη των εταιριών παραγωγής φυτοφαρμάκων, οι οποίοι συνεχίζουν ακάθεκτοι εις βάρος της υγείας όλων.
Αμέσως μετά, τον λόγο έλαβε ο Σεβ. Δωδώνης κ. Χρυσόστομος, ο οποίος συνεχάρη την ομιλήτρια και πρότεινε στο “Αληθώς” να κυκλοφορήσει σε φυλλάδιο την ευσύνοπτη και κατατοπιστική ομιλία της, ούτως ώστε να διανεμηθεί μέσω των Ενοριών της Ζακύνθου στον λαό, για ενημέρωση και λήψη μέτρων πρόληψης.
Τέλος, ο υπεύθυνος του «Αληθώς», Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας, ευχαρίστησε τον Σεβ. Μητροπολίτη, τους Ηγουμένους των Μονών Στροφάδων Αρχιμανδρίτη Διονύσιο Λιβέρη και Προδρόμου Αρχιμανδρίτη Γαβριήλ Λαυρεώτη, τους Ιερείς και τους Διακόνους όπως και τους πολυπληθείς Φίλους του Κέντρου Λόγου για την αθρόα παρουσία τους.
Η βραδιά έκλεισε με γλυκίσματα και αναψυκτικά, τα οποία ετοίμασαν ευγενικές Κυρίες της Ενορίας. Εν τω μεταξύ όλοι προσκύνησαν το τίμιο Χέρι του Αγίου Διονυσίου κι έλαβαν Αγιασμό επί τη ενάρξει μάλιστα του Εκκλησιαστικού Έτους!
Ετικέτες
Θρησκεία και Περιβάλλον,
Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ,
Στίγματα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)